|
| | | |
"ΠΛΑΚΕΣ" ΣΤΑ ΠΑΡΑΛΙΑ
Κάτω τα χέρια από τον ... μουσακά!
Γράφει από τη Λάρισα ο Δημοσιογράφος Χρ. Τσαντήλας
ΚΑΙ ήταν ένας μουσακάς, να γλύφεις τα δάχτυλα. Είχα δοκιμάσει κι εγώ από εκείνο το ταψί του φίλου μου του Γιάννη, που έχει την ψαροταβέρνα δίπλα στο κύμα. Η μαγείρισσα έφτιαχνε φανταστικά φαγητά. Το ήξεραν όλοι, χρόνια τώρα, τρέλαινε κάθε καλοκαίρι τους τουρίστες, ιδιαίτερα τους Σουηδούς και τους Γερμανούς, που τα μεσημέρια μετά το θαλασσινό μπάνιο "έσβηναν" τις μπύρες τους, στα ...γεμιστά στις σκορδαλιές και στα παστίτσια...
ΕΚΕΙΝΟ το μεσημέρι, του ζευγαριού απέναντι το τραπέζι, είχε γεμίσει απίστευτα με φαγητά. Τον ...αγλέουρα, που λέμε εμείς οι Έλληνες, θα έτρωγαν εκείνοι οι Γερμανοί. Αδύνατος, σαν ρέγγα εκείνος, γεματούλα τσουπωτή εκείνη. Είχαν ακουμπήσει στη διπλανή καρέκλα τις βρεγμένες πετσέτες του μπάνιου και πάνω στο τραπέζι, τα κινητά και ένα τσαντάκι. Ύστερα τους έφεραν παγωτό με καρπούζι, το έφαγαν και ζήτησαν τον λογαριασμό...
ΠΛΗΣΙΑΣΕ κοντά τους ο σερβιτόρος. Άρχισε τα "αλόου" και τα "γκούτ" και τα "ντιτ γιου λάικ" ο Αλβανός (καλός, χρόνια τον είχε στο μαγαζί ο Γιάννης) μα σταμάτησε απότομα τις ...ξένες γλώσσες.
-
"Φώναξε το αφεντικό σου, Έλληνες είμαστε...Έλεγχος πέστου. Εφοριακοί...".
(Ξεροκατάπιε ο φουκαράς, θυμήθηκε που την προηγούμενη φορά ξέσπασε πάνω του το αφεντικό μόλις έφυγε ο έλεγχος, επειδή δεν τους είχε πάρει χαμπάρι, έτσι και τώρα, σίγουρα θα τα άκουγε...).
-
"Καλά είσαι βλάκας; Δεν τους είδες; Χαμπάρι πάλι δεν πήρες"!
Οι "Ράμπο" (του Τσίπρα τώρα), αυτό το καλοκαίρι κυκλοφορούν στα τουριστικά με γυαλί μπουρνούζι και παντόφλες! Το έλεγαν και χθες στην ταβέρνα, το σχολίαζαν όλοι οι ντόπιοι στα μαγαζιά του παραθεριστικού κοσμοπολίτικου θερέτρου.
-
"Καλώς τους" - γεμάτος ψεύτικη χαρά και υποκρισία βεβαίως ο ταβερνιάρης. "Σας πρόσεξαν οι σερβιτόροι, ήταν νόστιμα τα φαγητά; Να κεράσουμε κάνα τσιπουράκι...".
-
"Τέλειος ο μουσακάς, αλλά πιο καλός θα ήταν αν έρχονταν στο τραπέζι με απόδειξη μαζί ..." - πιστοί στο καθήκον εκείνοι αν και χορτάτοι από το φαΐ. " Να δούμε και τα βιβλία τώρα;".
ΤΟ μέγεθος της φοροδιαφυγής δεν πρόκειται ποτέ να καταμετρηθεί επακριβώς στην Ελλάδα. Δεν παρανομούν φυσικά όλες οι επιχειρήσεις. Ούτε βεβαίως συμβαίνει το αντίθετο. Είναι μια αλυσίδα αμφίδρομης εχθρικής σχέσης του κράτους με τον πολίτη. Όπως οι περισσότεροι έλεγχοι δεν γίνονται μετά το φαγητό, έτσι και οι αποδείξεις στους πελάτες, (για τους περισσότερους επιχειρηματίες που πληρώνουν τα ...μαλλιοκέφαλά τους για να κρατήσουν ανοιχτές τις επιχειρήσεις τους), υφαρπάζονται από τον ...άνεμο!
ΔΕΝ χρειάζεται να φτάσω στην κατάληξη του περιστατικού. Εχω την εντύπωση πως Έλληνες που είμαστε, ελληνικά θα μαντεύουμε.
-
ΣΕ μια χώρα όπου, περισσότερο από τα λουλούδια ανθίζει η φοροδιαφυγή, μην περιμένει κανείς σοβαρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς. Το κράτος ποτέ δεν εμπιστεύθηκε τους πολίτες του και ως έξ τούτου του καθεστώτος, ούτε και οι πολίτες διατίθενται να το σεβαστούν. Φέτος οι εφοριακοί ντύθηκαν τουρίστες με μάσκες σωσίβια και βατραχοπέδιλα! Του χρόνου ποιος ξέρει ποιούς θα υποδυθούν. Θα εφορμούν λένε οι πληροφορίες με αποβατικά σκάφη από την θάλασσα!!!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|