 |
|
|  Tρίτη 12/9
ΕΛΛΗΝΕΣ
Μια ανθρώπινη ιστορία ξαναζωντάνεψε στην πρεσβευτική κατοικία του Ισραήλ στην Αθήνα με πρωταγωνιστές Ελληνες Χριστιανούς που διέσωσαν Εβραίους, στη διάρκεια της Κατοχής
ΑΘΗΝΑ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Νίνα Μελισόβα
Ακόμη μια ανθρώπινη ιστορία ξαναζωντάνεψε, χτες βράδυ, στον κήπο της πρεσβευτικής κατοικίας του Ισραήλ με πρωταγωνιστές Έλληνες χριστιανούς που διέσωσαν Εβραίους συμπατριώτες τους, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Ηρακλή Δραγώνα, ο οποίος διέσωσε με κίνδυνο της ζωής του στις 23 Μαρτίου του 1944 τον Μωυσή και την Αλίκη Μάτσα. Οι απόγονοι του Ηρακλή παρέλαβαν το τιμητικό μετάλλιο από την πρέσβη Ιριτ Μπεν Αμπα και το όνομα του «θαραλλέου Έλληνα», θα χαραχτεί στον τοίχο των Δικαίων, του μνημείου Γιάντ Βασέμ στο Ισραήλ.
«Όποιος σώζει έναν άνθρωπο μπορεί να σώσει ολόκληρο τον κόσμο» είπε κλείνοντας τον χαιρετισμό της η κ. Μπεν Αμπα, επικαλούμενη στίχους της Βίβλου, ενώ ή ίδια δεν έκρυψε τη συγκίνησή της όταν θυμήθηκε ότι και ο δικός της ο πατέρας διασώθηκε από τη γυναίκα που τον μεγάλωνε.
Ο κήπος ήταν γεμάτος προσκεκλημένους, συγγενείς των δύο οικογενειών, πολιτικούς, φίλους, αλλά είχε και πολλά παιδιά, μαθητές του Εβραϊκού Σχολείου της Αθήνας με τους δασκάλους τους. Τα παιδιά δεν έχουν ζήσει ούτε τις θηριωδίες του πολέμου ούτε το έγκλημα του Ολοκαυτώματος, αλλά όπως τόνισαν οι ομιλητές πρέπει να θυμόμαστε για να μη γνωρίσει τέτοια εγκλήματα η ανθρωπότητα "ποτέ ξανά".
«Το 90% των Εβραίων της Ελλάδας πέθαναν στη γερμανική κατοχή, στο 'Αουσβιτς και στο Μπιργκενάου. Όσοι επέζησαν, επέζησαν επειδή υπάρχουν καλοί άνθρωποι και ήρωες. Βίκυ και Μάκης (τα παιδιά του Ηρακλή Δραγώνα) να είστε υπερήφανοι που είχατε τέτοιο πατέρα» δήλωσε ο επιζήσας Μωυσής Μάτσας.
Όπως έχει καταγραφεί αυτή η ανθρώπινη ιστορία, η οικογένεια Μάτσα καταγόταν από τα Ιωάννινα. Ο πατέρας Χαΐμ ήταν υφασματέμπορος και η μητέρα Εσθήρ νοικοκυρά. Όταν άρχισαν οι διώξεις των Εβραίων κατέφυγαν στην Αθήνα, όπου τα μέτρα υπό ιταλική ακόμη κατοχή ήταν πιο χαλαρά. Μετά την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα, τον Μάρτιο του ΄44 τα πράγματα άλλαξαν και ο Χαΐμ, ο οποίος πήγε να παρουσιαστεί στη συναγωγή, την Παρασκευή 23 Μαρτίου, όπως όριζαν οι διαταγές, συνελήφθη μαζί με άλλους Εβραίους.
Είχε συμφωνηθεί από πριν ότι αν παρουσιαζόταν ανάγκη ο Ηρακλής, που διατηρούσε μια κρυφή σχέση με την Αλίκη, θα έκρυβε τα τέσσερα μέλη της οικογένειας. Έτσι και έγινε μετά τη σύλληψη του πατέρα τους, Χαΐμ. Ο Ηρακλής τούς έκρυψε και τους εξασφάλισε πλαστές ταυτότητες, ως Δημήτρη Δραγώνας και Αλίκη Δραγώνα, με τις οποίες έζησαν για μερικά χρόνια.
Στην τελετή παρέστησαν εκ μέρους της κυβέρνησης ο υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα διασποράς Τέρενς Κουίκ, ο γγ Παιδείας κ. Καλαϊτζής, ενώ το "παρών" έδωσε και ο πρόεδρος του Εβραϊκού Μουσείου Μάκης Μάτσας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
