 |
|
|  Τετάρτη 31/5
ΗΠΑ
Η τραγουδίστρια Ολίβια Νιούτον-Τζον αποκάλυψε πως πάσχει και πάλι απο καρκίνο
Λος Άντζελες
Η ηθοποιός και τραγουδίστρια Ολίβια Νιούτον-Τζον, γνωστή για την ταινία "Grease" στην οποία συμπρωταγωνίστησε με τον Τζον Τραβόλτα, δήλωσε χθες ότι ο καρκίνος του μαστού επέστρεψε και έχει κάνει μετάσταση στο ιερό οστό.
Η Νιούτον-Τζον, 68, που εξελίχθηκε σε υπέρμαχο της υγιεινής ζωής και της ιατρικής έρευνας μετά την πρώτη εμπειρία της με καρκίνο του μαστού το 1992, θα υποβληθεί σε θεραπεία με ακτινοβολία και εξέφρασε την πεποίθηση ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα μπορέσει να επιστρέψει στις ασχολίες της , είπαν αντιπρόσωποί της σε δήλωση.
"Αποφάσισα ποιά κατεύθυνση θα πάρω για τη θεραπεία μου μετά από συμβουλευτικές με τους γιατρούς μου και με ειδικούς φυσικών θεραπειών και με την ιατρική ομάδα στο κέντρο μου (Olivia Newton-John Cancer Wellness and Research Centre) στη Μελβούρνη της Αυστραλίας", είπε η Νιούτον-Τζον.
Σύμφωνα με τη δήλωση, η τραγουδίστρια της επιτυχίας "Physical" αναβάλλει τις περιοδείες που είχε προγραμματίσει σε ΗΠΑ και Καναδά για τον Ιούνιο.
"Ο πόνος στη μέση που αρχικά την ανάγκασε να αναβάλει το πρώτο ήμισυ της περιοδείας της, αποδείχθηκε ότι είναι καρκίνος του μαστού που έχει κάνει μετάσταση στο ιερό οστό", γράφει η χθεσινή δήλωση.
Η Νιούτον-Τζον, που γεννήθηκε στη Βρετανία και μεγάλωσε στην Αυστραλία, ξεκίνησε την καριέρα της ως τραγουδίστρια με επιτυχίες της ποπ όπως "If Not for You" και "I Honestly Love You". Απέκτησε διεθνή φήμη στην ταινία "Grease", που βασίστηκε σε ομώνυμο μιούζικαλ, παίζοντας "το καλό κορίτσι" Σάντι δίπλα στον "άτακτο" Τραβόλτα στο ρόλο του Ντάνι Ζούκο.
Από την πρώτη διάγνωση του καρκίνου του μαστού το 1992, η Νιούτον-Τζον ασχολήθηκε με την ανεύρεση πόρων για έρευνα και θεραπεία της ασθένειας ενώ συμμετείχε σε καμπάνιες ενάντια στην κακομεταχείρηση των ζώων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
