Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Γιατί τα παιδιά πρέπει να περπατούν περισσότερο ξυπόλυτα



΄Οκλαντ.-

Οι άνθρωποι περπατούσαν ανυπόδητοι επί εκατομμύρια χρόνια. Τους
τελευταίους αιώνες άρχισαν να φορούν παπούτσια. Ωστόσο, πρόσφατη
έρευνα δείχνει ότι τα παπούτσια στα νεαρά αγόρια δεν είναι κάτι κοινό
σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα παιδιά και οι έφηβοι στη Γερμανία φορούν
παπούτσια ολόκληρη την ημέρα, ενώ σε ποσοστό 90% οι συνομήλικοί τους
στη Νότια Αφρική κυκλοφορούν ξυπόλυτοι. Εκτός από τις κλιματικές
διαφορές, θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί ότι η χειρότερη οικονομική
κατάσταση στη Νότια Αφρική, σε σύγκριση με τη Γερμανία, ευθύνεται για
την απουσία των παπουτσιών. Ωστόσο, αυτό το επιχείρημα αμφισβητείται
από πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 714 αγόρια γυμνασίου σε
μία πλούσια περιοχή του Οκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Σε ποσοστό 45% οι
μαθητές περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους ξυπόλυτοι.
Πολλοί από τους μαθητές ήταν πρόθυμοι να τρέξουν αποστάσεις από 100
έως 3.000 μέτρα στη σκληρή επιφάνεια χωρίς παπούτσια.

                             Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΠΟΔΙΟΥ

Οι διαφορές στη δομή του ποδιού ανάμεσα σε αυτούς που δεν φορούν ποτέ
παπούτσια και σε αυτούς που φορούν έχουν αναγνωριστεί εδώ και έναν
αιώνα. Δεν γνωρίζουμε ποιες είναι οι συνέπειες του να μεγαλώνει κανείς
με παπούτσια στην ανάπτυξη των κινητικών ικανοτήτων του ή στον κίνδυνο
τραυματισμού την ώρα της άσκησης, αλλά η λογική υποδεικνύει ότι το να
είσαι ξυπόλυτος είναι καλό πράγμα.

Η φτέρνα του ποδιού είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στον πόνο γεγονός που
σημαίνει ότι, όταν οι άνθρωποι τρέχουν ξυπόλυτοι τείνουν να αποφεύγουν
να προσγειώνονται στη φτέρνα τους και αντιθέτως μεταθέτουν την πίεση
στο μέσο και πρόσθιο τμήμα του ποδιού. Αυτό επιτρέπει σε μία
μεγαλύτερη περιοχή να απορροφά δύναμη. Προκειμένου να αποφευχθεί ένα
χτύπημα στη φτέρνα, το πόδι δεν πρέπει να είναι πολύ μπροστά από το
σώμα. Ετσι οι ξυπόλυτοι δρομείς έχουν μικρότερο διασκελισμό. Αυτό
χρειάζεται μικρότερη έκταση του ποδιού, γεγονός που εξηγεί γιατί οι
ξυπόλυτοι δρομείς λυγίζουν περισσότερο τα γόνατά τους. Αυτές οι θέσεις
των κλειδώσεων επιτρέπουν στους μυς γύρω από το γόνατο να ελέγχουν το
πάτημα στο έδαφος, επιτρέποντας στον αστράγαλο να δράσει σαν ελατήριο.

Καλύπτοντας τη φτέρνα περιορίζεται η αίσθηση που έχει το πόδι όταν
έρχεται σε επαφή με το έδαφος. Τα παπούτσια, που έχουν μαξιλάρι στη
θέση της φτέρνας, επιτρέπουν στον δρομέα να πατάει στο έδαφος με το
πόδι του σε έκταση.

Τα παιδιά και οι έφηβοι που μεγαλώνουν ξυπόλυτοι μοιάζουν αρκετά
δυνατοί να τρέξουν γρήγορα και για μακρές αποστάσεις χωρίς παπούτσια.
Ο πόνος στα πόδια των μαθητών της Νέας Ζηλανδίας ήταν μικρότερος από
αυτόν που καταγράφηκε παγκοσμίως σε συνομηλίκους τους μαθητές. Αυτό το
εύρημα, συνδυασμένο με την απουσία στοιχείων για τον ρόλο των
παπουτσιών στην πρόληψη των τραυματισμών, καθιστά λογική την προτροπή
ότι τα παιδιά πρέπει να περνούν κατά το δυνατό περισσότερη ώρα
ξυπόλυτα.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία