Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Η Μεγάλη Εβδομάδα των παιδικών μου χρόνων»

Γράφει η Γιώτα Ιωακειμίδου, Φιλόλογος





Η Μεγάλη εβδομάδα των παιδικών μου χρόνων διατρέχει ακόμα τη ζωή μου, τότε που με τις κοντές φουστίτσες με τα βιβλιαράκια στο χέρι γυρίζαμε τις γειτονιές του χωριό μου να κάνουμε πρόβες «στην ζωή εν τάφω» . Η προετοιμασία των ανθρώπων τότε ήταν και εξωτερική, αλλά και εσωτερική. Ξημερώνοντας η Μ. Δευτέρα, η μάνα μου μη γιαγιά μου ,η θεία η Πολυξένη, συναγωνίζονταν η μια την άλλη στο βάψιμο των τοίχων, των δέντρων, των μαντριών. Τα απογεύματα πάντα στην μικρή εκκλησία του χωριού παρακολουθούσαμε με κατάνυξη τέτοια που από τότε δεν ξανάνιωσα, τα 12 ευαγγέλια, όπως έλεγε η γιαγιά μου… Θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη θεία μου που έστελναν εμένα και την ξαδέλφη την Κωνσταντίνα σε απόμακρες γειτονιές να πάμε αυγά, γιαούρτι, βούτυρο, τυρί στους «μη έχοντες»… Βέβαια νωρίτερα η γιαγιά είχε φροντίσει να εξομολογηθεί, να ζητήσει συγχώρεση από τις γειτόνισσες με τις οποίες μάλωνε συχνά «για τα παλούκια του κήπου». 10χρονη εγώ, πάντα παρούσα, έβλεπα την γιαγιά να φιλάει το χέρι της θείας μου Σωτηρίας και να ζητεί συγχώρεση» αγνοί άνθρωποι, απλοϊκοί, ίσως ευτυχισμένοι.

Η κατάνυξη διαπερνούσε το είναι μας, ειδικά την ημέρα της κορύφωσης «σήμερον κρεμάται επί ξύλου» νιώθαμε να εξανθρωπίζουμε τον Χριστό, ήταν δικός μας , συμπαραστάτης της φτώχειας μας , γιατί στο χωριό μου οι άντρες ήταν μετανάστες και πίσω ήταν συνήθως οι γιαγιάδες με τα εγγόνια, αυτός ο Xριστός ο πάσχων ήταν σίγουρα δικός μας, τον νιώθαμε, ήταν ο πατέρας μας που έλειπε χρόνια στην Γερμανία, ο προστάτης που δεν είχαμε, ήταν όλα. Θρηνούσαμε αυτή τη μέρα ο καθένας τον δικό του εσταυρωμένο, εγώ τον πάτερα μου που έφυγε στην Γερμανία κυνηγημένος αριστερός , η μάνα μου τον άντρα της που είχε να τον δει χρόνια, η γιαγιά μου την ζωή της που έχασε στην Τουρκία… όλοι σπαράζαμε και βίωναν τον πόνο… Την ίδια μέρα πηγαίναμε να μαζέψουμε βρύα να βάψουμε αυγά, η μάνα μου έφτιανε τσουρέκια, ζύμωνε ψωμί και περίμεναν δίπλα της να περισσέψει λίγο ζυμάρι να φτιάξει «κιομπέδες» ένα είδος ποντιακής κρέπας, αλλά λογω νηστείας δεν έβαζε μέσα τυρί , αλλά ζάχαρη ή μέλι.

Το Μ. Σάββατο όλα ήταν αλλιώτικα, ήμουνα πολύ χαρούμενη, εκείνο το Πάσχα είχα αποκτήσει ένα κατακόκκινο βελούδινο φόρεμα, θα το φορούσα το βράδυ της Ανάστασης και κόκκινα παπούτσια τα λουστρίν, βέβαια έκλαψα πολύ να τα αποκτήσω , όταν η μάνα μου με πήγε στο διπλανό χωριό με το παζάρι δεν φανταζόταν την δεινή θέση που την έφερνα κλαίγοντας γοερά για κείνο το κόκκινο φόρεμα. Εκείνο το κόκκινο φόρεμα μαζί με τα κατακόκκινα μάγουλά μου ήταν το δικό Πάσχα το πιο όμορφο στο ορεινό χωριό μου.

  Πηγή:www.schooltime.gr



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία