 |
|
|  Τρίτη 30/1
Μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία των Selfies ανοίγει την άνοιξη στο Λος Άντζελες
Λος Άντζελες
Στη σύγχρονη εποχή των αξεσουάρ για selfies, της εμμονής για δημοσίευση φωτογραφιών και του εθισμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα Μουσείο επιδιώκει να εξερευνήσει την κουλτούρα των selfies.
Το Μuseum of Selfies - ένα νέο διαδραστικό μουσείο, αφιερωμένο στην τέχνη της αυτοπροσωπογραφίας ανοίγει τις πύλες του στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια τον Απρίλιο.
Το Μουσείο στοχεύει να καταγράψει την 40.000 χρόνων ιστορία της αυτοπροσωπογραφίας και του «φαινομένου της selfie» στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης - κατά την οποία λέγεται ότι «φορτώνονται» περισσότερες από 2,4 εκατομμύρια selfies κάθε μέρα, σύμφωνα με το Μουσείο.
Με τη μελέτη της αυτοπροσωπογραφίας από την εποχή των πορτρέτων των προϊστορικών σπηλαίων μέχρι τη σημερινή εποχή των θανάτων που συνδέονται με selfies το Μουσείο υπόσχεται να αλλάξει τον τρόπο θέασης της ευρέως διαδεδομένης τάσης.
Το Μουσείο των Selfies είναι η δημιουργία του Τόμι Χόντον σχεδιαστή escape rooms (δωματίων απόδρασης) και του Ταΐρ Μαμέντοφ, σεναριογράφου και ηθοποιού, οι οποίοι ήθελαν να διερευνήσουν την ιστορία των selfies και γιατί οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να αναπαράγουν εικόνες του εαυτού τους.
Οι επισκέπτες μπορούν να εξερευνήσουν την προέλευση των selfies μέσα από τον φακό της τέχνης, της ιστορίας, της τεχνολογίας και του πολιτισμού ενώ παράλληλα μπορούν να βγάλουν selfies με τις διαδραστικές εγκαταστάσεις στο Μουσείο.
Στα εκθέματα περιλαμβάνονται αυτοπροσωπογραφίες - έργα τέχνης του 21ου αιώνα, selfies στον καθρέφτη από τη Ζακλίν Κένεντι της δεκαετίας του 1960, φωτογραφίες φαγητών από το Instagram, εμβληματικές selfies από ουρανοξύστες και η περίφημη selfie στο μπάνιο. Φυσικά, υπάρχει ένα ολόκληρο τμήμα αφιερωμένο στην «τέχνη του ναρκισσιστή».
Η ιδέα για τη δημιουργία του Μουσείου γεννήθηκε όταν οι Χόντον και Μαμέντοφ έμαθαν ότι περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν selfies με τη Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι στο Λούβρο στο Παρίσι, απ' όσους βγάζουν φωτογραφία το ίδιο το έργο τέχνης.
Το Μουσείο των 8.000 τετραγωνικών μέτρων, το οποίο βρίσκεται σε ένα πρώην πολυκατάστημα, χωρίζεται σε δύο τμήματα.
Το πρώτο είναι ένα timeline της selfie από την πρώτη ζωγραφιά σε σπήλαιο έως το Facebook και τις κάμερες των κινητών. «Θέλουμε να δείξουμε στους ανθρώπους ότι όλα αυτά τα πράγματα έπρεπε να συγκεντρωθούν για να γίνει ένα πράγμα η κουλτούρα των selfies» δήλωσε ο Χόντον, σύμφωνα με την εφημερίδα «The Guardian». «Αν δεν είχαμε social media η selfie ίσως δεν θα είχε απογειωθεί», σημείωσε.
Το διαδίκτυο έφερε επανάσταση στη selfie, είπε ο Χόντον. «Μπορείτε να βγάλετε selfie με Polaroid, αλλά αν δεν μπορείτε να τη μοιραστείτε ή να την ανεβάσετε γρήγορα, τι αντίκτυπο θα έχει;» διερωτήθηκε. «Οι selfies είναι οικουμενικές - αντιπροσωπεύονται πολιτισμικά».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
