 |
|
|  Σάββατο 23/12
Οικουμενικός Πατριάρχης
«Η δύναμη της Εκκλησίας βασίζεται στην αγάπη, στη θυσία και στη χάρη»
Ο Κόσμος
Η σημασία της προστασίας της Δημιουργίας του Θεού και η μεγάλη αμαρτία της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, η αξία του διαλόγου ως μέσου επικράτησης της ειρήνης και η ζημιά που προκαλεί ο θρησκευτικός φανατισμός στην ίδια τη θρησκεία είναι ορισμένα από τα θέματα για τα οποία μίλησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην εφ' όλης της ύλης συνέντευξή του στην ομογενειακή εφημερίδα της Αυστραλίας, "Ο Κόσμος".
Ο κκ Βαρθολομαίος αναφέρθηκε στις πολυάριθμες πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης αναφορικά με την ανάγκη προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, σημειώνοντας ότι τα αίτια της καταστροφής του θα πρέπει να αναζητηθούν στην αχαριστία του ανθρώπου, στην πλεονεξία του και την ακόρεστη επιθυμία του για απόκτηση όσο το δυνατόν περισσότερων υλικών αγαθών. «Γι' αυτό, δεν παύομε να τονίζομε, μεταξύ άλλων, ότι πρέπει να παραδειγματιστούμε και να εμπνευστούμε από το ασκητικό φρόνημα της Εκκλησίας και να ζήσουμε πιο απλά. Είναι αμαρτία να μολύνουμε το περιβάλλον. Αμαρτάνομε ενώπιον Θεού και ανθρώπων, όταν καταστρέφουμε τον πλανήτη μας».
Αναφερόμενος στην αξία του διαλόγου, τόνισε ότι αυτός αποτελεί ένα βασικό και πολύτιμο εργαλείο ειρήνης και συμφιλίωσης. «Δεν γίνεται ο καθένας από μας να ζει σε μια κατάσταση απομόνωσης και εσωστρέφειας, ούτε να επαναπαύεται στην ασφάλεια της δικής του παράδοσης και της προσωπικής του αποκλειστικότητας». Εκφράζοντας, μεταξύ άλλων, την έντονη ανησυχία του για την κατάσταση των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή, επανέλαβε ότι «ο πόλεμος εν ονόματι του Θεού βασίζεται σε μια αρρωστημένη προσέγγιση της πίστεως, που εκ των πραγμάτων καταλήγει σε πόλεμο εναντίον του ίδιου του Θεού και της θρησκείας».
Ερωτηθείς για τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η Ορθοδοξία τις επόμενες δεκαετίες, ο Οικουμενικός Πατριάρχης υπογράμμισε ότι αυτές θα εστιαστούν στο ζήτημα της ενότητας. «Η ιδέα που έχουν κάποιοι, ότι δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι συνομοσπονδία Εκκλησιών, δημιουργεί μια νέα θεώρηση της Εκκλησίας, σίγουρα ξένη προς την Ορθοδοξία», επεσήμανε και συνέχισε: «Συναρπάζονται κάποιοι από τη δύναμη της κοσμικής εξουσίας, αλλά η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι αυτή η δύναμη έρχεται και παρέρχεται. Η δύναμη της Εκκλησίας βασίζεται στην αγάπη, στη θυσία και τη χάρη». Τόνισε, ωστόσο, ότι ο πανορθόδοξος συντονιστικός ρόλος που κατέχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καθώς και «η εμπειρία της Πρωτόθρονης Εκκλησίας, αλλά και η θέση που της δίδουν οι Ιεροί Κανόνες και η μακραίωνη παράδοση αποτελούν το βασικό εχέγγυο για την πορεία της Ορθοδοξίας στο μέλλον».
Απαντώντας στο ερώτημα για τη σημασία που έχουν οι Έλληνες της Διασποράς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σημείωσε ότι ο ρόλος τους είναι σημαντικός «διότι ενωμένοι όλοι μαζί αποτελούμε μια δυνατή φωνή για τα δίκαια του Πατριαρχείου και της απανταχού Ρωμιοσύνης». Ευχήθηκε, μάλιστα, όπως στο μέλλον επισκεφθεί και πάλι την Αυστραλία, στην οποία ήδη έχει πραγματοποιήσει Πατριαρχική επίσκεψη, και διαβεβαίωσε τους Ορθοδόξους πιστούς που διαβιούν στη μακρινή νησιωτική χώρα πως πάντοτε τους έχει στη σκέψη και στις προσευχές του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
