Η Ευρώπη που βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, η Ευρώπη της Οικονομίας, παρακολουθεί με ανησυχία το EURO 2012. Η ιδέα ότι η Γερμανία μπορεί να κατακτήσει τον τέταρτο τίτλο της στη διοργάνωση αφήνει άυπνους τους χρηματοοικονομικούς αναλυτές. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα, μια γερμανική νίκη θα αύξανε την αίσθηση της ανωτερότητας που οδήγησε το Βερολίνο να κυριαρχήσει σε ολόκληρη τη «Γηραιά Ήπειρο», σαν να είχε εκτελέσει εύστοχα ένα πέναλτι που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την άσπρη βούλα και τα 11 μέτρα.

Ιστορία και ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο και ιστορία... Ένας ισχυρός δεσμός, ένα κοινό νήμα που δεν κόπηκε ποτέ, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Μια ποδοσφαιρική νίκη έχει οφέλη για την κοινωνία, την οικονομία, την κατανάλωση κι ένας γερμανικός θρίαμβος στη συνδιοργάνωση Πολωνίας-Ουκρανίας δεν φαντάζει καθόλου δελεαστικό ενδεχόμενο στους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Ας ξεκινήσουμε από τη Γερμανία της ’νγκελα Μέρκελ. Η καγκελάριος επιθυμεί να ανακτήσει την ευρωπαϊκή συναίνεση, μετά την κριτική που δέχθηκε ως προς τη διαχείριση της κρίσης και ύστερα από τη νίκη του σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία. Η αποκόμιση οφέλους από μια ποδοσφαιρική επιτυχία δεν αποτελεί είδηση για τους Γερμανούς. Πώς να ξεχάσει κάποιος τον θρίαμβο στο Μουντιάλ του ΄90 από τον Λόταρ Ματέους και τους συμπαίκτες του, λίγους μήνες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου;

Στις 8 Ιουλίου 1990 η «νατσιονάλμανσαφτ» νικούσε στον τελικό της Ρώμης την Αργεντινή. Στις 3 Οκτωβρίου του ίδιου έτους ακολούθησε η επανένωση των δύο χωρών. Θα γινόταν ούτως ή άλλως, θα πει κάποιος. Όμως, το ρίγος που διαπερνούσε τους πολίτες και των δύο πλευρών στο άκουσμα των «Μαγικών Νυχτών» του Εντοάρντο Μπενάτο και της Τζάνα Νανίνι ένωσε αναμφίβολα τη χώρα περισσότερο από ό,τι η πολιτική.

Κι αν επικρατούσε η Γαλλία; Ένας τρίτος ευρωπαϊκός τίτλος θα μπορούσε να ενισχύσει τον Πρόεδρο Ολάντ. Η Ευρώπη ψάχνει ένα βήμα προς τα εμπρός, ένα ξέσπασμα, μια αλλαγή, κι ο νέος ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων έχει καταφέρει να προσελκύσει γύρω του περιέργεια και προσδοκίες. Μια νίκη των «μπλε» θα μπορούσε να ενισχύσει τη συναίνεση προς το Παρίσι, εις βάρος του Βερολίνου.

Η Μαδρίτη, επίσης, ελπίζει σε μια ισπανική τελική επικράτηση. Ο διπλός θρίαμβος, το 2008 στα γήπεδα της Αυστρίας/Ελβετίας και το 2010 στη Νότια Αφρική, δεν έσωσε βέβαια τους Ισπανούς από την κρίση, αλλά ένας τρίτος συνεχής τίτλος θα ανύψωνε εκ νέου το ηθικό μιας χώρας που βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία.

Ας μη μιλήσουμε βεβαίως για την Ελλάδα, που θα έδινε τα πάντα για να ξαναζήσει το όνειρο του 2004, με τους διεθνείς να δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι παίζουν πρώτα απ' όλα για την πατρίδα και το δοκιμαζόμενο λαό της.

Το ευρωπαϊκό στέμμα ονειρεύεται και η Ιταλία. Αφήνοντας κατά μέρος τη δεισιδαιμονία, τα νομικά προβλήματα έφερναν πάντοτε καλοτυχία στη «σκουάντρα ατζούρα». Τη νίκη στο Μουντιάλ του 1982, στην Ισπανία, ακολούθησε το σκάνδαλο με τα «στημένα» παιχνίδια, που τελικά οδήγησε στην «έκπτωση» του ήρωα της διοργάνωσης, Πάολο Ρόσι. Ο θρίαμβος του 2006 στη Γερμανία ήρθε εν μέσω της καταιγίδας του «Calciopolis». Ποιός γνωρίζει, άραγε, αν το νέο θέμα που έχει προκύψει με τα στοιχήματα δεν φέρει τύχη στην ομάδα του Τσέζαρε Πραντέλι, όπως έγινε με τους Έντσο Μπεαρζότ και Μαρτσέλο Λίπι;