Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




H ταινία «Ουζερί Τσιτσάνης» του Μανούσου Μανουσάκη στις αίθουσες, από 3 Δεκεμβρίου



Αθήνα - (Ανταπόκριση Στέλλα Αλεβιζοπούλου)

  Ο Μανούσος Μανουσάκης επιστρέφει στην κινηματογραφικές αίθουσες με την πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, το «Ουζερί Τσιτσάνης» κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου.

    Βρεθήκαμε πριν από λίγες ημέρες με τον σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές της ταινίας και μας μίλησαν για τον ρόλο τους, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στα γυρίσματα και για τον Βασίλη Τσιτσάνη.

    Πρόκειται για μεταφορά του βιβλίου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, μια μυθιστορηματική βιογραφία του Βασίλη Τσιτσάνη. Το βιβλίο ήταν για τον Μανούσο Μανουσάκη «πηγή για τους σεναριογράφους να δημιουργήσουν ένα έργο το οποίο θα μίλαγε για κάτι απλό αλλά ταυτόχρονα σύγχρονο: «Αφενός να καταδείξει τον παραλογισμό των φυλετικών διακρίσεων και αφετέρου, να θυμίσει σ' αυτούς που ξεχνούν αλλά και να γνωρίσει σ αυτούς που δεν ξέρουν τι είναι ο ναζισμός. Σε μία εποχή που στην Ευρώπη χτυπούν την πόρτα τα ναζιστικά μορφώματα και ο ρατσισμός, εστιάζουμε στη κριτική ματιά ενός μεγάλου συνθέτη, του Βασίλη Τσιτσάνη, ο οποίος εμπνέεται αποτροπιαζόμενος από αυτά που βλέπει και ζει καθημερινά και μέσα από ένα μεγάλο έρωτα δύο νέων ανθρώπων».

   Ποιες δυσκολίες συνάντησε σε αυτό το «μαγικό ταξίδι»; 'Οπως το περιγράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης: «Όλες οι δυσκολίες ήταν ηδονικές και συνάμα πολύ γοητευτικές, γιατί μέσα από αυτές μάθαμε πράγματα.Για παράδειγμα όλοι οι ηθοποιοί, που ερμηνεύουν ρόλους Εβραίων έκαναν ιδιαίτερα μαθήματα «Λαντίνο», τη γλώσσα που μιλούσαν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, παράλληλα με τα ελληνικά».

   Ο ηθοποιός Ανδρέας Κωνσταντίνου υποδύεται τον Βασίλη Τσιτσάνη στην ηλικία των 26 ετών. Παντρεμένος, με μία κόρη λίγων μηνών. Η μορφή του λιτή. Η μουσική δημιουργία εκτονώνει την ένταση που σιγοβράζει μέσα του. Αυτός ο άνθρωπος μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες επιβίωσης «κατόρθωσε να γίνει πόλος έλξης και πομπός κουράγιου και δύναμης για όλο αυτό που περνούσε η Θεσσαλονίκη αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα» παρατηρεί ο ηθοποιός.

   Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ενσαρκώνουν ο Χάρης Φραγκούλης (Γιώργος), η Βασιλική Τρουφάκου (Λέλα) και η πρωτοεμφανιζόμενη Χριστίνα Χειλά Φαμέλη (Εστρέα).

   «Τρομερή εμπειρία! Ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα αυτό » λέει ενθουσιασμένη η Χριστίνα Χειλά Φαμέλη που υποδύεται μια νεαρή Εβραία 22 χρόνων η οποία συμμετέχει κρυφά στην αντίσταση και ερωτεύεται έναν χριστιανό. Στο τέλος της ταινίας καλείται να πάρει μία δύσκολη απόφαση θάρρους που όπως μας λέει ή ίδια «χρειάζεται τεράστια δύναμη για την τελικής της επιλογή».

    Η Βασιλική Τρουφάκου (Λέλα) ερμηνεύει τη «φωνή» του Τσιτσάνη στη ταινία. «Ο συνθέτης γοητεύεται από την λαϊκή φωνή της. Νιώθει ότι έχει βρει τον αγωγό για να μεταφέρει τα τραγούδια του στον κόσμο», μας λέει η ηθοποιός, και συνεχίζει «εκτός από αυτό όμως, υπάρχει και η προσωπική τους ιστορία».

    Το μωσαϊκό χαρακτήρων συμπληρώνουν οι Γιάννης Στάνκογλου, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μαρία Καβουκίδου, Μιχάλης Αεράκης, Ξανθή Γεωργίου, Γιάννης Αϊβάζης, Θοδωρής Αντωνιάδης και ο Λάκης Κομνηνός με τον Αλμπέρτο Εσκενάζη.

   Στην ταινία συμμετέχουν περισσότεροι από 1500 κομπάρσοι, ντυμένοι με τα εξαιρετικά κοστούμια της 'Αννας Μαχαιριανάκη και στολές Γερμανών αξιωματούχων που επιμελήθηκαν ειδικοί συλλέκτες. Ο Μανούσος Μανουσάκης κάνει λόγο για συγκινητική βοήθεια: «Η Θεσσαλονίκη μας έκανε υπερήφανους που είμαστε Έλληνες πραγματικά. Ήρθαν να παίξουν πάνω από 1500 άτομα, να βοηθήσουν εθελοντικά κουβαλώντας τις ιστορικές τους μνήμες για μία ακόμα φορά, με μεγάλη συγκίνηση».

  



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία