Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ο Έλληνας υδραυλικός του Σεν Μόριτζ και οι «χρυσές» αμοιβές



Γενευη.-

Το Σεν Μόριτζ είναι η επιτομή του χειμερινού προορισμού. Με τον
κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, τα θαυμάσια σαλέ, τα πλακόστρωτα σοκάκια, τα
πολυτελή καταστήματα, τα κομψά καφέ και εστιατόρια. Ένα «χρυσό»
μυστικό κρυμμένο σε ένα λευκό βουνό.
Το Σεν Μόριτζ ήρθε πρόσφατα στην επικαιρότητα εξαιτίας του λαμπερού
γάμου του Σταύρου Νιάρχου με την πρώην κυρία Αμπράμοβιτς, γκαλερίστα
Ντάσα Ζούκοβα, γεγονός που ξύπνησε παλαιότερες μυθικές στιγμές από τη
ζωή της οικογένειας Νιάρχου στο εμβληματικό θέρετρο χειμερινών σπορ.
Λίγοι ωστόσο γνωρίζουν, ότι μέσα σε αυτό το παραμυθένιο σκηνικό των
Άλπεων, που θεωρείται δεύτερο σπίτι των πλουσίων και των διασημοτήτων
και αριθμεί 5.400 κατοίκους, ζει και ένας δικός μας, ο Σερραίος
Ανανίας Φεστέρης.
Είναι ο άνθρωπος – κλειδί για την εύρυθμη λειτουργία των υπερπολυτελών
ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων και των εκατομμυρίων ευρώ σαλέ που
φιλοξενούν κάθε χειμώνα την ανφάν- γκατέ του διεθνούς τζετ σετ. Είναι,
αν όχι ο μοναδικός, σίγουρα ο πιο ικανός υδραυλικός στο Ελβετικό αυτό
χωριό, ο οποίος πληρώνεται με αμοιβή γιατρού, καθώς χρεώνει 90 ευρώ
την ώρα. Μαλιστα μέσα σε μια καλή μέρα κι ανάλογα τη δουλειά που
καλείται να φέρει εις πέρας, όπως αναφέρει ο ίδιος
μπορεί να βγει μεροκάματο που πλησιάζει τις 3.000 ευρώ.
«Βέβαια, μην φανταστείτε ότι μας μένουν όλα τσέπη» θα πει γελώντας,
εξηγώντας ότι «εδώ η εφορία σού παίρνει πάνω από τα μισά σε φόρους,
από τη στιγμή που έχεις δικό σου μαγαζί όπως εγώ».
Επιπλέον, προσθέτει, πως και το κόστος διαβίωσης είναι ιδιαίτερο
ακριβό. «Το ενοίκιο για ένα σπίτι 100 τμ είναι από 2.000 ευρώ και άνω,
χωρίς να υπολογίσεις ρεύματα, ίντερνετ κτλ. Στο σούπερ μάρκετ ένα κιλό
χοιρινό κρέας θα το αγοράσεις 20 ευρώ και το μοσχάρι πάει από 50 έως
90 ευρώ το κιλό. Στα εστιατόρια δε, όσο ανεβαίνεις υψόμετρο, τόσο πιο
ακριβό είναι και το φαγητό. Στο πιο ταπεινό μαγαζί θες 30 ευρώ για ένα
πιάτο φαι με σαλάτα και μια μπύρα».
Παρ' όλα αυτά θεωρείται ιδανικός προορισμός για ικανούς τεχνίτες,
υδραυλικούς και ηλεκτρολόγους. Ο κ. Φεστέρης έχει μπει στα μεγαλύτερα
σπίτια του Σεν Μόριτζ, ακόμη και στα σαλέ της οικογένειας Νιάρχου,
επιδιορθώνοντας βλάβες σε στεγνωτήρια, σωληνώσεις, αποφράξεις και
εξαερισμούς. Μάλιστα σε αυτές τις δουλειές, είναι ανάλογο και το
φιλοδώρημα. «Το μεγαλύτερο που έχω λάβει μέχρι στιγμής είναι 100 ευρώ,
χώρια την αμοιβή που πήρα για την δουλειά που με κάλεσαν να κάνω»
λέει. Το μότο του είναι, «άμα φτιαχτεί μια φορά, πρέπει να ζήσει 40
χρόνια» και αυτό είναι που έχουν εκτιμήσει οι κάτοικοι και οι
παραθεριστές στο Σεν Μόριτζ.
ΠΘ



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία