 |
|
|  Πέμπτη 1/2
Σε 12 φορές ισόβια και 329 χρόνια κάθειρξη καταδικάστηκαν απο Τουρκικό δικαστήριο τρεις κατηγορούμενοι για τη βομβιστική επίθεση εναντίον Γερμανών τουριστών στο Σουλταναχμέτ
AFP-Reuters
Τουρκικό δικαστήριο καταδίκασε σε πολλαπλά ισόβια τρεις κατηγορούμενους που σχετίζονταν με τη βομβιστική επίθεση στη συνοικία Σουλταναχμέτ της Κωνσταντινούπολης, πριν από δύο χρόνια, στην οποία σκοτώθηκαν 12 Γερμανοί τουρίστες.
Ένας βομβιστής αυτοκτονίας, ο Σύρος, γεννημένος στη Σαουδική Αραβία, Ναμπίλ Φάντλι, ανατίναξε τα εκρηκτικά με τα οποία ήταν ζωσμένος στις 12 Ιανουαρίου 2016 στην ιστορική αυτή συνοικία. Οι τουρκικές αρχές επιρρίπτουν την ευθύνη για την επίθεση αυτή στο Ισλαμικό Κράτος.
Δύο Σύροι, ο Ατάλα ελ Χάσαν ελ Μαγιούπ και ο Φέβζι Μουχάμεντ Άλι, καθώς και ένας Τούρκος, ο Χαλίλ Ντερβίς, κρίθηκαν ένοχοι για τις κατηγορίες της υποβοήθησης ανθρωποκτονίας, της προσπάθειας ανατροπής της κυβέρνησης και κατάλυσης του συντάγματος, όπως και για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και διάπραξη εγκλημάτων εξ ονόματος μιας ένοπλης τρομοκρατικής οργάνωσης.
Ο καθένας τους καταδικάστηκε σε 12 φορές ισόβια, σε 12 φορές από 16 χρόνια κάθειρξη και σε 16 φορές οκταετή κάθειρξη. Επιπροσθέτως, καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 9 ετών για μεταφορά εκρηκτικών υλών από τη Συρία. Συνολικά, εκτός από τα ισόβια, τους επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 329 ετών στον καθένα.
Ένας δικηγόρος τους, ο Ατανούρ Ντεμίρ, υποστήριξε ότι η έρευνα για την υπόθεση δεν ήταν εξονυχιστική και ότι θα ασκήσει έφεση στην απόφαση. "Είμαι της γνώμης ότι η απόφαση θα ανατραπεί από το εφετείο", είπε.
Άλλος ένας κατηγορούμενος καταδικάστηκε σε εξαετή κάθειρξη για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και αφέθηκε ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό. Δεκαοκτώ ύποπτοι κρίθηκαν αθώοι και άλλοι τέσσερις παραμένουν ακόμη ασύλληπτοι.
Ο δράστης, ο Φάντλι, γεννήθηκε στη Σαουδική Αραβία το 1988, όπου ο πατέρας του ήταν δάσκαλος. Πολέμησε στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Κάποια στιγμή συνελήφθη και βασανίστηκε. Πέρασε στην Τουρκία λίγες εβδομάδες πριν διαπράξει την επίθεση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
