 |
|
|  |  |  | 
Oμογενείς απο την Αυστραλία οι μοναδικοί κάτοικοι ενός παραδεισένιου
ελληνικού νησιού…
Μελβούρνη.-Κείμενο Θεοδώρα Μαϊου
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1978, όταν μετά από δεκαπέντε χρόνια
απουσίας και σκληρής δουλειάς στην ξενιτιά, ο Παντελής και η Κατίνα
Αιμιλιανού, μαζί με τα δύο τους παιδιά, Μανώλη και Τούλα, αποφάσισαν
να εγκαταλείψουν την Αυστραλία και να αναζητήσουν τον δικό τους μικρό
παράδεισο στην Ελλάδα.
Ο Παντελής και η Κατίνα εγκατέλειψαν την πατρίδα σε νεαρή ηλικία
αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στην Αυστραλία. Παντρεύτηκαν στη
Μελβούρνη, απέκτησαν δύο παιδιά και επί 15 συναπτά έτη εργάστηκαν
σκληρά σε εργοστάσια και φάρμες μέχρι που η νοσταλγία για την πατρίδα
και τους δικούς τους ανθρώπους τους έσπρωξε να στρέψουν και πάλι το
βλέμμα τους στη γενέτειρα και με τις λιγοστές οικονομίες που είχαν
μαζέψει να αγοράσουν ένα κομμάτι γης στην Ελλάδα.
«Η Αυστραλία μας φέρθηκε καλά, αλλά οι γονείς μου δεν άντεξαν την
ξενιτιά. Η νοσταλγία και η αγάπη για τον τόπο τους, τους έκανε να
επιστρέψουν στην Ελλάδα και να κτίσουν μια νέα ζωή στο Μαράθι» λέει η
47χρονη σήμερα κόρη της οικογένειας, Τούλα, η οποία μαζί με τους
δικούς της εργάζεται στο εστιατόριο και τα δέκα ενοικιαζόμενα δωμάτια
που διατηρεί η οικογένεια Αιμιλιανού στην μαγευτική βραχονησίδα που
πλέον κάθε καλοκαίρι φιλοξενεί εκατοντάδες επισκέπτες.
Το μικρό αυτό νησάκι 355 στρεμμάτων βρίσκεται ανατολικά της Πάτμου και
εκτείνεται σε μια συνολική ακτογραμμή περίπου 4 χιλιομέτρων.
Στο Μαράθι υπάρχει μόνο μία παραλία.
Δεν υπάρχουν δρόμοι ούτε καταστήματα ούτε αυτοκίνητα ή οτιδήποτε άλλο
θα μπορούσε να ταράξει τη γαλήνη της φύσης.
Σύμφωνα με τον 73χρονο σήμερα Παντελή, που έλκει την καταγωγή του από
την Σάμο, η πορεία της οικογένειας και η επιστροφή στην Ελλάδα δεν
ήταν καθόλου εύκολη.
«Στο νησί το 1978 δεν υπήρχε ίχνος δέντρου, σταγόνα νερού και, φυσικά,
ούτε καν ηλεκτρισμός. Ο τόπος ήταν δύσβατος, δυσπρόσιτος και άγονος,
αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα»
λέει ο πατριάρχης της οικογένειας.
Οπλισμένη με πολύ θέληση, μεράκι και μετά από σκληρή χειρωνακτική
εργασία, η οικογένεια Αιμιλιανού κατόρθωσε να βάλει τη προσωπική της
πινελιά στο βραχώδες και άγονο τοπίο του συμπλέγματος των Αρκιών.
Πλέον το νησί αποτελεί μια επίγεια γοητευτική όαση και έχει μετατραπεί
σε αγαπημένο προορισμό που λειτουργεί ως καταφύγιο για τους επισκέπτες
εκείνους που αγαπούν την ηρεμία και επιθυμούν να δραπετεύσουν από τα
φώτα του πολιτισμού και τον θόρυβο των μεγαλουπόλεων και των
κοσμοπολίτικων νησιών και να απολαύσουν αξέχαστες στιγμές ηρεμίας και
ξεγνοιασιάς, να γευτούν την γαλήνη της φύσης, τα όμορφα καταγάλανα
νερά του Αιγαίου και την αμμώδη παραλία συνδυάζοντάς τα φυσικά με το
καλό φαγητό και την ελληνική φιλοξενία».
ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
