|
| | | |
ΤΟ ΑΧΥΡΟ ΤΟ ΤΡΩΝΕ ΤΑ ΖΩΑ
Μάθημα στ´αλώνια!
Γράφει απο τη Λάρισα ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
ΜΠΟΡΕΙ να σας αλλάξει την διάθεση μια μόνο φωτογραφία; Ας πούμε να ευθυμήσετε, αποβάλλοντας για λίγο την κακή ψυχολογία που μας πλάκωσε, έντεκα των διαφόρων δεινών, σε γενικές γραμμές, που αφήνει σε όλους σχεδόν η τρισκατάρατος οικονομική κρίση; Προσωπικά, η εικόνα του υποψηφίου πρωθυπουργού Κυριάκου, να μιλά όρθιος ευρισκόμενος καταμεσίς στον κάμπο, μέσα σε ...αγροτεμάχιο, απευθυνόμενος ωσάν τον Μαρίνο Αντύπα (!), σε γηγενείς αγρότες, πλην όμως της γαλάζιας παρατάξεως φυσικά, οι οποίοι έδρασαν τους πισινούς τους (κοινώς στρογγυλοκάθισαν) σε καλοστοιβασμένες μπάλες αχύρου. Ηταν δι´εμέ κατά μια έννοια, η εικόνα - είδηση της εβδομάδας. Γιατί ήταν είδηση; Διότι έξ´αυτής και μόνο της φωτογραφίας, συνάγεται οτι στον τόπο αυτό, τον έρμο και τον χιλιοβασανισμένο, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Εις τον αιώνα τον άπαντα. Απολύτως τίποτα!
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ τον συλλογισμό μου, να υπενθυμίσω σε όσους είχαν την τύχη να την δουν, μια ταινία του Χάρυ Κλύν που γυρίστηκε το 75 στον παλαιό Παντελεήμονα Πιερίας, με κομπάρσους κυρίως Πλαταμωνίτες και Πουρλιώτες, όπου ο κωμικός ηθοποιός ως "τραμπάκουλας" σατιρίζοντας τους πολιτικούς της εποχής, έβαψε με μπογιές τα αμνοεριφιά του, κόκκινα, πράσινα και γαλάζια! Από τότε πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια και το "παρδαλόν" και παλαιοκομματικόν της πολιτικής στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν άλλαξε. Μόνο λίγο ...εκσυγχρονίστηκε. Οι αγρότες που ... αυθορμήτως επιλέγονται για το σκηνικό, όπως τότε οι κομπάρσοι χωρικοί, κάθονται και ενημερώνονται από τον αρχηγό πάνω σε δέματα από άχυρο. Και ο αρχηγός που τους μιλάει, ανάθεμα κι αν γνωρίζει, πού ακριβώς χρησιμοποιείται αυτό το προϊόν της γης, το άχυρο, προφανώς αφού δεν πωλείται στα σούπερ μάρκετ!
ΑΥΤΕΣ λοιπόν φίλτατοι δεν είναι πολιτικές εξορμήσεις. Ούτε κάν πολιτικές περιοδείες δεν μπορείς να τις πεις διότι έχασαν το νοημά τους. Ένα καλοστημένο "γιουρούσι" είναι και μάλιστα από σπουδαγμένα στο επικοινωνιακό παιχνίδι κολεγιόπαιδα, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Αυτούς τους σύγχρονους επικοινωνιολόγους εάν οι πολιτικοί που τους χρησιμοποιούν και τους καλοπληρώνουν γνώριζαν πόση ζημιά μπορεί να τους κάνουν, σίγουρα θα τους απομάκρυναν.
ΤΟ ερώτημα όμως που τίθεται είναι άλλο. Είναι τόσο αφελής ο αρχηγός και όχι μόνο ο Μητσοτάκης, όλοι κάνουν τέτοια επικοινωνιακά δήθεν κόλπα, που να πιστεύει οτι θα μπορούσε ένας αγρότης, πραγματικός και γνήσιος, αυθεντικός που λέμε, δουλεμένος στους αγρούς και λιοκαμένος, με ρόζους στα χέρια και σκισμένο πρόσωπο από την αγροτική σκληρή ζωή, να καθίσει ως μαθητούδι πάνω σε μπάλες αχύρου, απέναντι σε οποιονδήποτε πολιτικό και να μην... του τα σούρει χύμα και τσουβαλάτα για τα φορολογικά δεινά και τα χαράτσια που του φόρτωσαν αυτοί και τα μνημόνια τους τα τελευταία χρόνια; Θα μπορούσε ας πούμε ο Θανάσης ο Κοκκινούλης να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο μασλάτι; Και θα μπορούσε πολιτικός που έκανε και υπουργός σε μνημονιακές κυβερνήσεις, να βγει έτσι άνετος και δοξασμένος στους αγρούς, ξεχνώντας τις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις και τον θυμό των αγροτών που επλήγησαν βάναυσα ανεξαρτήτως κόμματος και χρώματος;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το πολιτικό "θεατράκι" δεν έχει πλέον σκηνικά να πείθουν. Κανείς πλέον δεν πιστεύει οτι η εποχή του Μαυρογιαλούρου πέρασε. Και αυτό είναι το χειρότερο για όλους. Αγρότες και μη. Και τα πολιτικά κόμματα πρέπει να επανασχεδιάσουν τα επικοινωνιακά τους πλάνα. Αν θέλουν να μην τους πάρουν κάποια μέρα με τις πέτρες...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|