 |
|
|  |  |  | 
Ρωσία- Προτομή στον Έλληνα δάσκαλο που θυσιάστηκε για να σώσει μαθητές
στην επίθεση στο Μπεσλάν
Mόσχα.-
Μέσα σε κλίμα συγκίνησης και με την παρουσία της πρέσβειρας της
Ελλάδας στη Μόσχα, Κατερίνας Νασίκα, πραγματοποιήθηκαν στο Μπεσλάν της
Βόρειας Οσετίας τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Έλληνα Γιάννη
Κανίδη, του ομογενή δασκάλου που δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2004
μέσα στο σχολείο του, κατά τη διάρκεια ένοπλης επίθεσης Τσετσένων
ισλαμιστών.
Ο Γιάννης Κανίδης πάλεψε με τους τρομοκράτες για να κερδίσει πολύτιμο
χρόνο, ώστε να μπορέσουν οι μαθητές να φύγουν από το σχολείο.
Το μοιραίο πρωινό της 3ης Σεπτεμβρίου του 2004, ένοπλοι Τσετσένοι
ισλαμιστές μπήκαν στο σχολικό συγκρότημα του Μπεσλάν, έπιασαν ομήρους
μαθητές, δασκάλους και κάποιους γονείς, έζωσαν το κτίριο με εκρηκτικά
και απείλησαν ότι θα σκοτώσουν τους ομήρους σε περίπτωση που δεν
ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.
Μάλιστα, όπως αναφέρει το Ria Novosti, οι τρομοκράτες πρότειναν στον
74χρονο Έλληνα να αποχωρήσει ως ο πιο ηλικιωμένος των ομήρων, αλλά
εκείνος αρνήθηκε.
Όταν ξεκίνησε η επιχείρηση απελευθέρωσης των ομήρων από τις δυνάμεις
ασφαλείας, ο Κανίδης έγινε «ανθρώπινη ασπίδα» για τους μαθητές και
προσπάθησε να αφοπλίσει έναν τρομοκράτη.
Χάρη στην ηρωική αυτοθυσία του Κανίδη, κερδήθηκαν πολύτιμα λεπτά για
να πηδήξουν τα παιδιά από τα παράθυρα του σχολείου που φλεγόταν.
Από την επίθεση, έχασαν την ζωή τους 186 μαθητές, 111 γονείς και
συγγενείς τους, 17 εκπαιδευτικοί, 9 μέλη των δυνάμεων ασφαλείας και 31
ένοπλοι.
«Τους ήρωες δεν τους ξεχνάμε»
«Συγκεντρωθήκαμε εδώ για να τιμήσουμε άλλη μια φορά και θα το κάνουμε
ξανά και ξανά, γιατί τους ήρωες δεν τους ξεχνάμε, τη μνήμη του Κανίδη,
δάσκαλου και πολίτη της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενός ομογενούς» είπε η κ.
Νασίκα .
Ο Έλληνας δάσκαλος τιμήθηκε μετά θάνατον με το παράσημο της τιμής του
Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στη Ρωσική Ομοσπονδία, «Για την
Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Στο νέο σχολείο, που είναι δωρεά της Ελλάδας και της Νορβηγίας και
λειτουργεί από τον Σεπτέμβριο του 2010, διευθυντής είναι σήμερα ο γιος
του δασκάλου, Κώστας Κανίδης.
«Στο νέο μας σχολείο φοιτούν όλα τα παιδιά του Μπεσλάν, χριστιανοί και
μουσουλμάνοι. Είναι ολοήμερο, δημοτικό και γυμνάσιο μαζί» δήλωσε ο
Κώστας Κανίδης και πρόσθεσε:
«Έχουμε 300 μαθητές, αλλά τα ελληνόπουλα είναι λίγα, γιατί ελάχιστες
οικογένειες Ελλήνων Ποντίων μένουν πλέον στο Μπεσλάν».
ΑΠΕ-ΜΠΕ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
