Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ανάλυση
-------------


ΗΠΑ-Προεδρικές εκλογές

 

Ο Μπαράκ Ομπάμα πρεσβεύει ακόμη την ελπίδα και την αλλαγή
 



Ουάσινγκτον-(Ανταπόκριση)

 Διεκδικώντας μία δεύτερη προεδρική θητεία, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο
οποίος ανήλθε στην εξουσία με ένα σύνθημα ελπίδας, καλείται να
υπερασπισθεί έναν απολογισμό έργου που έχει απογοητεύσει ορισμένους
ψηφοφόρους, αλλά και να συνεχίσει να ενσαρκώνει την αλλαγή.

   "Η πρόοδος είναι δύσκολη. Η αλλαγή μπορεί να είναι αργή",
παραδέχεται ο Μπαράκ Ομπάμα τη στιγμή που ο Μιτ Ρόμνεϊ τον κατηγορεί
ότι δεν τήρησε την υπόσχεσή του να ενώσει τους Αμερικανούς και κυρίως
να επιτύχει την ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας.

   Αλλά "εάν θέλετε να συνεχίσετε να πιστεύετε στο όραμα αυτό των
Ηνωμένων Πολιτειών που έχουμε στην καρδιά μας, η αλλαγή θα έρθει",
λέει ο Μπαράκ Ομπάμα, την ώρα που τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων
καταγράφουν την απογοήτευση των ψηφοφόρων έπειτα από τέσσερα χρόνια
της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης από τη δεκαετία του 1930.

   Οι συνομιλητές του τον περιγράφουν συγκρατημένο, εγκεφαλικό αλλά
και πολύ ανταγωνιστικό, που απεχθάνεται να χάνει τόσο στην πολιτική,
όσο και στο μπάσκετ. Ο Μπαράκ Ομπάμα βεβαιώνει ότι διατηρεί την ιερή
φλόγα, παρά την κακή του επίδοση κατά τη διάρκεια της πρώτης
τηλεοπτικής αναμέτρησης με τον Ρόμνεϊ, η οποία ήγειρε ερωτηματικά για
την μαχητικότητα ενός πολιτικού ηγέτη που δεν τον αφορούν οι ίντριγκες
της Ουάσινγκτον ούτε οι φλυαρίες των τηλεοπτικών δικτύων διαρκούς
ενημέρωσης.

   Ο Μπαράκ Χουσέιν Ομπάμα, γιος μίας Αμερικανίδας και ενός Κενυάτη,
εμφανίσθηκε στο πολιτικό προσκήνιο κατά το συνέδριο του Δημοκρατικού
Κόμματος το 2004 στη Βοστόνη, το οποίο έδωσε το χρίσμα στον Τζον Κέρι
για να αναμετρηθεί με τον Τζορτζ Μπους, υπερασπιζόμενος μία
συναινετική προσέγγιση της πολιτικής που συνεγείρει και κάνει αίσθηση.

   Ο Μπαράκ Ομπάμα γεννήθηκε τον Αύγουστο 1961 στη Χαβάη. Το 2004
είναι ήδη επί επτά χρόνια εκπρόσωπος του νότιου τομέα του Σικάγο στην
Γερουσία του Ιλινόι. Στις αρχές του 2005, εκλέγεται στην αμερικανική
Γερουσία και χάρις στην χαρισματική του προσωπικότητα και την
ευγλωττία του, γίνεται το αγαπημένο παιδί των μέσων ενημέρωσης.

   Τέσσερα χρόνια αργότερα, νικά την Χίλαρι Κλίντον, παίρνει το χρίσμα
του Δημοκρατικού Κόμματος και στη συνέχεια θριαμβεύει επί του
βετεράνου Ρεπουμπλικάνου Τζον Μακέιν και διαδέχεται στα 47 του χρόνια
τον Τζορτζ Μπους στον Λευκό Οίκο.

   Οι ΗΠΑ επέλεξαν "την ελπίδα από τον φόβο", είπε ο Μπαράκ Ομπάμα
κατά την ομιλία του μετά την ορκωμοσία στις 20 Ιανουαρίου 2009 ενώπιον
δύο εκατομμυρίων ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί στο κέντρο στην
Ουάσινγκτον.

   Ωστόσο, η άσκηση της εξουσίας είναι συχνά πηγή απογοήτευσης για τον
απόφοιτο του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, δικηγόρο και καθηγητή
Συνταγματικού Δικαίου, ιδιαίτερα από τότε που οι Ρεπουμπλικανοί
εξασφάλισαν την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων στο τέλος του
2010 και άρχισαν να εφαρμόζουν τις υποσχέσεις τους για την περικοπή
των δαπανών χωρίς την αύξηση των φόρων.

   Ο Μπαράκ Ομπάμα μπορεί να επιδείξει σεβαστό έργο, με την φιλόδοξη
μεταρρύθμιση του συστήματος της υγείας. Όμως η ανεργία έχει αυξηθεί
κατά 2,8% σε σχέση με την περίοδο πριν από την κρίση και το
ομοσπονδιακό χρέος έχει αυξηθεί κατά 50% από το 2009.

   Είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που εκφράζει την υποστήριξή του
προς τον γάμο των ομοφυλοφίλων, τερματίζει το ταμπού για τους
ομοφυλόφιλους στον στρατό, αλλά δεν κατορθώνει να επιτύχει την
υιοθέτηση μίας μεταρρύθμισης για τη μετανάστευση, ούτε το πρόγραμμα
μετάβασης στην "πράσινη" ενέργεια.

   Στην εξωτερική πολιτική, αυτός που τάχθηκε για πρώτη φορά το 2002
κατά του πολέμου στο Ιράκ, τήρησε την υπόσχεσή του στο τέλος του 2011
για την αποχώρηση των αμερικανών στρατιωτών.

   Αντίθετα, στο Αφγανιστάν τριπλασίασε τουλάχιστον για ένα χρόνο τις
αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις για να υλοποιήσουν τον πόλεμο κατά
της αλ Κάιντα, έναν στόχο που επεκτάθηκε στο γειτονικό Πακιστάν με τον
μυστικό πόλεμο των μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Τον Μάιο 2011,
θριάμβευσε με την επιχείρηση εξόντωσης του Οσάμα Μπιν Λάντεν.

   Όπως και όλοι οι προκάτοχοί του, δεν πέτυχε καμία πρόοδο στην
αραβοϊσραηλινή διένεξη, η οποία περιπλέχτηκε από την αραβική άνοιξη,
ούτε και στο θέμα της κρίσης με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Όλα
αυτά με φόντο τις δύσκολες σχέσεις της Ουάσινγκτον με τη Μόσχα και το
Πεκίνο.

   Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της πρώτης παγκόσμιας υπερδύναμης 150
χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας και μισό αιώνα μετά την
κατοχύρωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, ο Μπαράκ Ομπάμα, τα μαλλιά του
οποίου έχουν ασπρίσει πολύ από την εγκατάστασή του στον Λευκό Οίκο,
προβάλλει την εικόνα ενός καθημερινού ανθρώπου με σκηνές μίας
κανονικής ζωής, παίζοντας γκολφ, πίνοντας μπύρα και βγάζοντας βόλτα
τον σκύλο του. Υπερηφανεύεται ότι σταματά τη δουλειά του για να
δειπνήσει με την οικογένειά του, την εδώ και 20 χρόνια σύζυγό του και
λαμπρή δικηγόρο Μισέλ Ομπάμα και τις δύο κόρες τους Μαλία, 14 ετών και
Σάσα, 11 ετών.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία