 |
|
|  Παρασκευή 19/5
ΑΙΓΥΠΤΟΣ-ΕΛΛΑΔΑ
"Με τα μάτια στραμμένα στις θάλασσες της Ελλάδας", ο τίτλος της εκδήλωσης που παρουσίασαν Αιγύπτιοι φοιτητές του Πανεπιστημίου Καΐρου
ΚΑΪΡΟ.-Nίκος Κάτσικας
Δεν είναι η πρώτη φορά που στο κεντρικότερο και μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της αιγυπτιακής πρωτεύουσας πραγματοποιούνται εκδηλώσεις αφιερωμένες στην Ελλάδα, αλλά φέτος ίσως η εκδήλωση που είχε τίτλο "Με τα μάτια στραμμένα στις θάλασσες της Ελλάδας" ήταν και η πιο πετυχημένη.
Αυτό άλλωστε φαίνεται από την τεράστια συμμετοχή των φοιτητών του Πανεπιστημίου Καΐρου, που έδωσαν το δυναμικό "παρών" στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε αυτές τις ημέρες και όπου Αιγύπτιοι φοιτητές του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας έπαιξαν τοn ρόλο, όχι απλά του συμμετέχοντος σε αυτό το φαντασμαγορικό αφιέρωμα στην Ελλάδα, αλλά - ακόμη περισσότερο - των "Πρέσβεων" της Ελλάδας στη φίλη και αδελφή Χώρα του Νείλου.
Ήταν μία εκδήλωση, όπου τους προσκεκλημένους υποδέχτηκαν φοιτήτριες του τμήματος ντυμένες στα γαλανόλευκα και η οποία ξεκίνησε με την ανάκρουση των εθνικών ύμνων της Ελλάδας και της Αιγύπτου και συνεχίστηκε με το πολυβραβευμένο βίντεο του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ) για την ανάπτυξη του τουρισμού στην Ελλάδα. Στη συνέχεια, παρουσιάστηκε ένα σύντομο αφιέρωμα βίντεο και φωτογραφιών με την επιμέλεια του καθηγητή Δρ Άντελ Ελ Ναχάς από την τελευταία εκδρομή της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αλεξάνδρεια.
Ακολούθησε απαγγελία ποιημάτων στα ελληνικά, με αραβική μετάφραση από τον Δρ Χισάμ Νταρουίς και τον Δρ Σάμεχ Φαρούκ με θέμα τη θάλασσα. Η επιλογή των ποιημάτων, της μουσικής υπόκρουσης και των φωτογραφιών που πλαισίωναν την εκδήλωση, ήταν επιλογή της εκπαιδευτικού κας Αργυρώς Ταυρίδου που διδάσκει ελληνικά στο Πανεπιστήμιο και ήταν η "ψυχή" της εκδήλωσης.
Συγκίνηση προκάλεσε η απαγγελία του ποιήματος του Σεφέρη «Λίγο ακόμα» από τη φοιτήτρια με πρόβλημα όρασης, Άντυ Ρασάντ, η οποία αργότερα εξήγησε σε άψογα ελληνικά πώς έμαθε την ελληνική γλώσσα, παρακολουθώντας τις εκπομπές του Ελληνικού Ραδιοφώνου στο Κάιρο.
Ακούστηκαν ποιήματα των βραβευμένων με Νόμπελ Γιώργου Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη και τραγούδια σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη από τη χορωδία του Τμήματος, ενώ η φοιτήτρια Άντυ Ρασάντ τραγούδησε το παραδοσιακό τραγούδι της Μακεδονίας «Μήλο μου κόκκινο».
Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την παρουσίαση της τραγωδίας «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία και διαλόγους της φοιτήτριας Ράουντα Χάμπντι. Τα κουστούμια της θεατρικής παράστασης επιμελήθηκε και προσέφερε στους φοιτητές η κα Αργυρώ Ταυρίδου, στην οποία επιδόθηκε τιμητική πλακέτα.
Την εκδήλωση, που οργανώθηκε από το τμήμα Κλασικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Καΐρου, με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του Δρ Σάμεχ Φαρούκ υπεύθυνου για την ελληνική γλώσσα και της κας Ταυρίδου Αργυρώς αποσπασμένης εκπαιδευτικού στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, παρακολούθησαν και χειροκρότησαν από κοντά - μαζί με τους φοιτητές και τους καθηγητές - ο Πρέσβης της Κύπρου στην Αίγυπτο κ. Χάρης Μορίτσης, η γενική πρόξενος της Ελλάδας στο Κάιρο Λαμπρινή Κομίνη, η συντονίστρια Εκπαίδευσης Δρ Μαριέτα Κουμαριανού, ο διευθυντής της Αχιλλοπουλείου Σχολής κ. Χαράλαμπος Κουγεμήτρος και πολλοί Έλληνες καθηγητές.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
