 |
|
|  Πέμπτη 15/6
ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ-ΙΣΡΑΗΛ
Μια διαφορετική παρτίδα σκάκι λίγο πριν από την τριμερή σύνοδο- Νατάν Σαράνσκι και Σταυρούλα Τσολακίδου έδωσαν τη “μάχη” της σκακιέρας
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-Σοφία Παπαδοπούλου
Η πρώτη παρτίδα ξεκίνησε με αργές, προσεκτικές κινήσεις σαν να "χαρτογραφούσε" ο κάθε αντίπαλος τον χώρο του άλλου. Στη δεξιά πλευρά του τραπεζιού, με το βλέμμα "κολλημένο" στη σκακιέρα, η παγκόσμια πρωταθλήτρια νέων στο σκάκι, Σταυρούλα Τσοκαλίδου, και στην αριστερή ο Νατάν Σαράνσκι, πρώην διαφωνών και κρατούμενος του σοβιετικού καθεστώτος, μετέπειτα υπουργός με διαφορετικά χαρτοφυλάκια στη μακρά του παρουσία στην πολιτική σκηνή του Ισραήλ και επικεφαλής, σήμερα, του Jewish Agency, οργανισμού για τους εβραίους της Διασποράς. Και, κυρίως, όπως ο ίδιος λέει ...σκακιστής.
Ο Νατάν Σαράνσκι ήρθε στη Θεσσαλονίκη με την ισραηλινή αντιπροσωπεία (υπό τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου), η οποία μετέχει στην τριμερή σύνοδο Ελλάδας- Κύπρου- Ισραήλ, που διεξάγεται σήμερα στην πόλη. Ήταν η ιδέα του υφυπουργού Εξωτερικών Τέρενς Κουίκ- και καλού του φίλου, όπως είπε στις σύντομες δηλώσεις του πριν από τον αγώνα- που τον έφερε στο ίδιο τραπέζι για έναν αγώνα σκάκι με τη νεαρή Ελληνίδα πρωταθλήτρια, η οποία δεν έκρυβε τη χαρά αλλά και τον θαυμασμό για τον αντίπαλό της.
Την "εμβληματική φυσιογνωμία" του Νατάν Σαράνσκι υπογράμμισε ο υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό, Τέρενς Κουίκ, καλωσορίζοντάς τον στη Θεσσαλονίκη. «Η ιδέα τού να παίξει σκάκι μαζί με τη Σταυρούλα έγινε αμέσως αποδεκτή» σημείωσε ο κ. Κουίκ, ο οποίος παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον τον αγώνα.
Για την ιστορία, η "μάχη" της σκακιέρας, που μετά την πρώτη παρτίδα πήρε "φωτιά" με τις κινήσεις των δύο παικτών να πιάνουν ρυθμούς ...πινγκ-πονγκ, έληξε ισόπαλη. Μπορεί, ωστόσο, να κέρδισαν από δύο αγώνες έκαστος και να έδωσαν τα χέρια στο τέλος μ' ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό τους, αλλά δεν σηκώθηκαν από το τραπέζι προτού ανταλλάξουν ιδέες για παλιές και σύγχρονες τακτικές και στρατηγικές.
«Παρ' όλο που πίστευα πως θα ολοκλήρωνα την επαγγελματική σκακιστική μου καριέρα στα 16-17 μου χρόνια, οι σοβιετικές αρχές είχαν ...άλλη γνώμη και όταν με έστειλαν στη φυλακή, εγώ συνέχισα να παίζω σκάκι στο μυαλό μου, κυρίως τις δύσκολες ώρες στην απομόνωση», έλεγε λίγο πριν από τον αγώνα ο Νατάν Σαράνσκι προτρέποντας όλους «να παίζουν σκάκι στο μυαλό τους πρώτα απ' όλα, γιατί πάντα κερδίζεις (!), αλλά και γιατί όταν η κατάστασή του νοητικά επιδεινώνεται σε βοηθά να βελτιώνεσαι και να βγαίνεις πιο δυνατός».
Μπορεί δε να έχει νικήσει ακόμη και τον μεγάλο Γκάρι Κασπάροφ, σ' έναν αγώνα σιμουλτανέ, το 1996, αλλά φρόντισε να αναγνωρίσει το ταλέντο της αντιπάλου του Σταυρούλας Τσολακίδου, αποκαλώντας την «νέα ελπίδα της Ελλάδας».
Για τον δε αγώνα με τον Κασπάροφ είπε χαριτολογώντας: «Έπαιξα μια παρτίδα με τον φίλο μου τον Κασπάροφ και κέρδισα και παρά το γεγονός ότι ήταν ένας αγώνας σιμουλτανέ, το πήρε "βαριά". Κι εγώ του είπα: "προπονήθηκα επί εννιά χρόνια μέσα στη φυλακή, γιατί αναστατώθηκες τόσο πολύ;"». 'Αλλωστε, όπως είπε, μπορεί «...να μην γίνω ποτέ πρωταθλητής στο σκάκι στην Ελλάδα ή στην πατρίδα μου το Ισραήλ αλλά θα μπορούσα να είμαι ο πρωταθλητής μεταξύ των πολιτικών!».
Για τη Σταυρούλα Τσολακίδου, που το «σκάκι είναι η ίδια μου η ζωή», όπως δήλωνε λίγο πριν από τον αγώνα, η αναμέτρηση με τον Νατάν Σαράνσκι ήταν μια σπουδαία εμπειρία και δεν έκρυβε την ικανοποίησή της τόσο για τον αγώνα όσο και για τη θέρμη, με την οποία την περιέβαλε ο αντίπαλός της.
«Ποτέ μου δεν περίμενα πως θα μου δινόταν αυτή η ευκαιρία» δήλωνε ενθουσιασμένη πριν από τον αγώνα η νεαρή πρωταθλήτρια, η οποία θέλει να συνεχίσει να λαμβάνει μέρος στους αγώνες, αλλά και αργότερα να εξελιχθεί -γιατί όχι- σε προπονήτρια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
