Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΘΩΜΑΣ ΓΚΌΡΠΑΣ

Τα ποιήματα (1957-1983)



Αθήνα



ΣΤΆΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΈΛΛΟΝ
ΠΕΡΝΆΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΌΣ…
ΤΑ ΘΕΆΜΑΤΑ
 
Ποταμόπλοια / 7
 
Από τις εκδόσεις ΠΟΤΑΜΟΣ, που συμπλήρωσαν φέτος 20 χρόνια παρουσίας στην εκδοτική ζωή, κυκλοφόρησε η εξαντλημένη από καιρό συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Θωμά Γκόρπα, μιας από τις σημαντικότερες και πιο συναρπαστικές ποιητικές προσωπικότητες της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς.
Η έκδοση αυτή συμπίπτει με τα 80 χρόνια από τη γέννηση και τα 12 χρόνια από το θάνατο του πληθωρικού δημιουργού, που με τον ανεπανάληπτο «γκορπισμό» του (κατά την έκφραση του Μάριου Χάκκα) δημιούργησε ένα καινούργιο εκφραστικό υπόδειγμα στην ποίηση και στη ζωή.
 
Η έκδοση δεν έρχεται να καλύψει απλώς το υπαρκτό βιβλιογραφικό κενό, αλλά να συστήσει ή να ξανασυστήσει έναν σπουδαίο ποιητή και διανοητή που πορεύτηκε με το δικό του ύφος και τη δική του συνέπεια στους δύσκολους δρόμους της ποίησης. Έρχεται επίσης να υποβάλει ξανά το αίτημα της επανεκτίμησης του έργου ενός ιδιοφυούς δημιουργού, σε εποχές βαθιάς εθνικής σύγχυσης και αβεβαιότητας για το παρόν και το μέλλον, κι όπου στο λογοτεχνικό στερέωμα συγχέονται αστέρια και πυροτεχνήματα.
 
Ο Θωμάς Γκόρπας είναι ένας Μεσολογγίτης που ήρθε στην Αθήνα κατευθείαν από «τα λαϊκά τραγούδια τ’ ανεξήγητα τα μαγικά / τα ρουμελιώτικα σκοτεινιασμένα μοιρολόγια» και τα μαϊστράλια της πατρίδας του. Κι από τα πρώτα του κιόλας γραπτά επιβλήθηκε με τον αβίαστο, πολύ προσωπικό, ευδιάκριτο λόγο του. Έζησε την πόλη ψυχή τε και σώματι (βιοπορισμός, λογοτεχνικές συντροφιές, κέντρο και περιθώριο, λαϊκά στέκια) κι έγινε ποιητής της. Με τη χαρακτηριστική ειρωνική, σκληρή και τρυφερή μαζί ματιά του εξέφρασε τις προσωπικές και τις κοινωνικές αγωνίες της εποχής του. Διαμόρφωσε μια ποίηση στιβαρή, έγινε μια φωνή με διαχρονική αξία, κλασική. Γιατί «πολλοί τραγουδάνε / λίγοι έχουνε φωνή».
 
Ο Θωμάς Γκόρπας, πνεύμα ανήσυχο, ανήμερο κι αντισυμβατικό, ενδιαφέρθηκε και για πολλά άλλα θέματα, που ενέπνευσαν και τροφοδότησαν την ποίησή του. Ορισμένα απ’ αυτά έγιναν βιβλία: Περιπετειώδες κοινωνικό και μαύρο νεοελληνικό αφήγημα, Το πανηγύρι τ’ Αη Συμιού, Ισιδώρα! Ισιδώρα! Ο τραγικός έρωτας της Ντάνκαν με τον ποιητή Γεσένιν, Στέρης, το τραγικό παραμύθι της ζωής και του έργου ενός πρωτοπόρου. Στο Αρχείο του όμως υπάρχουν αληθινοί θησαυροί, που σιγά σιγά θα βγουν κι αυτοί στο φως: ποιήματα, ποιητικές πρόζες, διηγήματα, ταξιδιωτικά, ημερολόγια, μελέτες (για την Αθήνα, τα φιλολογικά στέκια


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία