Βιέννη, τέλος του 190υ αιώνα, έτος 1882, όταν η ψυχοθεραπεία δεν έχει ακόμα γεννηθεί.  Οι ήρωες ιστορικά πρόσωπα.  Ο φιλόσοφος Νίτσε μηδενιστής, απόλυτος, ασυμβίβαστος.  Ο γιατρός Μπρόιερ, διαγνωστική ιδιοφυϊα και γιατρός μεγάλων φυσιογνωμιών της Βιέννης. Κάπου εκεί εμφανίζεται δειλά και ο νεαρός Φρόϋντ, μαθητής του Μπρόιερ.  Η Λου Σαλομέ, δαιμόνια, σαρωτική καλλονή, αγαπημένη του Νίτσε και αρχή των πάντων, αφού κινεί τα νήματα κλείνοντας μυστικές συμφωνίες.  Η Άννα Ο., πανέμορφη ασθενής του Μπρόιερ και το κρυφό αντικείμενο του πόθου του.  Δυο γυναίκες εντυπωσιακές, σαγηνευτικές, που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή των δυο πνευματικών ανδρών.  Μέσα από μια περιπέτεια ψυχοθεραπευτική – αναστροφή ρόλων, αγωνία, απόγνωση – το δίδυμο Νίτσε – Μπρόιερ φθάνει στο τέλος να κατακτά μια σχέση γνήσια, αληθινή, που η δύναμή της είναι ιαματική.  Συγχρόνως εμφανίζεται το σχηματισμένο έμβρυο της ψυχοθεραπείας, όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας στο σημείωμά του.  

 

Ο Γιάλομ, στηριζόμενος σε δυο βιβλία, επιστολές, μελέτες και στο συγγραφικό έργο των δυο ανδρών, έπλασε μια υπέροχη, δυνατή ιστορία που συγκινεί τον αναγνώστη και τον παρακινεί να εμβαθύνει και να ανακαλύψει.  Διερευνά την ανθρώπινη σχέση μεταξύ του θεραπευτή και του θεραπευόμενου, επίσης τη σχέση της φιλοσοφίας του Νίτσε , φιλοσοφικό προπάτορα της σύγχρονης ψυχοθεραπείας.  Έφτιαξε με ζηλευτή μαστοριά μια μυθοπλασία που αναδεικνύει με τρόπο μοναδικό την ψυχολογία των ηρώων του.  Χειρίζεται με θαυμαστή δεξιότητα τους ήρωές του, με την άνεση που χειριζόταν ο γιατρός Μπρόιερ τα πιόνια σε μια παρτίδα σκακιού.  Ασχολείται με υπαρξιακά ζητήματα – θάνατος, ελευθερία, απομόνωση, ανάγκη νοήματος – που είναι προβληματισμοί της υπαρξιακής σχολής, της οποίας είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος.

 

Ένα μυθιστόρημα γεμάτο αγωνία, δράση, μυστήριο, στοιχεία που θέλγουν τον αναγνώστη. Περιγράφει με τρόπο μαγευτικό την ζωή της Βιέννης.  Προσεγγίζει με λεπτότητα και κατανόηση την ανθρώπινη ψυχή. Δεν φοβάται να δείξει ανθρώπινες αδυναμίες, ψυχικές και σωματικές.  Οι χαρακτήρες του ολοζώντανοι.  Οι διάλογοι ουσιαστικοί. Η γλώσσα στρωτή, κατανοητά νοήματα.

 

 Μήπως γυμνώνω πριν διδάξω πώς φτιάχνουν νέα ρούχα; Διδάσκω την "απελευθέρωση από" πριν διδάξω την "ελευθερία προς";                                                                   σ.362                                                              

     

 Αγωνίζομαι για το νόημα ολόκληρης της ζωής μου. Ο  άνθρωπος έχει υποχρεώσεις 

απέναντι στους άλλους, αλλά έχει μεγαλύτερη υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του.    σ.368  

                                   

 Για να πλάσεις παιδιά πρέπει πρώτα να πλάσεις τον εαυτό σου. Αλλιώς θ' αναζητάς να τα πλάσεις μέσα από ζωώδεις ανάγκες, ή από μοναξιά, ή για να μπαλώσεις τρύπες 

δικές σου. Το καθήκον σου σαν γονιός δεν είναι να παραγάγεις άλλον έναν εαυτό αλλά κάτι υψηλότερο. Είναι να παραγάγεις ένα δημιουργό.                                                                      σ.361