 |
|
|  Τρίτη 14/3
----------------------------------------
Ρωσία
----------------------------------------
Στο εδώλιο ένας μπλόγκερ διότι κυνηγούσε... Πόκεμον σε μια εκκλησία
----------------------------------------
Εκατερίνενμπουργκ
Η δίκη ενός Ρώσου μπλόγκερ που διώκεται διότι κυνηγούσε Πόκεμον μέσα σε μια εκκλησία και γύρισε ένα βίντεο που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο, ξεκίνησε στο Εκατερίνενμπουργκ, στα Ουράλια.
Ο 22χρονος Ρουσλάν Σακαλόφσκι αντιμετωπίζει ποινή κάθειρξης έως και 7 έτη καθώς κατηγορείται για υποκίνηση μίσους και εξύβριση των θρησκευτικών αισθημάτων των πιστών. Η υπόθεση παραπέμπει σε εκείνη του συγκροτήματος των Pussy Riot, των νεαρών γυναικών που καταδικάστηκαν σε ποινή κάθειρξης δύο ετών για την «πανκ προσευχή» τους το 2012 εναντίον του Βλαντίμιρ Πούτιν στον καθεδρικό ναό του Ιησού Σωτήρα στη Μόσχα.
«Δεν είχα πρόθεση να προσβάλω οποιονδήποτε» υποστήριξε ο νεαρός ενώπιον του δικαστηρίου, προσθέτοντας ότι είναι έτοιμος να ζητήσει συγγνώμη, όπως ειπώθηκε κατά την διάρκεια της δίκης που μεταδόθηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο Life News.
Ο Σακαλόφσκι, δήλωσε αθώος, ενώ επισήμανε ότι ανήρτησε το βίντεο στο YouTube για να πυροδοτήσει την κριτική και τον διάλογο.
Δηλωμένος άθεος κι αφού αποφάσισε τη συγκεκριμένη αποστολή όταν παρακολούθησε μια τηλεοπτική εκπομπή όπου αναφερόταν ότι οι επίδοξοι παίχτες κινδυνεύουν με ποινικές διώξεις, επέλεξε το περασμένο καλοκαίρι να τη βγάλει εις πέρας στον καθεδρικό ναό του Εκατερίνενμπουργκ, που χτίστηκε στο σημείο που εκτελέστηκε το 1918 ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Β΄ και η οικογένειά του.
Ο μπλόγκερ βιντεοσκόπησε τα κατορθώματά του, την ώρα που συλλάμβανε πολλά εικονικά πλάσματα. Την ίδια ώρα ακουγόταν μια μελωδία που παρέπεμπε σε μια προσευχή, διανθισμένη ωστόσο με ύβρεις.
Κατόπιν βγήκε από τον ναό και είπε ότι λυπάται που «δεν μπόρεσε να πιάσει το σπανιότερο Πόκεμον: τον Ιησού».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
