 |
|
|  Δευτέρα 29/5
ΕΛΛΑΔΑ
Ισόβια κάθειρξη σε 57χρονο που σκότωσε με 16 μαχαιριές την εν διαστάσει σύζυγό του
ΑΘΗΝΑ-Τζούλη Βινιεράτου
Ισόβια κάθειρξη επέβαλε το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο στον 57χρονο Αργύρη Δημητρίου, για τον φόνο της 54χρονης εν διαστάσει συζύγου του Σοφίας Ανθοπούλου με δεκαέξι μαχαιριές στον θώρακα, τον Απρίλιο του 2016 έξω από το νοσοκομείο «Αττικό».
Το δικαστήριο έκρινε ένοχο χωρίς κανένα ελαφρυντικό τον 57χρονο κατηγορούμενο, ο οποίος είναι κρατούμενος και εκπροσωπήθηκε από τους συνηγόρους του, για τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και της οπλοφορίας και οπλοχρησίας και του επέβαλε ποινή ισόβιας κάθειρξης, καθώς και ποινή φυλάκισης 2 ετών.
Το έγκλημα έγινε στις 7 Απριλίου 2016, όταν η 54χρονη γυναίκα πήγε για επίσκεψη στο Αττικό νοσοκομείο. Ο δράστης, που την παρακολουθούσε, της ζήτησε να τον ακολουθήσει στο αυτοκίνητο του, την κλείδωσε και ακολούθησε διαπληκτισμός που κατέληξε στον φόνο μπροστά στα μάτια δεκάδων πολιτών που βρίσκονταν έξω από το νοσοκομείο εκείνη την ώρα.
Με την απόφασή του το δικαστήριο αρνήθηκε να αναγνωρίσει μειωμένο καταλογισμό στον κατηγορούμενο -πλην ενός ενόρκου- και υιοθέτησε την θέση που είχε και η εισαγγελέας έδρας. Η εισαγγελική λειτουργός, στην αγόρευσή της υποστήριξε, ότι ο κατηγορούμενος είχε πρόθεση να σκοτώσει το θύμα, ενώ τόνισε ότι από τα πραγματικά περιστατικά δεν προκύπτει πλήρης διατάραξη των πνευματικών λειτουργιών.
Κατά την κρίση της, το έγκλημα οφείλεται στο γεγονός πως ο 57χρονος, ο οποίος ήταν άνθρωπος με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, βίωνε μία αίσθηση απώλειας όταν υπέστη αιφνίδια οικονομική πτώση και η σύζυγός του θέλησε να «απεξαρτηθεί από αυτόν», να συνεισφέρει και η ίδια στην οικογένειά της, αλλά και να φροντίσει «την κοινωνική και επιστημονική της εξέλιξη».
Στην δίκη κατέθεσε μεταξύ άλλων και ο ψυχίατρος που είχε διοριστεί από τον ανακριτή που χειρίστηκε την υπόθεση, ο οποίος υποστήριξε ότι ο 57χρονος την περίοδο που έγινε το συμβάν βρισκόταν σε κρίση και ότι πάσχει από ένα μείγμα σχιζοφρένειας και βαριάς κατάθλιψης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
