 |
|
|  Παρασκευή 16/6
ΕΛΛΑΔΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ
Τη Συναγωγή των Μοναστηριωτών στη Θεσσαλονίκη επισκέφθηκε χθες το βράδυ ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπ. Νετανιάχου- "Πρόκειται για ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι", είπε
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-Σοφία Παπαδοπούλου
Τη Συναγωγή των Μοναστηριωτών, "ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι", όπως χαρακτηριστικά είπε στη σύντομη ομιλία του, επισκέφθηκε χθες το βράδυ ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του και μέλη της ισραηλινής αντιπροσωπείας που μετείχαν στην τριμερή σύνοδο Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, η οποία διεξήχθη το πρωί στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Φορώντας κιπά (το παραδοσιακό εβραϊκό κάλυμμα κεφαλιού) και περιστοιχισμένος από τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου μπήκε στη συναγωγή υπό χειροκροτήματα, τα οποία πολύ γρήγορα έδωσαν τη θέση τους στη μελωδία "Yerushalayim shel zahav" (Ιερουσαλήμ του χρυσού), ένα τραγούδι που γράφτηκε το 1967 από τη Ναόμι Σεμέρ (Naomi Shemer) και περιγράφει τον πόθο του εβραϊκού λαού για την επιστροφή στην Ιερουσαλήμ.
Λίγο αργότερα, όταν ανέβηκε στο βήμα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός φρόντισε να ανταποδώσει την τιμή, φέρνοντας χαιρετίσματα, όπως είπε, από την Ιερουσαλήμ στα μέλη της άλλοτε ακμάζουσας εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, που σήμερα αριθμεί περί τα 1.500 άτομα, όπως επισήμανε λίγο νωρίτερα ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (ΚΙΣ) και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, Δαυίδ Σαλτιέλ, ο οποίος και υποδέχθηκε τον κ. Νετανιάχου στη συναγωγή.
"Είναι πολύ συγκινητικό να βρίσκομαι εδώ, σ' αυτό το αρχιτεκτονικό διαμάντι που συμβολίζει την ιστορία της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης", είπε ο κ. Νετανιάχου, αναφερόμενος στο ανακαινισμένο κτίριο της Συναγωγής των Μοναστηριωτών, μιας συναγωγής-τοπόσημο, που συνδέει το παρελθόν και το παρόν της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης.
Η συναγωγή χτίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα με δωρεές από εβραϊκές οικογένειες από το Μοναστήρι που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εγκαινιάστηκε το 1927 και την εποχή εκείνη ήταν μία από τις 19 Συναγωγές και 30 ευκτήριους οίκους που λειτουργούσαν στην προπολεμική Θεσσαλονίκη. Η συναγωγή ανακαινίστηκε πέρυσι.
Στην ομιλία του, ο κ. Νετανιάχου αναφέρθηκε -μεταξύ άλλων- στην ιστορία των εβραίων της Ελλάδας και κυρίως στην κοινότητα της Θεσσαλονίκης και στα δεινά της, με μεγαλύτερο όλων το ναζιστικό Ολοκαύτωμα. "Η φωτιά του 1917 κατέστρεψε και έκαψε κτίρια. Η φωτιά των ναζί έκαψε ανθρώπους" ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Νετανιάχου, επισημαίνοντας πως μόλις το 3% όσων βίωσαν στο πετσί τους τη λαίλαπα του Ολοκαυτώματος κατάφεραν να επιβιώσουν.
Πολλοί από τους επιζώντες, επισήμανε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, ζουν στο Ισραήλ και "κουβαλούν" μέσα τους αγάπη και αναμνήσεις από τη Θεσσαλονίκη. "Τη θυμούνται ως ένα μεγάλο κέντρο πολιτισμού αλλά και ως προσωπική μνήμη" σημείωσε και αναφέρθηκε για ακόμη μια φορά στο παράδειγμα του Θεσσαλονικιού επιζώντα του Ολοκαυτώματος Μοσέ Αελιόν (όπως και στην πρωινή του ομιλία κατά τα αποκαλυπτήρια πλακέτας για το Μουσείο Ολοκαυτώματος της Θεσσαλονίκης), ο οποίος κάθε χρόνο ανάβει έναν από τους πυρσούς στο Μουσείο Yad Vashem της Ιερουσαλήμ για τα θύματα του Ολοκαυτώματος.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός αναφέρθηκε, επίσης, στη "φυσική σχέση συνεργασίας" μεταξύ τριών πραγματικών δημοκρατιών, όπως χαρακτηριστικά είπε, της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ, αλλά και στα επιτεύγματα της πατρίδας του σε διάφορους τομείς, ενώ έκλεισε τον λόγο του αναφωνώντας "Am Yisrael chai" (Ο λαός του Ισραήλ ζει).
Ακολούθησε περιφορά των Περγαμηνών του Νόμου (Σέφερ Τορά) από τον πρόεδρο του ΚΙΣ και της Ισραηλιτικής Κοινότητας, αλλά και προέδρους άλλων εβραϊκών κοινοτήτων, υπό τη συνοδεία ψαλμών.
Υποδεχόμενος τον υψηλό καλεσμένο στη συναγωγή, ο κ. Σαλτιέλ, αναφέρθηκε στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος που θα δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη εκφράζοντας την ελπίδα "να γίνει ένα παγκόσμιο μνημείο κατά του ρατσισμού και να αλλάξει τον ορίζοντα της δυτικής εισόδου της πόλης και το χάρτη των μνημείων και μουσείων της Ευρώπης για το Ολοκαύτωμα".
Ιδιαίτερη μνεία έκανε επίσης στη συνεργασία με το Ισραήλ, επισημαίνοντας -μεταξύ άλλων- πως "σε εποχές όπως αυτή που διανύουμε, η συνεργασία με το Ισραήλ είναι πολυποίκιλα σημαντική και παραγωγική [...] σε όλα τα επίπεδα για την επικράτηση των αξιών της ειρήνης και για την πρόοδο σε πολλούς τομείς κοινού ενδιαφέροντος".
Περίπου μία ώρα αργότερα, ο κ. Σαλτιέλ και τα μέλη της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης αποχαιρετούσαν τον Ισραηλινό πρωθυπουργό και τη σύζυγό του έτσι όπως ακριβώς τους υποδέχθηκαν· με χειροκροτήματα αλλά και μ' έναν ψαλμό για την ειρήνη.
Το "παρών" στη Συναγωγή των Μοναστηριωτών, που κατέκλυσαν μέλη της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, έδωσαν -μεταξύ άλλων- ο υφυπουργός Εξωτερικών, Γιάννης Αμανατίδης, εκπροσωπώντας την κυβέρνηση, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Καραγκούνης κ.ά.
Σοφία Παπαδοπούλου
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
