Πάνε μερικά χρόνια που οι συνθήκες της ζωής μας χειροτερεύουν διαρκώς. Και στη πατρίδα μας και σε όλο τον κόσμο. Συνηθίσαμε μάλιστα να παρακολουθούμε την τεχνολογία να κάνει άλματα, την παραγωγή και τον πλούτο να πολλαπλασιάζονται με γοργούς ρυθμούς και, την ίδια στιγμή, οι ανισότητες, η φτώχεια και η ανεργία να εξαπλώνονται και να βαθαίνουν. Στην Ελλάδα, ένας στους τέσσερις θέλει να δουλέψει και δεν μπορεί. Στους νέους η κατάσταση ακόμα χειρότερη: ένας στους δύο δεν βρίσκει δουλειά. Άνθρωποι δίπλα μας, στο περιβάλλον μας, στην οικογένεια μας στερημένοι από το δικαίωμα στην εργασία. Όλοι εμείς λοιπόν με τι δύναμη να οραματιστούμε το μέλλον μας; Σε ποιό περιβάλλον θα παλέψουμε για τα όνειρα μας;  Και τι νόημα έχει άραγε η πρωτοφανής αύξηση της παραγωγής εάν η συντριπτική πλειοψηφία είναι αποκλεισμένη από τα οφέλη της; Αν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας έχει εξωθηθεί στο περιθώριο και για τις «επίσημες δομές» αγνοείται η τύχη του;

Είναι φανερό ότι η αύξηση της άνισης κατανομής του πλούτου, όπως και μεγάλα προβλήματα οικουμενικών διαστάσεων, όπως η καταστροφή του πλανήτη μας, οι πόλεμοι και η προσφυγιά έχουν παροξυνθεί. Με την Ελλάδα μονίμως ανάμεσα στη Σκύλλα της χρεοκοπίας και τη Χάρυβδη της καταναγκαστικής φτωχοποίησης. Νέους ανθρώπους που θα ήθελαν (και έπρεπε να μπορούν) να μείνουν και να δουλέψουν εδώ, να μεταναστεύουν. Και μεγάλα δημόσια συστήματα, με πρώτο αυτό των συντάξεων, στα πρόθυρα της κατάρρευσης, χωρίς πρόταση διεξόδου. Όλα αυτά δεν είναι παρά τα αρνητικά αποτελέσματα αδιέξοδων, δεξιών και αδέξιων πολιτικών. Και δεν μπορεί να οφείλονται σε οτιδήποτε άλλο.

Αισθάνομαι ότι αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Αμέσως. Από την σύγχυση, τον συμβιβασμό και την αυταπάτη του προσωπικού βολέματος είναι η ώρα να μαζευτούμε και να το παλέψουμε. Να κάνουμε το προσωπικό μας αδιέξοδο, ελπίδα για όλες και όλους. Αντί να διολισθήσουμε σε ακόμα πιο βάρβαρες, ρατσιστικές και σκοταδιστικές καταστάσεις, να οργανώσουμε μια πιο σταθερή, δίκαιη και ελπιδοφόρα ζωή. Άλλος χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Δεν πάει άλλο!

Και νομίζω ότι η αρχή έχει ήδη γίνει: δυνάμεις αποφασισμένες να αλλάξουν τα πράγματα, παλιές και νέες, δίνουν αυτήν ακριβώς τη μάχη, σε όλο τον κόσμο. Δυνάμεις με συναίσθηση της ανάγκης πρόταξης του δημοκρατικού αιτήματος, ως απάντησης στις κοινωνικές ανισότητες. Ειδικότερα στην Ευρώπη, αυτή την εποχή διεξάγονται αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Και από την εκλογή του Πράσινου Προέδρου της Δημοκρατίας στην Αυστρία και την ήττα της άκρας δεξιάς στην Ολλανδία, μέχρι την απόρριψη της κυρίας Λεπέν στη Γαλλία και την ενίσχυση των Εργατικών, υπό τον Τζέρεμυ Κόρμπυν βεβαίως, στο Ηνωμένο Βασίλειο μοιάζε ότι «τα ψέματα τελείωσαν». Ακόμα και η εσωκομματική επικράτηση του Μπενουά Αμόν απέναντι στον Μανουέλ Βάλς, αλλά και η θριαμβευτική επάνοδος του Πέδρο Σάντσεζ στην ηγεσία του PSOE δείχνουν ότι η ροή των πραγμάτων αλλάζει.
 
«Ανασύνταξη» και «βηματισμός μπροστά», αλλά και «συνάντηση με τους δικούς μας ανθρώπους» την κοινωνική  πλειοψηφία δηλαδή, είναι η πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται γύρω μας. Ώρα να συντονιστούμε λοιπόν και στην πατρίδα μας, με την ελπίδα που μοιάζει να ξαναγεννιέται. Να ξαναζήσουμε καλές στιγμές προόδου. Χέρι με χέρι ξανά, όσοι πιστεύουμε σε αυτές τις ιδέες. Και είμαστε εμείς και όχι άλλοι που έχουμε την ευθύνη να προχωρήσουμε.

Είναι η ώρα να το παλέψουμε: αξίζει το κόπο!

* Δημοσιεύτηκε στην  "Εφημερίδα των Συντακτών