 |
|
|  Σάββατο 30/9
ΙΤΑΛΙΑ
Εμφανίστηκαν λύκοι στην περιοχή της Ρώμης μετά από 100 χρόνια
AFP-Reuters
Ο λύκος, το ζώο που έχει αποτελέσει σύμβολο της Ρώμης από την αρχαιότητα, επέστρεψε στην ιταλική πρωτεύουσα για πρώτη φορά μετά από έναν αιώνα.
Τα κορυφαία αρπακτικά εθεάθησαν πρόσφατα σε μια προστατευόμενη περιοχή στο Καστέλ ντι Γκουίντο, σε μικρή απόσταση από το διεθνές αεροδρόμιο «Λεονάρντο Ντα Βϊντσι» την περιφερειακή οδό της Ρώμης. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις λύκοι στην περιοχή, δύο ενήλικες και δύο μικρά.
Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή μυθολογία, ο Ρωμύλος και ο δίδυμος αδελφός του Ρώμος, ιδρυτές της Ρώμης, θηλάστηκαν σε μια σπηλιά από μία λύκαινα, αφού εγκαταλείφθηκαν στον ποταμό Τίβερη. Αυτό το επεισόδιο απεικονίζεται σε όλη τη ρωμαϊκή εικονογραφία μέχρι σήμερα, ακόμα και στον ποδοσφαιρικό σύλλογο της πόλης, Ρόμα. Η επιστροφή αυτού του συμβόλου στη Ρώμη έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους κατοίκους. «Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που οι λύκοι επέστρεψαν», δήλωσε η Αλέσια ντε Λορέντσις, καθηγήτρια επικεφαλής του εντοπισμού και της καταγραφής της αγέλης λύκων.
Οι λύκοι κυνηγήθηκαν στο παρελθόν στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, σχεδόν στο σημείο της εξαφάνισης, εν μέρει λόγω της απειλής που θέτουν για κοπάδια αιγοπροβάτων και άλλων ζώων. Οι σύγχρονοι λύκοι της Ρώμης φαίνεται να αποτελούν μικρή απειλή για τα ζώα, καθώς η ανάλυση των περιττωμάτων τους έδειξε ότι βασίζονται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε αγριόχοιρους, που βρίσκονται σε αφθονία στην περιοχή. Στην Ιταλία, το κυνήγι των λύκων επιτρεπόταν μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν ο συνολικός πληθυσμός έπεσε σε περίπου 100 ζώα. Οι λύκοι έλαβαν καθεστώς προστασίας το 1971 και ο πληθυσμός τους έκτοτε ανέκαμψε σε περίπου 1.500-2.000, οι περισσότεροι εκ των οποίων βρίσκονται στις ορεινές περιοχές στα σύνορα με την Γαλλία
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
