 |
|
|  Τετάρτη 11/10
Ο ΤΥΠΟΣ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Καταδίκη σε βάρος μιας δημοσιογράφου της WSJ για «τρομοκρατική προπαγάνδα»
Reuters
Τουρκικό δικαστήριο καταδίκασε δημοσιογράφο της Wall Street Journal σε ποινή φυλάκισης δύο ετών κι ενός μήνα στη δίκη της, η οποία διεξήχθη ερήμην, για προπαγάνδα υπέρ μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, του κουρδικού ένοπλου αυτονομιστικού κινήματος PKK, ανέφερε η εφημερίδα την Τρίτη.
Η Αϊλά Αλμπαϊράκ, δημοσιογράφος της WSJ με διπλή—τουρκική και φινλανδική—υπηκοότητα, καταδικάστηκε για ένα κείμενό της που είχε δημοσιευθεί το 2015 με θέμα τις συγκρούσεις ανάμεσα στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και τους αντάρτες του PKK στη νοτιοανατολική Τουρκία.
Πρόκειται για «μια ανυπόστατη ποινική κατηγορία και μια εντελώς απαράδεκτη καταδίκη για ένα ισορροπημένο ρεπορτάζ της Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» τόνισε ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Τζέραρντ Μπέικερ (1).
Η Αλμπαϊράκ, η οποία βρίσκεται το τρέχον διάστημα στις ΗΠΑ, πρόκειται να ασκήσει έφεση εναντίον της απόφασης, σύμφωνα με την εφημερίδα.
Η καταδίκη της δημοσιογράφου καταγράφεται εν μέσω των προστριβών ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσινγκτον, με πιο πρόσφατη την αμοιβαία αναστολή της έκδοσης θεωρήσεων που ανακοινώθηκε την Κυριακή, εξέλιξη που σήμανε την περαιτέρω επιδείνωση των ήδη τεταμένων σχέσεων.
Οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σύμμαχοι της Τουρκίας στη Δύση τονίζουν ότι η κατάσταση ως προς τον σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου επιδεινώνεται, ειδικά μετά την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν το 2016, κι εκφράζουν φόβους περί παρέκκλισης της Τουρκίας σε μια αυταρχικότερη μορφή διακυβέρνησης.
Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 οι αρχές έχουν φυλακίσει περίπου 50.000 ανθρώπους ενόψει των προσαγωγών τους σε δίκες και έχουν απομακρύνει από τις θέσεις τους άλλους 150.000.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
