Αριστερά διακρίνεται η μπαλκονόπορτα. Πίσω μας, αμυδρά, η αρμολόγηση
της γυμνής πέτρας. Τις κουβάλησε μια μια και τις τοποθέτησε με τέχνη ο
ίδιος με τα χέρια του. Oι φιγούρες χωρίζουν τη φωτογραφία στα δυο. Τα
πιο ακριβά κρύβονται εκτός οπτικού πεδίου, αλλά η αθωότητα εξέχει από
την εικόνα με το κοντό της παντελονάκι. Είναι αρχές της δεκαετίας του
’60 σε ένα μικρό χωριό της μακεδονικής επαρχίας. Σ’ αυτό το ταξίδι
μέσα στο χρόνο η θολή μνήμη πασχίζει να ανασύρει λέξεις, ήχους και
μυρωδιές
.
Ένα από τα τελευταία δειλινά -πενήντα χρόνια μετά- καθόμασταν μαζί στο
ίδιο μπαλκόνι και χαζεύαμε την κοκκινόπετρα. Ήταν Ιούλιος. Απέναντι οι
καταπράσινοι πρόποδες του βουνού κι ο γαλάζιος ουρανός. Οι τελευταίες
ανταύγειες παιχνίδιζαν παράξενα στην κορυφή.

Μια αδέξια σιωπή κυκλοφορούσε ανάμεσά μας. Δεν μπορούσες να καταλάβεις
αν ήταν από την κατάπτωση ή εκείνη την παραδοχή ότι είσαι πια οριστικά
νικημένος από τη μοίρα σου. Τελευταία ήταν πολύ ανήσυχος. Όπως κάποιος
που κοιτάζει την απόκρημνη άβυσσο και τον διαπερνάει ίλιγγος.
Διαισθανόταν αυτό που έρχεται και παραπονιόταν. Εγώ έσπευδα να τον
διαψεύδω με εκείνα τα τρυφερά ψέματα που λέμε στις δύσκολες στιγμές.
Όλα ήταν φαντασίες του.

Τον κοίταξα προσεκτικά. Τα άσπρα του μαλλιά. Την καμένη από τον ήλιο
επιδερμίδα. Σκέφτηκα ότι δεν τον ευχαρίστησα ποτέ για όσα έκανε για
μένα. Δεν εύρισκα όμως τις λέξεις. Κάποια στιγμή γύρισε προς το μέρος
μου.

«Περίεργα όνειρα βλέπω τα βράδια. Πότε προλαβαίνω! Αφού κάθε λίγο
ξυπνώ. Εκεί που κοιτάζω το βουνό με τις δασωμένες πλαγιές ξαφνικά,
μέσα από τα κράκουρα, ορμάει ένα τεράστιο ποτάμι. Έρχεται κατά πάνω
μου και με παρασέρνει…».

Ξανακοιτάζω τη φωτογραφία. Βλέπω τα τρυφερά μου δάχτυλα σ’ εκείνο το
στιβαρό χέρι που με κρατάει στη ζωή που μόλις αρχίζει. Και πιο πίσω
βλέπω ένα καλοκαιρινό χάραμα. Στο βάθος ο κάμπος, κίτρινος από τα
θερισμένα στάχυα, πλέει σε μια διάφανη υγρασία. Ο πατέρας μου όρθιος,
καβάλα στο κάρο, κρατάει τα χαλινάρια από το κόκκινο άλογο που
καλπάζει άγρια στο χωματόδρομο σ’ έναν άγνωστο και παράξενο κόσμο. Κι
εγώ πίσω του όρθιος κρατιέμαι με τα δάχτυλα σφιχτά από τη ζώνη του.
Στον δοξαστικό ουρανό φαίνονται οι πρώτες ακτίνες του ήλιου και στα
φύλλα των δέντρων, που ριγούν από το πρωινό αεράκι, αρχίζουν το
τραγούδι τους τα σπουργίτια και οι τσαλαπετεινοί. Η εικόνα ευωδιάζει
από τις μνήμες της παιδικής ηλικίας.

Στο νοσοκομείο δεν ήθελε να τον δω πώς έφευγε. Πήγαινε, μου έγνεψε με
μια αδύναμη κίνηση. Το πρόσωπό του ήταν ήρεμο. Δύο ώρες νωρίτερα
είχαμε δοκιμάσει μια πρωτόγνωρη ηδονή. Είχαμε μείνει μόνοι στο
δωμάτιο. Δεν μπορούσε πια να μιλήσει. Ζαρωμένος κι αδύναμος σαν μικρό
παιδί. Έγινα για πρώτη φορά ο πατέρας του πατέρα μου. Έκαιγε το μέτωπό
του. Του χάιδεψα το μάγουλο και τα άσπρα του μαλλιά. Κι επιτέλους.
Πρόλαβα να του πω τη λέξη που -επί πενήντα χρόνια- δεν είχα το
κουράγιο.

«Σ’ αγαπώ».

Δεν μπόρεσε να απαντήσει. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια.
Εδώ και πολύ καιρό, αυτή η λέξη διασχίζει περήφανα τη θάλασσα της
μνήμης, σαν χρυσόμαλλο δέρας που απέσπασα την κρίσιμη στιγμή από το
δράκο του χρόνου.
..................................

Ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο «Ημερολόγιο 2017» του Μεταίχμιου με
τίτλο «Μια φωτογραφία Μια ιστορία», με αφορμή την ημέρα του πατέρα

*Ο Μάκης Καραγιάννης ειναι Μαθηματικός και συγγραφέας.Κατάγεται απο
τις Γούλες Κοζάνης