 |
|
|  Κυριακή 21/1
Ομογένεια
«Έφυγε» η γηραιότερη Αιγυπτιώτισσα, η Αλεξανδρινή Ελένη Σαρούχου, σε ηλικία 102 ετών
ΚΑΪΡΟ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Νίκος Κάτσικας
Πολύ φτωχότερος είναι ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός σε όλον τον κόσμο, καθώς «εγκατέλειψε» τη ζωή μία Αλεξανδρινή που αγαπήθηκε όσο λίγοι και ανταπέδωσε και η ίδια την αγάπη με το παραπάνω, μέχρι τις τελευταίες μέρες της.
Το νήμα της ζωής της Αιγυπτιώτισσας και Αλεξανδρινής, Ελένης Σαρούχου, κόπηκε στις 19 Ιανουαρίου 2018, στα 102 της χρόνια, κατατάσσοντάς την στην γηραιότερη, μέχρι σήμερα, Αιγυπτιώτισσα.
Τελευταία φορά που την είδε η παροικία, ήταν στο ελληνικό Γηροκομείο «ΜΑΝΝΑ», την Παρασκευή, 22 Δεκεμβρίου, πριν από τα Χριστούγεννα, όταν τα παιδιά των ελληνικών σχολείων επισκέφθηκαν το Γηροκομείο της ΕΚΑ για να πουν τα κάλαντα στους γέροντες.
Τότε μάλιστα, η αξέχαστη Ελένη Σαρούχου μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων από τον π. Σπυρίδωνα Κλαδάκη, όπως και οι άλλοι τρόφιμοι του οίκου ευγηρίας.
Εκείνες τις ημέρες, είχε δεχτεί την επίσκεψη και από τις κυρίες του Λυκείου Ελληνίδων Αλεξανδρείας, με την πρόεδρό τους, Αλίκη Αντωνίου.
Λίγες μόλις μέρες μετά, η αείμνηστη «κυρά Ελένη», αναγκάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο «Ριάντα» της Αλεξάνδρειας για κάποιες επιπλοκές στην υγεία της, όπου υπεβλήθη σε εγχείρηση. Από τότε δεν μπόρεσε να επιστρέψει πίσω στο «ΜΑΝΝΑ», βυθίζοντας στη θλίψη τους τροφίμους και όλη την παροικία.
Αμέσως μετά την αναγγελία του θλιβερού γεγονότος, ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας Αλεξανδρείας και υπεύθυνος για το Γηροκομείο, Εδμόνδος Κασιμάτης, μαζί με όλα τα μέλη της κοινοτικής επιτροπής, εξέφρασαν τη θλίψη τους για την απώλεια.
Η Ελένη Σαρούχου ήταν από τις πιο αγαπητές Αιγυπτιώτισσες σε όλη την παροικία, επί πολλά χρόνια βοήθησε πολλές ελληνικές οικογένειες, όπου εργάστηκε σαν οικονόμος, ενώ δέχτηκε τη φροντίδα και τη θαλπωρή της ελληνικής κοινότητας Αλεξανδρείας, από το 2000, όπου μετακόμισε στο ελληνικό Γηροκομείο ΜΑΝΝΑ.
Είχε ένα γιο, τον Δημήτρη Σαρούχο, που ζει στην Αμερική και έναν εγγονό.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
