Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Στην «πράσινη τεχνολογία» επενδύει ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου



Νέα Υόρκη

Στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα έπρεπε να επενδύσουν οι κυβερνήσεις και μάλιστα στην ίδια κλίμακα, όπως συνέβη στην περίπτωση του Μανχάταν πρότζεκτ αλλά και στο πρόγραμμα «Απόλλων» στη σελήνη. Το είπε ο Μπιλ Γκέιτς, ο οποίος αποκάλυψε ότι πρόκειται να διπλασιάσει τα μυθώδη ποσά που επενδύει στις πράσινες τεχνολογίες και συμβούλεψε του επίδοξους επενδυτές να μπουν στο «παιχνίδι». Ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου τόνισε στους Φαινάνσιαλ Τάιμς ότι έχει επενδύσει ένα δισεκατομμύριο δολάρια, σε εταιρίες που ασχολούνται με τη δέσμευση διοξειδίου του άνθρακα, την ανακύκλωση πυρηνικής ενέργειας, νέα είδη μπαταριών και άλλους τύπους ερευνών στο ίδιο πεδίο.

«Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια υπάρχει ισχυρή πιθανότητα ότι θα διπλασιαστεί αυτό το ποσό» είπε ο ιδρυτής της Μάικροσοφτ. « Οι μεγάλες καινοτομίες χρειάζονται για την παραγωγή ενέργειας με τρόπο που θα μείωνε σημαντικά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Και αυτό θα συμβεί μόνο εάν οι κυβερνήσεις διαθέσουν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια στην έρευνα και ανάπτυξη για τις νέες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας».

Ο Γκέιτς τόνισε ότι «υπάρχει υπερβολική αβεβαιότητα και υπάρχουν τόσοι πολλοί δρόμοι, θα ήταν σαν το Μανχάταν πρότζεκτ και το «Απόλλων» πρότζεκτ, υπό την έννοια ότι η κυβέρνηση θα επένδυε σοβαρά στην έρευνα και ανάπτυξη».

Το Μανχάταν πρότζεκτ ήταν το αμερικανικό ερευνητικό πρόγραμμα, που οδήγησε στη δημιουργία της πρώτης πυρηνικής βόμβας. Εργάστηκαν πάνω σε αυτό 130.000 άνθρωποι και το κόστος του ξεπέρασε τα 32 δισεκατομμύρια ευρώ, σε σημερινές τιμές.

Ο Γκέιτς πρότεινε στους ιδιωτικούς επενδυτές, που διαθέτουν αντίληψη, όπως είπε, να καταλάβουν ότι μπορούν να βγάλουν μια περιουσία στη βιομηχανία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως ακριβώς έκαναν παλαιότεροι επενδυτές επιλέγοντας τις σωστές επιχειρήσεις στην αυγή της εποχής της πληροφορικής. «Αν τύχαινε να επιλέξεις τη Μάικροσοφτ, την Απλ ή την Γκούγκλ, σήμερα θα ήσουν πλούσιος».

Κάνοντας μια αναδρομή στα τέλη της δεκαετίας του 1970, υπογράμμισε ότι όσοι επένδυσαν στην ανάπτυξη λογισμικού θησαύρισαν, αλλά «σήμερα υπάρχουν ένα σωρό εταιρίες λογισμικού, των οποίων τα ονόματα δεν πρόκειται να θυμόμαστε». Ταυτόχρονα, ανέδειξε αρκετά πεδία έρευνας, που θα μπορούσαν να αποδειχθούν υποσχόμενα συμπεριλαμβανομένων των τεχνολογιών που εκμεταλλεύονται την αιολική ενέργεια σε υψόμετρο πάνω από 20.000 πόδια, τα κάιτουνς, υβριδικά συστήματα που είναι κάτι μεταξύ χαρταετού και αερόστατου και το «ηλιακό χημικό», ένα είδος τεχνητής φωτοσύνθεσης που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή υδρογόνου, σαν πρώτη ύλη για την παραγωγή καυσίμων.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία