Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Τετάρτη 31/1

Φόρος τιμής στις γυναίκες τα βραβεία του ετήσιου φεστιβάλ κινηματογράφου του Sundance,στο Χόλιγουντ



Hihnua

Το Ετήσιο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sundance μπορεί να ήταν λίγο πιο υποτονικό και να μην διέθετε ταινίες οι οποίες θα προταθούν για 'Οσκαρ, αποτέλεσε όμως βήμα για την ανάδειξη γυναικών σκηνοθετών και γυναικείων ιστοριών συνολικά. Το Φεστιβάλ του Sundance ιδρύθηκε το 1978 από τον μεγάλο αμερικανό ηθοποιό και σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Είναι το κορυφαίο ανεξάρτητο κινηματογραφικό φεστιβάλ στην Αμερική, με μακρά παράδοση στην προβολή καινοτόμων και πολυπολιτισμικών ταινιών και με έμφαση σε ταινίες που απευθύνονται σε γυναίκες και μειονοτικές ομάδες, κυρίως από γυναίκες σκηνοθέτιδες, σε σχέση με το Χόλιγουντ γενικότερα. Όπως δήλωσε σε μία συζήτηση στρογγυλής τραπέζης η Ελίζαμπεθ Σερέντα, της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στο Χόλιγουντ (HFPA), ανάμεσα στις 100 πρώτες σε εισπράξεις πωλήσεις ταινίες του Χόλιγουντ, μόνο το 8% είχαν γυναίκα παραγωγό, το 10% γυναίκα σεναριογράφο και το 2% γυναίκα σκηνοθέτη. Από την πλευρά της, η Μελίσα Βερντούγκο από την οργάνωση «Women In Film» εκτιμά ότι τα στατιστικά αυτά στοιχεία είναι απαράδεκτα σε μία βιομηχανία που αυτο-αποκαλείται προοδευτική. Φέτος, προσθέτει, το 37% των ταινιών που προβλήθηκαν στο φεστιβάλ του Sundance είχαν γυναίκες διευθύντριες. Η ομάδα του Sundance δείχνει στην πράξη τι είναι ισότητα. Μεσούσης της καταιγίδας των αποκαλύψεων που σαρώνει τη βιομηχανία του θεάματος από τότε που άρχισαν να γίνονται γνωστές οι όλο και πιο άγριες υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης τον περασμένο Οκτώβριο, και σε αναγνώριση των επιτευγμάτων των γυναικών και των μειονοτήτων, τα περισσότερα βραβεία φέτος απέσπασαν γυναίκες αλλά και μειονότητες. Η Ριντ Μοράνο που απέσπασε το βραβείο Emmy για τη σκηνοθεσία της εξαιρετικής τηλεοπτικής σειράς «The Handmaiden's Tale» --η οποία βασίζεται στο δυστοπικό μυθιστόρημα της καναδής συγγραφέα Μάργκαρετ Ατγουντ: «Η πορφυρή δούλη»-- δήλωσε ότι η ποικιλία είναι το μπαχάρι της ζωής. Υπάρχει, λέει, ένας υπέροχος νέος κόσμος ευκαιριών, ιστοριών και πραγμάτων τα οποία δεν είχαμε ξαναδεί πριν ακουσθεί η φωνή των γυναικών. Το πολυπόθητο βραβείο της αμερικανικής μεγάλης επιτροπής - Drama - απονεμήθηκε στην αμερικανίδα ηθοποιό Κλόι Γκρέις Μορέτζ για τον ρόλο της στην ταινία «The Miseducation of Cameron Post» της ιρανο-αμερικανίδας σκηνοθέτη και σεναριογράφου Ντεζιρέ Ακαβάν. Πρόκειται για μία ματιά στο εσωτερικό ενός σκληροπυρηνικού χριστιανικού στρατοπέδου που δημιουργήθηκε με στόχο την εξάλειψη των λεσβιακών τάσεων στις έφηβες.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία