 |
|
|  Σάββατο 29/7
Είμαι μαυρος γάτος,γάτος φοβερός...
Ο Γλάδστων πιάνει ποντικούς στο υπουργείο Οικονομικών τής Βρετανίας και περιμένει με λαχτάρα την Κριστίν Λαγκάρντ..
Reuters
Στα νύχια του αδυσώπητου Γλάδστωνα έπεσαν 22 ποντικοί που αλώνιζαν στο υπουργείο Οικονομικών της Βρετανίας μέσα σε έναν χρόνο αφότου του ανατέθηκε η... επικίνδυνη αποστολή να μειώσει τον αριθμό των τρωκτικών στο κτίριο.
Ο μαύρος γάτος που φέρει το όνομα του πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομικών του 19ου αιώνα "προσελήφθη" στο υπουργείο πριν από έναν χρόνο και σήμερα έχει σχεδόν 10.000 "ακολούθους" στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Instagram.
"Δουλεύω σαν το σκυλί! Αυτόν τον χρόνο έπιασα 22 ποντίκια και επειδή πιστεύω στην υπερπροσπάθεια, τσάκωσα και δυο έντομα – είναι πιο δύσκολο απ' όσο ακούγεται!" ήταν το "νιαούρισμα" που ανάρτησε ο Γλάδστων, για να γιορτάσει τον ένα χρόνο αφότου μετακόμισε από το άσυλο αδέσποτων στο υπουργείο.
Υπάλληλοι του υπουργείου που διαχειρίζονται τον λογαριασμό του, αναρτούν συχνά φωτογραφίες του όπου εικονίζεται συνήθως να φοράει φανταχτερά, πολύχρωμα παπιγιόν για να τιμήσει διάφορες περιστάσεις: για παράδειγμα, για την κυκλοφορία του νέου κέρματος της 1 λίρας, για επισκέψεις διαφόρων ξένων αξιωματούχων αλλά και για να συμβάλει στην προώθηση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων.
Ο Γλάδστων αναμένει με μεγάλη ανυπομονησία την επίσκεψη της Κριστίν Λαγκάρντ, της διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο Λονδίνο. "Μέχρι τότε, θα συμβιβαστώ με τον υπουργό. Για κυνόφιλος, είναι πολύ υπάκουος", πρόσθεσε.
Ο μαύρος γάτος πάντως, παρότι προκλήθηκε, απέφυγε εντέχνως να στήσει γατοκαυγά με τα άλλα κυβερνητικά γατιά, όπως τον Λάρι (που ζει στο γραφείο της πρωθυπουργού Τερέζας Μέι) ή τον Πάλμερστον του υπουργείου Εξωτερικών.
"Όταν οι αρθρογράφοι προσπαθούν να σε φέρουν αντιμέτωπο με τα άλλα αιλουροειδή του Γουάιτχολ, στάσου στο ύψος σου – είσαι ο κορυφαίος γάτος. Κι εκτός αυτού, το μαύρο αδυνατίζει", σχολίασε με βρετανικό φλέγμα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
