Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Η μεγάλη φωτιά - Σμύρνη Σεπτέμβριος 1922»

Λου Γιούρενεκ
«Ψυχογιός»
Ιστορικές διηγήσεις



Αθήνα

«Η μικρή Θεοδώρα άνοιξε την πόρτα του παταριού μέσα στο οποίο κούρνιαζε με τις αδερφούλες της.  Βρίσκονταν μέσα σε εκείνο το πατάρι εδώ και μέρες, προσπαθώντας να κρυφτούν από τους στρατιώτες που είχαν σκοτώσει  τους γονείς και τα άλλα μέλη της  οικογένειάς της….  Κάποια στιγμή βγήκε και ακολούθησε το πλήθος των ανθρώπων, που κατευθυνόταν στην προκυμαία.. Κουβαλούσε τη μια της αδερφή στην πλάτη και την άλλη στα χέρια.  Μόλις όμως αντίκρισε τις πελώριες φλόγες που έρχονταν καταπάνω στο πλήθος, άρχισε να τρέχει μαζί με τους υπόλοιπους.  Πολλές φορές νόμισε πως σίγουρα θα πέθαινε, όμως με κάποιον τρόπο ο Θεός τις έσωσε.

            Κύριε Ελέησον, Κύριε Ελέησον.

            Συνέχεια κρατούσε σφιχτά τις αδερφές της από το χέρι. Συνέχεια προσευχόταν και θυμόταν συνέχεια τη μητέρα της. Έκανε τον σταυρό της.

            Κύριε Ελέησον. Κύριε Ελέησον.                                                                      σ. 129

 

            Η Θεοδώρα, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες κατατρεγμένους, καταταλαιπωρημένους, πανικοβλημένους πρόσφυγες, περίμεναν με απόγνωση τη στιγμή που κάποιο πλοίο από εκείνα τα αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Σμύρνης θα έπαιρνε όσους μπορούσε και θα τους μετέφερε προς την ελευθερία…

 

            Σμύρνη, Σεπτέμβριος 1922.  Μια σελίδα της ιστορίας που δε θα σβήσει.  Όπως δε θα σβήσει και η συμβολή ενός ανθρώπου στη σωτηρία τόσων πολλών.  Ποιος θα τολμούσε τώρα να ρωτήσει:  «Τι μπορώ να κάνω εγώ, ένας άνθρωπος»; 

 

            Ένας άνθρωπος: Ο Έϊσα Τζένιγκς, Αμερικανός Μεθοδιστής πάστορας που είχε τοποθετηθεί  τελευταία  στη ΧΑΝ Σμύρνης και δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην κλήση για την οποία τον  προόριζε ο Θεός:  να σώσει από τον βέβαιο θάνατο αναρίθμητους συνανθρώπους του.  Μικρόσωμος, ασθενικός αλλά  αφιερωμένος στο Λόγο του Θεού, με τη συνεργασία ακόμη κάποιων, λίγων και σε πείσμα όλων των δυσκολιών και των ακατανόητων αντιδράσεων άλλων πολλών, κατάφερε το θαύμα!  Εκατοντάδες χιλιάδες μεταφέρθηκαν προς την ασφάλεια χάρις στον επίμονο και πολλές ριψοκίνδυνο αγώνα του. 

 

            Το βιβλίο του Λου Γιούρενεκ είναι καθαρά ιστορικό, με πάμπολλες  λεπτομέρειες και βασισμένο σε γραπτές και προφορικές μαρτυρίες και έγγραφα που τεκμηριώνουν  την  αλήθεια της τρομακτικής περιπέτειας που υπέστησαν οι Χριστιανοί μετά την αποχώρηση των Ελληνικών στρατευμάτων από την Τουρκία το 1922. 

 

            Ανάμεσα όμως από τις σελίδες, ξεπηδάει, πού και πού, ένα ισχυρό πνευματικό μήνυμα:  Η απόδειξη της ύπαρξης του Χεριού του Θεού που επεμβαίνει στην Ιστορία.

 

            «Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, λέει αργότερα ο Τζένινγκς, πώς κατάφερα να επιβιώσω στη διάρκεια εκείνων των ημερών.  Φαντάζομαι ότι αυτό συνέβη επειδή ο Θεός γνώριζε πόσο πολύ χρειαζόμουν δύναμη και μου την πρόσφερε.  Δεν μπορώ να το εξηγήσω με άλλο τρόπο.»                                                                                                                                                                         σ.444

 

 





Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου

Αδριανού 3,  154 51 Ν. Ψυχικό

Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F 

info@elbi.gr  www.elbi.gr,              



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία