 |
|
|  Kυριακη 28/1
Ενας απο τους σπουδαιότερους παγκοσμίως επιχειρηματίες, ο Σουηδός ιδρυτής της IKEA ,Ίνγκβαρ Κάμπραντ,πέθανε σε ηλικία 91 ετών
AFP-Reuters
Ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής της IKEA Ίνγκβαρ Κάμπραντ πέθανε σε ηλικία 91 ετών, ανακοίνωσε σήμερα η σουηδική εταιρεία, ενώ η αυτοκρατορία των επίπλων που ίδρυσε πριν από περισσότερο από μισό αιώνα είναι πλέον ένα όνομα οικείο σε όλο τον πλανήτη.
Ο Κάμπραντ ίδρυσε την IKEA το 1943, όταν ήταν μόλις 17 ετών, όμως η μεγάλη ανάπτυξη της εταιρείας ήρθε το 1956, όταν έγινε η πρωτοπόρος στα έπιπλα επίπεδης συσκευασίας.
Η ιδέα τού ήρθε καθώς παρακολουθούσε έναν εργαζόμενο να αφαιρεί τα πόδια από ένα τραπέζι για να το χωρέσει μέσα στο αυτοκίνητο ενός πελάτη και συνειδητοποίησε ότι η εξοικονόμηση χώρου σημαίνει εξοικονόμηση χρημάτων.
Η IKEA οδεύει τώρα προς ετήσια έσοδα 50 δισεκ. ευρώ.
«Ένας από τους σπουδαιότερους επιχειρηματίες του 20ου αιώνα, ο Ίνγκβαρ Κάμπραντ, έφυγε ειρηνικά την 27η Ιανουαρίου στο σπίτι του στο Σμάλαντ της Σουηδίας», ανακοίνωσε η εταιρεία.
Γιός αγροτών, ο Ίνγκβαρ Κάμπραντ γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου στη νότια Σουηδία και άρχισε πουλώντας σπίρτα σε γείτονες σε ηλικία πέντε ετών. Σύντομα μεγάλωσε τον κατάλογό του περιλαμβάνοντας σπόρους, χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις, μολύβια και στιλό διαρκείας.
«Ήταν ένας μοναδικός επιχειρηματίας και ήταν πολύ σημαντικός για τη σουηδική οικονομία», δήλωσε ο σουηδός πρωθυπουργός Στέφαν Λεβέν, σύμφωνα με το σουηδικό πρακτορείο ειδήσεων TT.
Κάτοικος Σουηδίας από το 1977 έως το 2014, συνταξιοδοτήθηκε πριν από μερικά χρόνια, αφήνοντας στη θέση του τους τρεις γιούς του.
Με τη συμπάθειά του για τους Ναζί προπολεμικά στα χρόνια της νιότης του και την απέχθειά του για τη σουηδική εφορία, ο Ίνγκβαρ Κάμπραντ, ο οποίος φημιζόταν για τη τσιγκουνιά του, αποτελουσε παραφωνία σ' αυτή τη σκανδιναβική χώρα, πρωταθλήτρια του κράτους πρόνοιας και της ισότητας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
