Ο Γούντι Άλεν, σκηνοθέτης που είναι ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον το αρχέτυπο του Νεοϋορκέζου, παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα την τελευταία του ταινία στις Κάννες, σε μια Ευρώπη στην οποία έχει βρει καλλιτεχνικό καταφύγιο.
Ο αμερικανός κινηματογραφιστής, που έχει περισσότερες από 50 ταινίες στο ενεργητικό του, είναι γνωστός ως ο κατ'εξοχήν σκηνοθέτης της Νέας Υόρκης, της γενέτειράς του, με τα έργα του να δηλώνουν την αγάπη του στο "Μεγάλο Μήλο".
Ο 79χρονος Άλεν, για τον οποίο γράφτηκαν πολλά όταν εγκατέλειψε την επί πολλά χρόνια σύντροφό του, Μία Φάροου, για να ζήσει με τη θετή κόρη της, βρήκε στην Ευρώπη, πολύ μακριά από Χόλιγουντ, την πηγή έμπνευσης μιας κινηματογραφικής αναγέννησης.
Γύρισε οκτώ από τις ένδεκα τελευταίες ταινίες του στη Γηραιά Ήπειρο, η οποία πάντα τον ενέπνεε.
"Όταν άρχιζα να σταδιοδρομώ, ονειρευόμουν ότι είμαι Γκοντάρ, Φελίνι, Τριφό, Ρενέ! Μαζί με τον Μπέργκμαν και τον Αντονιόνι, είναι οι κινηματογραφιστές που με έκαναν τόσο πολύ να θέλω να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα", είχε δηλώσει πέρυσι.
"Ανήκω σε μια γενιά σκηνοθετών που δεν είχε τα μάτια στραμμένα στο Χόλιγουντ. Θέλαμε να είμαστε Ευρωπαίοι!" είχε παραδεχτεί στο Nouvel Observateur, τον Οκτώβριο. "Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα: να γίνω Ευρωπαίος ή σχεδόν. Έτσι, το 2004, δεν μπορούσα να συγκεντρώσω τα χρήματα στις ΗΠΑ για να κάνω το Match Point. Τα βρήκα στο Λονδίνο και είπα μέσα μου: Γιατί να μην γίνουν τα γυρίσματα στο Λονδίνο; Μετά πήγα στη Ρώμη, τη Βαρκελόνη, το Παρίσι και ξαφνικά η Ευρώπη με υιοθέτησε", δήλωσε στο Nouvel Observateur.
Προσωπική ζωή που ταλανίζεται από σκάνδαλα
Ο Γούντι Άλεν γεννήθηκε σε μια εβραϊκή οικογένεια στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης και μεγάλωσε στη γειτονική συνοικία του Μπρούκλιν.
Γι αυτή την τελευταία του ταινία με τίτλο "Παράλογος άνδρας", επέστρεψε στις ΗΠΑ: τα γυρίσματα έγιναν στο Ρόουντ 'Αιλαντ, με τους Χόακιν Φίνιξ και Εμα Στόουν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Εκτός από τα τέσσερα χρυσά αγαλματίδια και τις 24 υποψηφιότητες για Οσκαρ, ο Άλεν απέσπασε βραβεία για το σύνολο της προσφοράς του στις Κάννες και τη Βενετία, δύο από τα διασημότερα στον κόσμο κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Επίσης, έχει βραβευτεί και τιμηθεί στη Βρετανία, τη Γερμανία, την Ισπανία...
Στη Βαρκελόνη, ο Χάουμε Ρούρες, ο πρόεδρος του ισπανικού ομίλου οπτικοακουστικών παραγωγών Mediapro που έκανε την παραγωγή τριών ταινιών του Γούντι Άλεν, συμπεριλαμβανομένης της "Vicky Cristina Barcelona", σχεδιάζει ακόμη και την ίδρυση μουσείου για τον Άλεν.
Ο ισπανο-γερμανός κριτικός Γιαν Σουλτς-Οχάλα, της βερολινέζικης εφημερίδας Der Tagesspiegel, πιστεύει ότι οι Ευρωπαίοι εκτιμούν το εβραϊκό του βλέμμα και την οπτική του για τη σύγχρονη ζωή στις πόλεις, χαρακτηριστική της "ανατολικής ακτής" των ΗΠΑ. "Η ακατάβλητη ελαφρότητά του όταν μιλά για βαθιά προβλήματα μάς ανακουφίζει και μάς συμφιλιώνει με τη δική μας μελαγχολία της 'Γηραιάς Ευρώπης'", δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο.
Ο κινηματογραφιστής δεν έχει κρύψει την επιθυμία του να κάνει ταινίες παντού όπου διατίθενται χρήματα χωρίς να υπάρχει ανάμιξη στο καλλιτεχνικό κομμάτι, και το 2012, δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα The Telegraph ότι οι Ευρωπαίοι χρηματοδότησαν ταινίες του "πολύ πολύ γενναιόδωρα", χωρίς να ανακατευτούν στις κινηματογραφικές του επιλογές.
Ήταν επίσης πιο ανεκτικοί από τους Αμερικανούς όσον αφορά τα σκάνδαλα που ταλάνισαν την προσωπική του ζωή.
Το 1992 ο Γούντι Αλεν βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όταν εγκατέλειψε τη Μία Φάροου για τα μάτια της θετής της κόρης, της τότε 21 ετών Σουν-Γι Πρεβέν. Το ζευγάρι συνεχίζει να είναι μαζί και έχει δύο παιδιά.
Ο Άλεν βρέθηκε εκ νέου τα πρωτοσέλιδα πέρυσι, όταν η κόρη που είχε υιοθετήσει με τη Μία Φάροου, η 29χρονη Ντίλαν έγραψε ανοικτή επιστολή προς την εφημερίδα New York Times δηλώνοντας ότι ο Άλεν την είχε κακοποιήσει σεξουαλικά όταν ήταν επτά χρόνων.
Δικαστής στη Νέα Υόρκη και έρευνα των κοινωνικών υπηρεσιών της πόλης είχαν συμπεράνει, μεσούσης μιας πικρόχολης δικαστικής διαμάχης για την επιμέλεια των παιδιών του Άλεν και της Φάροου, ότι οι κατηγορίες περί σεξουαλικής κακοποίησης "δεν αποδεικνύονταν".
