 |
|
|  Τετάρτη 4/10
ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΕΣ
Τιμή ρεκόρ για κινεζικό μπολ χιλίων ετών σε δημοπρασία στο Χονγκ Κονγκ
AFP-Reuters
Ένα μπολ ηλικίας χιλίων ετών της δυναστείας Σονγκ πωλήθηκε χθες στο Χονγκ Κονγκ αντί 294,3 εκατομμυρίων δολαρίων Χονγκ Κονγκ (32 εκατομμύρια ευρώ) καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ που είχε καταγραφεί σε δημοπρασία κινεζικού κεραμικού, ανακοίνωσε ο οίκος Sotheby's.
Το μπολ μικρών διαστάσεων και διαμέτρου 13 εκατοστών χρονολογείται στην περίοδο 960-1127. Η τιμή εκκίνησης κυμάνθηκε στα 8 εκατομμύρια ευρώ.
Πωλήθηκε ακριβότερα από μια κούπα κρασιού της δυναστείας Μινγκ που αγοράστηκε το 2014 στην τιμή των 30 εκατομμυρίων ευρώ από έναν μεγιστάνα της Σανγκάης, πασίγνωστο για τα ιλιγγιώδη χρηματικά ποσά που προσφέρει.
Ο αγοραστής του μπολ Σονγκ ζήτησε να μην κατονομαστεί, εξήγησε ο Sotheby's, που αρνήθηκε να διευκρινίσει αν πρόκειται ή όχι για Κινέζο της ηπειρωτικής χώρας.
"Είναι ένα ποσό με το οποίο περνάμε σε ένα νέο κατώφλι για τα κινεζικά κεραμικά και σήμερα γράψαμε ιστορία με αυτό το κομμάτι", δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Νίκολας Τσόου, αντιπρόεδρος του Sotheby's Ασίας.
Το μπολ, που αρχικά προοριζόταν για τον καθαρισμό πινέλων, είναι ένα από τα σπάνια κομμάτια κινεζικής πορσελάνης που προέρχονται από την αυτοκρατορική αυλή της δυναστείας των Βόρειων Σονγκ. Μόλις τέσσερις πορσελάνες, ανάμεσά τους το συγκεκριμένο μπολ σε φωτεινό μπλε χρώμα, ανήκουν σε ιδιώτες συλλέκτες, πρόσθεσε ο οίκος δημοπρασιών.
Η κούπα Μινγκ είχε αγοραστεί από τον Λιού Γιτζιάν, πρώην οδηγό ταξί που έγινε μεγάλος χρηματιστής και ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Κίνα. Ταξιδεύει σε όλο τον πλανήτη αναζητώντας σπάνια έργα τέχνης.
Ο Λιού που ίδρυσε δικό του μουσείο στη Σανγκάη, πολλαπλασίασε τα ρεκόρ στις δημοπρασίες, με αποτέλεσμα να γίνει ο διασημότερος συλλέκτης έργων τέχνης της Κίνας. Ωστόσο δεν περιφρονεί τη δυτική τέχνη. Το 2015, αγόρασε για παράδειγμα τον πίνακα "Nu couche" (Ξαπλωμένο γυμνό") του Μοντιλιάνι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
