 |
|
|  Tρίτη 31/10
Η ΜΗΤΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!
Μητέρα 98 ετών μπήκε σε γηροκομείο,όχι για τις ατομικές της ανάγκες,αλλά για να φροντίζει και εκεί τον 80χρονο γιο της!!!
Πηγές Independent, newsbeast.gr
Λένε πως η αγάπη της μητέρας για τα παιδιά της, και ειδικά η έγνοια της γι’ αυτά, δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμα κι όταν αυτά έχουν πια ανοίξει τα φτερά τους και, θεωρητικά, είναι περισσότερο σε θέση να φροντίσουν εκείνα τους γονείς τους παρά το αντίθετο.
Η 98χρονη Άντα Κίτινγκ πάντως, μια ανάσα πριν κλείσει έναν αιώνα ζωής, μετακόμισε σε οίκο ευγηρίας, όχι για να δεχθεί η ίδια φροντίδα αλλά για να φροντίσει τον 80χρονο γιο της, ο οποίος ζούσε ήδη εκεί.
Όπως εξηγεί η εφημερίδα Independent, μάνα και γιος ζουν μαζί μια ζωή, καθώς ο άνδρας δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Το 2016, μεταφέρθηκε σε οίκο ευγηρίας στο Λίβερπουλ, επειδή χρειαζόταν φροντίδα και υποστήριξη στην καθημερινότητά του, κι έναν χρόνο αργότερα τον ακολούθησε και η μητέρα του για να βοηθήσει στη φροντίδα του γιου της!
«Λέω στον Τομ καληνύχτα στο δωμάτιό του, κάθε βράδυ, και την επόμενη μέρα μπαίνω και τον καλημερίζω» αφηγείται η 98χρονη σε τοπική εφημερίδα. «Όταν επιστρέφω πάντα ανοίγει τα χέρια του και μου κάνει μια μεγάλη αγκαλιά… Δεν σταματάς ποτέ να είσαι μαμά».
Ο 80χρονος άνδρας, που είναι ζωγράφος και διακοσμητής, λέει πως είναι χαρούμενος που έχει τη μητέρα του στον οίκο ευγηρίας. «Με φροντίζουν πολύ και είμαι χαρούμενος που βλέπω τη μητέρα μου, τώρα που ζει εδώ» λέει ο ίδιος.
Ο διευθυντής του γηροκομείου λέει πως μάνα και γιος είναι αχώριστοι. «Είναι πολύ σπάνιο να βλέπει κανείς μητέρες και τα παιδιά τους στο ίδιο γηροκομείο κι εμείς θέλουμε οπωσδήποτε να κάνουμε τον χρόνο που περνάνε μαζί όσο πιο ξεχωριστό γίνεται».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
