 |
|
|  Τρίτη 24/10
ΕΠΙΣΤΗΜΗ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Αρκεί ένα απαλό άγγιγμα ακόμη κι ενός ξένου για να μετριασθεί ο ψυχικός πόνος της κοινωνικής απόρριψης, δείχνει νέα μελέτη με επικεφαλής μια Ελληνίδα νευροψυχολόγο
Πηγή Nature Scientific Reports
Το απαλό άγγιγμα από έναν άλλο άνθρωπο, ακόμη και έναν ξένο, μπορεί να αμβλύνει τον μεγάλο ψυχικό πόνο που προκαλεί η κοινωνική απόρριψη. Αυτό δείχνει για πρώτη φορά μια νέα έρευνα επιστημόνων στη Βρετανία, με επικεφαλής μια Ελληνίδα νευροψυχολόγο και ψυχαναλύτρια.
Η κοινωνική απόρριψη είναι μία από τις συναισθηματικά πιο οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες και η νέα μελέτη δείχνει -μέσω των κατάλληλων εργαστηριακών πειραμάτων- τη δύναμη του ανθρωπίνου αγγίγματος.
Οι ερευνητές του Τμήματος Κλινικής και Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL), με επικεφαλής τη δρα Κατερίνα Φωτοπούλου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature Scientific Reports", υπέβαλαν -με τη βοήθεια υπολογιστή- 84 εθελόντριες στην εμπειρία του να νιώσουν το αίσθημα του κοινωνικού αποκλεισμού, του εξοστρακισμού και της έλλειψης αυτοεκτίμησης.
Στη συνέχεια οι επιστήμονες έκλεισαν τα μάτια στις γυναίκες που συμμετείχαν στο πείραμα και τις άγγιξαν στο μπράτσο είτε με αργό και απαλό τρόπο, είτε με γρήγορο και συναισθηματικά ουδέτερο τρόπο. Μετά οι εθελόντριες υποβλήθηκαν σε ψυχολογικό τεστ και διαπιστώθηκε ότι όσες είχαν νιώσει το απαλό και ευαίσθητο άγγιγμα, ένιωθαν πλέον μειωμένα συναισθήματα απόρριψης, σε σχέση με όσες είχαν αγγιχθεί ουδέτερα και στα γρήγορα.
Αν και ούτε το απαλό άγγιγμα ήταν αρκετό για να σβήσει τελείως την ψυχική οδύνη του κοινωνικού αποκλεισμού, πάντως τα αρνητικά συναισθήματα είχαν μειωθεί.
«Καθώς η κοινωνία μας γίνεται ολοένα πιο οπτική και ψηφιακή, είναι εύκολο να ξεχάσουμε τη δύναμη του αγγίγματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Δείξαμε για πρώτη φορά ότι ένα απλό, αργό και απαλό άγγιγμα από έναν ξένο μπορεί να μετριάσει τα συναισθήματα του κοινωνικού αποκλεισμού μετά την κοινωνική απόρριψη», τόνισαν οι ερευνητές.
Η Κ. Φωτοπούλου επεσήμανε ότι «τα θηλαστικά έχουν μια αναγνωρισμένη ανάγκη για εγγύτητα και προσκόλληση, έτσι δεν αποτέλεσε έκπληξη ότι η κοινωνική υποστήριξη μείωσε τον συναισθηματικό πόνο του αποκλεισμού από τις κοινωνικές επαφές. Όμως αυτό που είναι το πιο ενδιαφέρον, είναι ότι αρκεί ένα απλό άγγιγμα για κάτι τέτοιο. Δεν χρειάζονται ούτε εικόνες, ούτε λόγια, τουλάχιστον όχι σε πρώτη φάση. Κάπως ανάλογη επίδραση μπορεί να έχει το άγγιγμα και στο σωματικό πόνο».
Η ερευνητική ομάδα θα μελετήσει περαιτέρω τους εμπλεκόμενους νευροφυσιολογικούς μηχανισμούς.
Η Κ.Φωτοπούλου, της οποίας η έρευνα «γεφυρώνει» τη νευροεπιστήμη, την ψυχολογία και την ψυχανάλυση, σπούδασε γνωστική νευροψυχολογία και ψυχανάλυση στο UCL, έκανε διδακτορικό στη γνωστική νευροεπιστήμη στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ και σήμερα διδάσκει στη Μονάδα Ψυχανάλυσης του UCL.
Είναι επίσης ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Γνωστικής Νευροεπιστήμης, διευθύντρια στο Κέντρο Νευροψυχανάλυσης του Λονδίνου, ιδρύτρια της Διεθνούς Ένωσης για τη Μελέτη του Ευαίσθητου Αγγίγματος (IASAT) και γραμματέας της Διεθνούς Εταιρείας Νευροψυχανάλυσης. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, έχει τιμηθεί με το «Βραβείο Παπανικολάου» από τον Παγκόσμιο Ελληνικό Βιοϊατρικό Σύλλογο και την Ελληνική Ιατρική Εταιρεία της Βρετανίας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
