 |
|
|  Πέμπτη 20/4
Ανθρώπινα!
"Θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι"-Eνας βιολονίστας έδωσε συναυλία στην βομβαρδισμένη Μοσούλη...
Μοσούλη
Μέσα στα βομβαρδισμένα ερείπια ενός αρχαίου τόπου, ιερού για χριστιανούς και μουσουλμάνους στη Μοσούλη, ο ιρακινός βιολονίστας Αμίν Μουκντάντ έδωσε μια μικρή συναυλία χθες στη πόλη, από την οποία αναγκάστηκε να φύγει μετά την εισβολή των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.
Καθώς ο Μουκντάντ έπαιζε κομμάτια που είχε συνθέσει κρυφά ενώ ζούσε υπό τον αυστηρό έλεγχο των τζιχαντιστών, εκρήξεις και πυροβολισμοί ακούγονταν από τις δυτικές περιοχές της Μοσούλης, όπου οι υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ δυνάμεις πολεμούν το ΙΚ για τον έλεγχο της περιοχής.
"Αυτό είναι ένα μέρος για όλους, όχι μόνο για μια κλίκα. Το ΙΚ δεν εκπροσωπεί θρησκεία αλλά μια ιδεολογία που καταστέλλει την ελευθερία", δήλωσε ο βιολονίστας στο Reuters. "Κάθε τι σχετικό με το ΙΚ είναι λάθος".
Ο 28χρονος Μουκντάντ εγκατέλειψε τη Μοσούλη όταν ένα βράδυ οι τζιχαντιστές εισέβαλαν στο σπίτι του, κατάσχεσαν τα μουσικά όργανα και ορκίστηκαν να τον τιμωρήσουν θεωρώντας ότι οι μελωδίες του παραβιάζουν τη σκληροπυρηνική γραμμή με την οποία ερμηνεύουν το σουνιτικό Ισλάμ. Εκείνος διέφυγε στη Βαγδάτη όπου συνεχίζει να διαμένει.
Η ωριαία συναυλία σηματοδότησε την πρώτη επιστροφή του βιολονίστα στην πόλη που κατακλύσθηκε από τους τζιχαντιστές το 2014. Ο Μουκντάντ δήλωσε ότι διάλεξε τον Τάφο του Ιωνά ή το Τζαμί του Προφήτη Γιούνις, όπως οι μουσουλμάνοι ονομάζουν τον χώρο, για να συμβολίσει την ενότητα.
"Θέλω να επωφεληθώ από την ευκαιρία για να στείλω στον κόσμο ένα μήνυμα καταδίκης της τρομοκρατίας και όλων των ιδεολογιών που περιορίζουν την ελευθερία, αναδεικνύοντας την ομορφιά της μουσικής. Οποιοσδήποτε αντιτίθεται στη μουσική είναι φρικτός".
Ο βιολονίστας ενημέρωσε για τον τόπο και τον χρόνο της συναυλίας με αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης --μια τολμηρή κίνηση στην ανατολική Μοσούλη τη στιγμή που οι τζιχαντιστές ελέγχουν ακόμη την Παλιά Πόλη στις όχθες του ποταμού Τίγρη. Στρατιώτες φρουρούσαν τον χώρο της συναυλίας, κοντά στα ερείπια της αρχαίας Νινευή. Στην αρχή δεν επέτρεπαν την πρόσβαση λέγοντας ότι δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια του κοινού, γιατί από κοντινή περιοχή είχε ακουστεί έκρηξη ρουκέτας. Στη συνέχεια κάμφθηκαν και απόλαυσαν τη μουσική μαζί με το κοινό.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
