 |
|
|  Κυριακή 1/4
Καθιστική διαμαρτυρία για την ειρήνη πραγματοποιείται στην επαρχία Χελμάντ τού Αφγανιστάν
AFP
Πολλές δεκάδες Αφγανοί πραγματοποιούν εδώ και μέρες καθιστική διαμαρτυρία και απεργία πείνας με αίτημα την ειρήνευση στη Λάσκαρ Γα, πρωτεύουσα της επαρχίας Χελμάντ, προπύργιο των Ταλιμπάν στο νότιο Αφγανιστάν, σε μια σπάνια πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών, έπειτα από δεκαετίες συγκρούσεων.
Χθες Σάββατο το πρωί τουλάχιστον τέσσερις άνδρες που πραγματοποιούν απεργία πείνας από την Πέμπτη διακομίστηκαν σε νοσοκομεία εξαιτίας αφυδάτωσης από τη ζέστη, δήλωσε ο Αμινουλάχ Αμπέντ τοπικός αξιωματούχος αρμόδιος για θέματα Υγείας.
Οι απεργοί πείνας, περίπου 50, υποστηρίζονται από πολλές δεκάδες ανθρώπους, μεταξύ των οποίων παιδιά και μερικές γυναίκες, έτοιμες να αψηφήσουν τους περιορισμούς που τους επιβάλλονται σε αυτή την συντηρητική επαρχία για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για τον πόλεμο.
Πανό που έχουν κρεμαστεί πάνω από τους απεργούς γράφουν: «Χωρίς ειρήνη δεν είναι δυνατή η ζωή».
«Λιποθύμησα», δήλωσε ο 27χρονος Κάις Χασέμι, που διακομίστηκε σε νοσοκομείο. «Όμως δεν θέλω τη φροντίδα τους: θα μου σώσουν τη ζωή σήμερα και αύριο θα σκοτωθώ σε επίθεση αυτοκτονίας», πρόσθεσε.
Από τη Δευτέρα πολλές δεκάδες άνθρωποι έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται στην περιοχή της πρωτεύουσας της Χελμάντ όπου στις 23 Μαρτίου σημειώθηκε βομβιστική επίθεση, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 13 ανθρώπων.
Η αρχική ιδέα των διοργανωτών της διαμαρτυρίας ήταν μια πορεία από την πόλη ως μια περιοχή υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν. Όμως εγκαταλείφθηκε για λόγους ασφαλείας, καθώς οι διαδηλωτές δεν κατάφεραν να λάβουν διαβεβαιώσεις από τους αντάρτες και την κυβέρνηση για εκεχειρία.
Οι Ταλιμπάν συμβούλευσαν στους διαμαρτυρόμενους να στραφούν «στους Αμερικανούς εισβολείς και όχι προς τους μουτζαχεντίν». «Ζητήστε τους να σταματήσουν τον πόλεμο και την κατοχή», τόνισαν σε ανακοίνωση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
