 |
|
|  |  |  |  "'Εφυγε" από τη ζωή ο Μιλτιάδης Εβερτ
Αθήνα
Ο Μιλτιάδης Έβερτ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 72 ετών, σημάδεψε με την παρουσία του το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό.
Ο αυθορμητισμός του, ο δυναμισμός του που του χάρισε το προσωνύμιο "Μπουλντόζας", ο συγκρουσιακός χαρακτήρας του, αλλά και το πάθος με το οποίο εξέφραζε τις θέσεις του και διεκδικούσε την υλοποίηση των στόχων του, τον έκαναν να ξεχωρίζει στην Κεντροδεξιά παράταξη, αλλά και στην Βουλή.
Ο εκλιπών πολιτικός διετέλεσε για περίπου τέσσερα χρόνια πρόεδρος της ΝΔ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης(από τον Νοέμβριο του 1993 έως τον Μάρτιο του 1997), εξελέγη δήμαρχος Αθηναίων και θήτευσε ως υπουργός στις κυβερνήσεις Καραμανλή, Ράλλη (1974-1981) και Μητσοτάκη (1990-1993).
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Μαΐου 1939 και ήταν γιος του Αγγέλου Έβερτ, ο οποίος υπήρξε αμφιλεγόμενο πρόσωπο: υπηρέτησε ως Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών επί γερμανικής Κατοχής (1941-1944) και αργότερα, την δεκαετία του '50, ανέλαβε την αρχηγία της Αστυνομίας Πόλεων.
Σπούδασε Οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και ασχολήθηκε από φοιτητής με την πολιτική, ενταχθείς το 1957 στην νεολαία της ΕΡΕ, την ΕΡΕΝ, της οποίας ανέλαβε, το 1963, πρόεδρος. Την περίοδο εκείνη ξεκινά η στενή του σχέση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον μετέπειτα ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, τον οποίο θεωρούσε «πολιτικό» του πατέρα. Παράλληλα, σύμφωνα με μαρτυρίες φοιτητών της εποχής, συμμετείχε και στις δραστηριότητες της φοιτητικής οργάνωσης ΕΚΟΦ, η οποία εκπροσωπούσε την Δεξιά και είχε γίνει γνωστή για τις σκληρές συγκρούσεις της με τις αριστερές οργανώσεις στα πανεπιστήμια.
Ο Μιλτιάδης Έβερτ εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα και υπήρξε, μεταξύ άλλων, οικονομικός και διοικητικός διευθυντής στα Ναυπηγεία Ελευσίνας.
Πρώτη φορά βουλευτής το 1974
Κατά την διάρκεια της δικτατορίας του απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα. Ήταν ιδρυτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας το 1974, και με προτροπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή πολιτεύθηκε για πρώτη φορά στην Α΄ Αθηνών, όπου και εξελέγη βουλευτής.
Το 1976 ο Κ. Καραμανλής τον τοποθετεί στη θέση του υφυπουργού Οικονομικών, απ’ όπου και ξεκινά την υπουργική του θητεία. Στις εκλογές του 1977 κάνει αισθητή την παρουσία του και εκλέγεται πρώτος βουλευτής στην Α΄ Αθηνών, στη δε συνέχεια αναλαμβάνει το υπουργείο Βιομηχανίας. Μετά την μεταπήδηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην προεδρία της Δημοκρατίας και την επικράτηση του Γεωργίου Ράλλη στην εσωκομματική εκλογή έναντι του Ευάγγελου Αβέρωφ, ο Μ. Έβερτ αναλαμβάνει το υπουργείο Οικονομικών.
Από το 1975 έως το 1981 μαζί με τους Δημήτρη Σιούφα, Δημήτρη Βουδούρη και Χάρη Καρατζά εκδίδει το περιοδικό «Νέα Πολιτική», το οποίο αποτέλεσε "έπαλξη" του ιδεολογικού αγώνα της Νέας Δημοκρατίας. Μετά την επανεκλογή του, το 1981, ως πρώτος βουλευτής Αθηνών, συμβάλει με την μαχητικότητά του στην αντιπολιτευτική τακτική της ΝΔ, η οποία αναζητά τα βήματά της μετά την παραίτησή του Γεωργίου Ράλλη και την εκλογή στην ηγεσία του Ευάγγελου Αβέρωφ.
Ο Μιλτιάδης Έβερτ εκείνη την περίοδο εκφράζει "σκληρές θέσεις" και έχει δεχθεί επικρίσεις ότι συνέβαλε στην όξυνση των πολιτικών παθών και την πόλωση της εποχής. Μετά την εκλογική ήττα της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 1984 και την παραίτηση του Ευάγγελου Αβέρωφ στηρίζει τον Κωστή Στεφανόπουλο για την αρχηγία, έναντι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος επικράτησε, καθώς μάλιστα εκτιμήθηκε ως ο ιδανικότερος αρχηγός για να αντιμετωπίσει τον τότε πανίσχυρο Ανδρέα Παπανδρέου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
