 |
|
|  Πέμπτη 20/7
ΗΠΑ
Το Ανώτατο Δικαστήριο εξαίρεσε τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τα εγγόνια από το αντιμεταναστευτικό διάταγμα του Τραμπ
AFP-Reuters
Το Ανώτατο Δικαστήριο διαφώνησε χθες Τετάρτη με την κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ, αποφαινόμενο ότι οι παππούδες και τα εγγόνια από τις έξι μουσουλμανικές χώρες τις οποίες έθεσε στο στόχαστρο το αντιμεταναστευτικό διάταγμα του ρεπουμπλικάνου συμπεριλαμβάνονται στα πρόσωπα εκείνα ο βαθμός συγγένειας των οποίων με πολίτες, νόμιμους κατοίκους ή νομικές οντότητες της χώρας σημαίνει ότι πρέπει να τους επιτρέπεται η είσοδος στην αμερικανική επικράτεια.
Τα μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου ενέκριναν την 30ή Ιουνίου τη μερική εφαρμογή του αμφιλεγόμενου προεδρικού διατάγματος, το οποίο απαγορεύει την είσοδο στις ΗΠΑ των υπηκόων έξι μουσουλμανικών χωρών (Συρία, Λιβύη, Ιράν, Σουδάν, Σομαλία και Υεμένη) για 90 ημέρες αλλά και των προσφύγων από όλο τον κόσμο για 120 ημέρες, με εξαίρεση μόνο επισκέπτες που μπορούν να αποδείξουν μια «αυθεντική σχέση με ένα πρόσωπο ή μια οντότητα στις ΗΠΑ».
Για την κυβέρνηση Τραμπ, «στενοί συγγενείς» που μπορούν να μπαίνουν στη χώρα είναι μόνο «οι γονείς, οι σύζυγοι, τα παιδιά, οι γαμπροί και οι νύφες, τα αδέλφια και τα ετεροθαλή αδέλφια».
Αλλά ο ορισμός αυτός των «στενών συγγενών» αμφισβητήθηκε από τον ομοσπονδιακό δικαστή Ντέρικ Ουότσον της Πολιτείας της Χαβάης, ο οποίος τη 14η Ιουλίου αποφάνθηκε ότι οι παππούδες, οι γιαγιάδες και τα εγγόνια αναμφίβολα αποτελούν «στενούς συγγενείς». Το υπουργείο Δικαιοσύνης άσκησε έφεση στην ετυμηγορία του.
Με μια σύντομη απόφασή του, το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε μεν την προσφυγή, γεγονός που σημαίνει ότι η εξαίρεση ισχύει για τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τα εγγόνια, αλλά ταυτόχρονα, σε μια νίκη για την κυβέρνηση Τραμπ, απέρριψε το ενδεχόμενο να προστεθεί μια κατηγορία μεταναστών και προσφύγων (περίπου 24.000 που είχαν έλθει σε επαφή με την υπηρεσία μετεγκατάστασης των ΗΠΑ) στην εξαίρεση. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση Τραμπ μπορεί να απαγορεύσει την είσοδό τους στη χώρα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
