 |
|
|  Κυριακή 4/6
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Ο συγγραφέας Χουάν Γκοϊτισόλο πέθανε στο Μαρακές
Βαρκελώνη
Ο ισπανός συγγραφέας Χουάν Γκοϊτισόλο πέθανε σήμερα σε ηλικία 86 ετών στην κατοικία του στο Μαρακές του Μαρόκου, ανακοίνωσε στη Βαρκελώνη όπου έχει την έδρα του το καλλιτεχνικό πρακτορείο Κάρμεν Μπαλσέλς, που τον εκπροσωπεί.
Λογοτέχνης και δοκιμιογράφος, τιμημένος το 2014 με το βραβείο Θερβάντες, που θεωρείται το Νόμπελ της ισπανόφωνης λογοτεχνίας, ο Χουάν Γκοϊτισόλο άφησε την τελευταία του πνοή «στην κατοικία του στο Μαρακές, έχοντας γύρω του τους συγγενείς του», διευκρίνισε σε ανακοίνωση Τύπου το πρακτορείο Κάρμεν Μπαλσέλς.
Ο συγγραφέας είχε τους τελευταίους μήνες προβλήματα υγείας. Ένα κάταγμα στο ισχίο τον είχε υποχρεώσει να μετακινείται με αναπηρική καρέκλα.
Η είδηση του θανάτου του μεταδόθηκε από την πρεσβεία της Ισπανίας στο Μαρόκο, σύμφωνα με την ανακοίνωση, στην οποία δεν διευκρινίζονται οι περιστάσεις του θανάτου του λογοτέχνη.
Επονομαζόταν ο συγγραφέας «των δύο οχθών» επειδή υπερασπιζόταν τον αραβικό κόσμο και είχε αδυναμία στη Λατινική Αμερική. Ήταν γνωστός για τους αφηγηματικούς πειραματισμούς του και για το ιδιαίτερο και απρόβλεπτο στυλ του, καρπό της πνευματικής ανεξαρτησίας του.
Ο Χουάν Γκοϊτισόλο γεννήθηκε το 1931 στη Βαρκελώνη και έχει γράψει πολυάριθμα μυθιστορήματα, ρεπορτάζ, δοκίμια. Η διαδρομή του άρχισε το 1954 με την έκδοση του βιβλίου του «Παιχνίδια χεριών».
Το έργο του, που εκδόθηκε στο Παρίσι, το Μεξικό και το Μπουένος Άιρες, λογοκρίθηκε εν μέρει στη συνέχεια από τη δικτατορία του Φράνκο, στην οποία ήταν αντίθετος. Είχε εξάλλου εγκατασταθεί στο Παρίσι στο τέλος της δεκαετίας του 1950 για να διαφύγει από τον φρανκισμό και δεν επέστρεψε ποτέ για να μείνει μόνιμα στη χώρα του.
Το τελευταίο του μυθιστόρημα «Εξόριστος από εδώ και από εκεί» εκδόθηκε το 2008.
Εκτός από το βραβείο Θερβάντες, ο συγγραφέας είχε τιμηθεί μεταξύ άλλων το 2008 με το Εθνικό Βραβείο των Ισπανικών Γραμμάτων και το 2004 με το βραβείο λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας Χουάν Ρούλφο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
