Ήταν ένα σουξεδάκι τη δεκαετία του ’80, μέσω του οποίου ο Τζίμης Πανούσης με τις «Μουσικές» του «Ταξιαρχίες» τολμούσε πρώτος να αρθρώσει εικονοκλαστικό λόγο… Κόντρα στις αποθεωτικές, για τη νεαρή ακόμη δημοκρατία μας, απόψεις ενός λαού που βίωνε μεθυστικά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης…

Τι έλεγε το σουξέ;

                Εκλογές, κόμματα

                με φρου – φρου κι αρώματα

                Διαδηλώσεις, κόμματα

                μ’ ανοιγμένα στόματα.

 

                Ψηφοδέλτια σταύρωνα

                κι όλη νύχτα καύλωνα

                Στις βουλής τα έδρανα,

                αχ κι εγώ να έκλανα.

Στο στόχαστρο του νεαρού τότε, αλλά πάντα αναρχοσουρεάλ τραγουδοποιού (ο οποίος προφανώς, προσλάμβανε την αποκατάσταση της δημοκρατίας ως ψευδαίσθηση) ήταν η πολιτική μπουρδολογία της εποχής, η ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού και κυρίως η αποθέωση της κομματικής ζωής, που είχε λείψει από την Ελλάδα λόγω της επτάχρονης δικτατορίας και επέστρεφε για να πάρει τη ρεβάνς με την πληθωρικότητά της. Στο στόχαστρό του επίσης, με την ιδιότητα του εκφραστή του πιο ριζοσπαστικού τμήματος της νεολαίας εκείνης της εποχής και οι κομματικοποιημένοι νέοι. Αυτοί που έτρεχαν τότε ασμένως να ενταχθούν στις κομματικές νεολαίες και περιόριζαν στο χώρο τους, τα ενδιαφέροντά τους:

                Δεν μπορώ άλλο Θανάση

                στα 25 έχω γεράσει

                δεν μπορώ άλλο Θανάση

                κάνε στάση.

Οι εκτός κομματικών νεολαιών νέοι το απολάμβαναν, η υπόλοιπη κοινωνία αποτάσσονταν το σατανά. Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ένας γυμνασιάρχης της επαρχιακής Ελλάδας πήρε την πρωτοβουλία να υπερασπιστεί τα ιερά και τα όσια της νεαρής Ελληνικής Δημοκρατίας.

Είναι 19 Απριλίου του 1981, όταν η αστυνομία συλλαμβάνει στην Καρδίτσα τον Τζίμη Πανούση, μετά από μήνυση ενός γυμνασιάρχη ονόματι, αν θυμάμαι καλά, Παπαευθυμίου, κατά τη διάρκεια συναυλίας σε κινηματογράφο της πόλης. Οι κατηγορίες, οι γνωστές: Περιύβριση κατά της αρχής και του κράτους και εξύβριση των Θείων.

Βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης στο πρώτο δικαστήριο: Δεκατέσσερις μήνες φυλάκιση στον Τζίμη Πανούση κι από οκτώ στους υπόλοιπους πέντε μουσικούς.

Το εφετείο θα γίνει λίγους μήνες αργότερα στη Λάρισα. Τα μέλη των «Μουσικών Ταξιαρχιών», με επικεφαλής τον (σταρ πια) Τζιμάκο προσήλθαν στο δικαστικό μέγαρο το μεσημέρι, αφού νωρίτερα στην Κεντρική πλατεία αντάλλαξαν μερικά σουτάκια, δανειζόμενοι τη μπάλα με την οποία έπαιζαν κάτι πιτσιρικάδες. Και στη δικαστική αίθουσα, άκουσαν για μία ακόμη φορά το κατηγορητήριο, το οποίο προσήλθαν να αντικρούσουν με απόψεις περί της ελευθερίας της τέχνης, ο Βαγγέλης Γερμανός (σταρ κι αυτός της εποχής με τα περίφημα «Μπαράκια του») και η Άννα Βαγενά, με το Λουκιανό, αν θυμάμαι καλά. Ενώ, ο Μάνος Χατζηδάκης με επιστολή του προς το δικαστήριο, επικαλέστηκε την ανάγκη να προστατευθεί ο σατυρικός λόγος, ακόμη κι αν είναι ακραίος, από κάθε μορφής λογοκρισία.

«Αθώοι», είπαν οι δικαστές του εφετείου της Λάρισας και οι «Μουσικές Ταξιαρχίες» αρχικά, ως «Alamana’s Bridge» στη συνέχεια και αργότερα ο Τζίμης Πανούσης μόνος του, πήραν το δρόμο τους…

Η Άννα Βαγενά που υπερασπίστηκε το στίχο που λοιδορούσε τους βουλευτές, σαράντα χρόνια αργότερα έμελλε να εκλεγεί βουλευτής του Ελληνικού κοινοβουλίου, καλούμενη να διαψεύσει τον στίχο του τραγουδιού του Τζιμάκου, ως προς τη σχέση των βουλευτών με τα έδρανα…  Άλλωστε, λίγα μέτρα πιο κει, στα ίδια βουλευτικά έδρανα, καθόταν ο στιχουργός εκείνου του τραγουδιού, ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ και του Ποταμιού αργότερα, Γρηγόρης Ψαριανός. Οι στίχοι του ως προς την κριτική τους στο έργο του πολιτικού μας συστήματος, είχαν δικαιωθεί λίγο νωρίτερα, με τα πλήθη να υιοθετούν «αγανακτισμένα» στο Σύνταγμα την ουσία τους, φωνάζοντας εν χορώ «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η βουλή».

Η βουλή δεν κάηκε και η ζωή συνεχίζεται, χωρίς πια τον εικονοκλάστη και ενίοτε προφητικό Τζιμάκο… Όπως ακριβώς το είχε περιγράψει στο τραγούδι του: Με εκλογές, κόμματα, με φρου – φρου κι αρώματα.