Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ο Αρκάς που «κυβερνά» τον φαρμακευτικό κλάδο της Αυστραλίας



Mελβούρνη.-Κείμενο Ευγενία Παυλοπούλου

Ο Γιώργος Ταμπάσσης δεν είναι από αυτούς που περιαυτολογούν. Ούτε από
αυτούς που κυνηγούν τη δημοσιότητα. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Μπαίνει
στην διαδικασία μίας συνέντευξης μόνο όταν πρόκειται να
επιχειρηματολογήσει για τα συμφέροντα του κλάδου του, όντας από το
2011 ο πρόεδρος του Συνδέσμου των Ιδιοκτητών Φαρμακείων, του λεγόμενου
Pharmacy Guild. Η αλήθεια είναι πως δεν την έχει και πολύ ανάγκη την
δημοσιότητα για να κάνει τη δουλειά του. Είναι, βλέπετε, από αυτούς
τους ισχυρούς θεσμικούς συνομιλητές της κυβέρνησης που όταν ζητά να
συναντηθεί με τον πρωθυπουργό, ο αρχηγός της κυβέρνησης ακόμα και αν
δεν έχει χρόνο, θα τον βρει για να τον συναντήσει. Το ίδιο ισχύει και
με τα ΜΜΕ της χώρας που όποτε έχει χρειαστεί ο Ταμπάσσης να προσφύγει
σ’ αυτά για να εκθέσει τις απόψεις του Συνδέσμου του για θέματα και
διεκδικήσεις του κλάδου, η πόρτα τους είναι πάντα ανοικτή για τον
πρόεδρο του Pharmacy Guild.
Γι’ αυτό η άμεση και θετική απάντησή του στo αίτημά μας να παραχωρήσει
συνέντευξη στο «Νέο Κόσμο» με εξέπληξε. Όταν βέβαια άρχισε να μιλά για
την ελληνική του καταγωγή, για την αγάπη του στην Ελλάδα την οποία
επισκέπτεται κάθε χρόνο με θρησκευτική ευλάβεια, για την αρκαδική του
καταγωγή και για το πόσο Έλληνας νοιώθει, έγινε ξεκάθαρο το γιατί ο
ισχυρός κ. Ταμπάσσης δέχθηκε να μιλήσει στο «Νέο Κόσμο». “Δεν δίνω
συχνά συνενετύξεις. Ο Νέος Κόσμος όμως δεν είναι σαν τους άλλους” μου
είπε όταν συνατηθήκαμε στο γραφείο του.
Τα σοφά λόγια του παππού Αριστοφάνη «πρέπει πρώτα να έχεις γίνει
κωπηλάτης πριν πάρεις στα χέρια σου το τιμόνι» είναι ίσως ο καλύτερος
τρόπος για να περιγράψει κανείς την φιλοσοφία του Ταμπάσση όσον αφορά
την καριέρα του τουλάχιστον. Ο Γιώργος Ταμπάσσης άρχισε να «τραβά
κουπί» από πολύ μικρός. Ήταν, εξάλλου, ένα παιδί μεταναστών και
εργατών. Οι γονείς του μετανάστευσαν από την ορεινή Αρκαδία στην
Αυστραλία στα τέλη της δεκαετίας του 1950, εγκαταστάθηκαν στο προάστιο
της εργατιάς Fawkner και πέρασαν τη ζωή τους δουλεύοντας σε
εργοστάσια, ο πατέρας του σε αυτό της Ford και η μητέρα του σε
βιοτεχνία ρούχων.
Το πρώτο του σχολείο ήταν αυτό της γειτονιάς του. Εκεί πήρε τα πρώτα
μαθήματα αντοχής. «Ήταν κάπως δύσκολα. Ήταν ζόρικη η σχολική κοινότητα
στην περιοχή. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο πατέρας μου αποφάσισε μετά
το Δημοτικό να μην συνεχίσω στο Γυμνάσιο της περιοχής και με έστειλε
σε ένα καθολικό γυμνάσιο στο Broadmeadows».
Με μπόλικη δόση αυτοσαρκασμού αποδίδει την κλίση του στις θετικές
επιστήμες στην βραχύχρονη μνήμη του και την επιλογή του να σπουδάσει
Φαρμακευτική στο γεγονός ότι οι βαθμοί του στις εισιτήριες εξετάσεις
δεν του εξασφάλιζαν την πρόσβαση σε πολλές άλλες πανεπιστημιακές
σχολές.
«Με το που τελείωσα έπιασα δουλειά ως φαρμακοποιός αλλά εκείνο που
πάντα ήθελα ήταν να ανοίξω την δική μου επιχείρηση και ένα χρόνο μετά
μαζί με τον συνέταιρό μου, που παραμένει συνέταιρός μου μέχρι σήμερα
ανοίξαμε το πρώτο μας φαρμακείο στο προάστιο Greenvale. Μετά από λίγα
χρόνια ανοίξαμε το φαρμακείο στο Brunswick και τώρα είναι συνέταιρος
σε πέντε συνολικά φαρμακεία».



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία