Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




΄Αρθρο

«Κάθε μέρα ξυπνάω και κοιμάμαι με τον ίδιο πόνο στην καρδιά»

της Λέζλι ΜακΣπάντεν*



Πηγή: New York Times

  Έκλαψα, όπως μεγάλο μέρος των Αμερικανών, όταν είδα το τρομακτικό βίντεο από το Μπατόν Ρουζ της Λουιζιάνα που δείχνει έναν μαύρο να σκοτώνεται από τις σφαίρες δύο λευκών αστυνομικών που τον είχαν συλλάβει. Και την επομένη, έμαθα ότι σκοτώθηκε από αστυνομικό άλλος ένας μαύρος στη Μινεσότα. Είμαι εξοργισμένη και εξουθενωμένη.

   Ο Άλτον Στέρλινγκ είναι νεκρός. Ο Φιλάντο Καστίλε είναι νεκρός. Ο γιος μου, ο Μάικλ Μπράουν, σκοτώθηκε πριν από δύο χρόνια.

   Ο θάνατος δεν είναι ευχάριστος για κανέναν. Όμως οι οικογένειες αυτές είναι υποχρεωμένες να βλέπουν το αγαπημένο τους πρόσωπο να πεθαίνει ξανά και ξανά, δημοσίως, με τόσο βίαιο τρόπο. Όπως είναι υποχρεωμένες και να ακούνε διάφορους ξένους να κρίνουν τα παιδιά τους όχι με βάση αυτό που ήταν ή αυτό που σήμαιναν για τις οικογένειές τους, αλλά με βάση μερικά δευτερόλεπτα ενός βίντεο. Ο Στέρλινγκ πέθανε πολύ μόνος, περικυκλωμένος από τους δολοφόνους του. Μπορείτε να φανταστείτε έναν πιο μοναχικό θάνατο; Ο Καστίλε πέθανε κάτω από τα βλέμματα της φίλης του και της μικρής της κόρης.

   Μερικές φορές, αισθάνεσαι ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις απέναντι στην αστυνομική βιαιότητα είναι να προσευχηθείς για τις ζωές των μαύρων. Οι ζωές αυτές φυσικά μετρούν, όμως αλλάζει στ' αλήθεια τίποτα; Τι θα αλλάξει αυτή τη φορά;

   Υπάρχει πάλι κατακραυγή, φουντώνουν πάλι οι αντιπαραθέσεις για τα εγκλήματα των μαύρων κατά των μαύρων έναντι των εγκλημάτων λευκών κατά των μαύρων.

   Είναι αλήθεια ότι η εγκληματικότητα των μαύρων επιτείνεται από την κοινωνική αδικία και τις κοινωνικές ανισότητες. Αυτή η συζήτηση όμως δεν έχει νόημα όσο ζούμε σε έναν κόσμο όπου ένας μαύρος μπορεί να χάσει τη ζωή του επειδή πουλάει τσιγάρα στον δρόμο ή ένα μαύρο αγόρι μπορεί να σκοτωθεί επειδή κρατά ένα παιδικό πιστόλι.

   Υπάρχει πρόβλημα όταν θεωρείς ότι η αστυνομία σε προφυλάσσει κι ύστερα έρχονται αστυνομικοί στη γειτονιά σου και σκοτώνουν ανθρώπους χωρίς να υποστούν καμιά συνέπεια. Υπάρχει πρόβλημα όταν ορισμένοι αστυνομικοί προσπαθούν να κάνουν αυτό που πρέπει, και άλλοι ντροπιάζουν το επάγγελμά τους.

   Κάποιος με ρώτησε τι θα έλεγα στην οικογένεια Στέρλινγκ αν είχα αυτή τη δυνατότητα. Για να πω την αλήθεια, δεν θα ήξερα τι να πω. Όταν σκοτώθηκε ο Μάικλ, πολλοί προσπάθησαν να μου μιλήσουν αλλά είχα πάθει σοκ. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Αυτό που μπορώ να συμβουλέψω σήμερα καλοπροαίρετους ανθρώπους είναι να το σκεφτούν δύο φορές προτού πουν έναν καλό λόγο. Πάρα πολλοί άνθρωποι μου είπαν«Λυπάμαι τόσο πολύ για τον γιο σας». Κι ύστερα από λίγο καιρό, όλη αυτή η λύπη συσσωρεύτηκε, αλλά δεν άλλαξε τίποτα. Αφήστε λοιπόν την οικογένεια Στέρλινγκ να πενθήσει μαζί με όλους εκείνους που γνώριζαν τον Άλτον πριν σκοτωθεί.

   Τα τελευταία δύο χρόνια έχω συναντηθεί με μητέρες σκοτωμένων παιδιών και έχουμε βοηθήσει η μία την άλλη. Το ίδιο θα κάνουμε και τώρα με τις οικογένειες Στέρλινγκ και Καστίλε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνάντησή μου με τη Σαμάρια Ράις, τη μάνα του Ταμίρ Ράις. Την κοίταξα και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μόλις ξεκινούσε ένα φρικτό ταξίδι, ένα ταξίδι που δεν θα τελειώσει ποτέ, ένα ταξίδι που κάνω κι εγώ.

   Όταν σκοτώνονται τα παιδιά τους, όλοι περιμένουν από τις μητέρες τους να πουν κάτι. Να συμβάλουν στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης. Να βοηθήσουν στο να αλλάξουν τα πράγματα. Όμως τι μπορώ να πω; Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να κάνουμε κάτι. Μας παρακινούν να είμαστε ειρηνικές, αλλά δεν ζούμε ειρηνικά. Κάθε μέρα πρέπει να ξυπνάω και να κοιμάμαι με αυτόν τον πόνο στην καρδιά. Δεν υπάρχει ειρήνη.

   Από τότε που ένας αστυνομικός σκότωσε τον γιο μου, έχω σκεφτεί πολύ. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία, όπως και τα άλλα παιδιά μου. Έχω ανοίξει ένα ίδρυμα στη μνήμη του Μάικλ. Έχω κάνει εκστρατεία στο Σεντ Λιούις για να έχουν συνεχώς οι αστυνομικοί, πάνω τους, κάμερες. Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Κι έτσι δεν θα σταματήσω ποτέ να μιλάω για τον γιο μου ή να αγωνίζομαι να υπάρξει δικαιοσύνη.

   Πολλοί θα προσπαθήσουν να αλλοιώσουν τα λόγια των οικογενειών Στέρλινγκ και Καστίλε, θα προσβάλουν τα παιδιά τους με ρατσιστικά σχόλια, θα πουν ότι τους άξιζε να πεθάνουν. Τι να πω λοιπόν στις οικογένειες αυτών των παιδιών; Τι περισσότερο να πω από το ότι, όταν είναι έτοιμες, και αν με χρειαστούν, θα είμαι δίπλα τους; Αυτοί που πραγματικά θα ήθελα, όμως, να τους πουν κάτι είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η δικαιοσύνη θα νικήσει. Ποια δικαιοσύνη; Όταν δικαιωθούν αυτοί που δεν τράβηξαν τη σκανδάλη, τότε θα τους πιστέψω.

  


   * Η Λέζλι ΜακΣπάντεν είναι συγγραφέας του βιβλίου «Πες την αλήθεια και ντρόπιασε τον διάβολο: H ζωή, η κληρονομιά και η αγάπη του γιου μου Μάικλ Μπράουν



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία