Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΑΔΕΙΑΝΟ, ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΕΛΕΝΗ…

(γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)



Aθήνα

Καρκινοβατεί επί μακρόν η διαπραγμάτευση. Πελαγοδρομεί ο κοσμάκης, προσμένοντας πως με μέτρα και ημίμετρα κατά της φτώχιας θα καταφέρει να ισοσκελίσει τον διασκελισμένο οικογενειακό προϋπολογισμό. Κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά λαπιτόπια, κοινωνικά αφοδευτήρια ιδεών, κοινωνικά εφαλτήρια υπερφίαλων πολιτικών ταγών. Σε αντικατάσταση ενός κράτους-προνοίας που μετατράπηκε σταδιακά μέσα σε μια τριακονταετία, σε κράτος πορνείας.

Η λίγδα διαδέχθηκε τη χλίδα στην ανίσχυρη πλέον Ελλάδα, που δεν είναι αυτό που τη δηλώνουν. Δεν είναι αγροτεμάχιο-φιλέτο σε τιμή ευκαιρίας. Δεν είναι μαγαζί-γωνία στις γειτονιές του κόσμου, ξεπουλημένο μπιρ-μπαρά έναντι πινακίου μαγκιάς φακής. Δεν είναι σεκέρ μπακλαβάς στα δόντια των επιβουλευόμενων ημισέληνων. Ούτε ψωροκώσταινα, έρπουσα και επαίτης, που εκλιπαρεί τους εταίρους υπογράφοντας αυτοβούλως την επιπρόσθετη οικονομική σύνθλιψη των παιδιών της. Είναι μια πατρίδα που γυροφέρνει στας Ευρώπας σαν το μονοσάνδαλο Ιάσωνα, αναζητώντας το χρυσόμαλλο δέρας. Αντιμέτωπη με των δανειστών το τέρας.

Αποπλέουν δια παντός εκ της Ελλάδος οι τριήρεις των πτυχιούχων Αχαιών προς την απανταχού γης επαγγελματική Τροία. Θυσιάζονται στην Αυλίδα οι Ιφιγένειες μα ο άνεμος που φυσά, μόνο ούριος δεν είναι…

Άνεμος απρόσμενος που τα παρασύρει όλα. Εργασιακά δεδομένα, αυτοδιαχείριση, εναντίωση στην αλλοτρίωση, επάρκεια διαβίωσης, αυτοσεβασμό, εντιμότητα, σθένος. Απ’ τα έτη που πέρασαν στη μεταπολιτευτική περίοδο, μένουν νυγμοί. Και υπαινιγμοί όσων δεν έγιναν. Κι εκείνοι που δεν αντελήφθησαν τη βοή των επερχομένων…

Για τη γενιά των ανώριμων «ώριμων», τη γενιά που οδήγησε την Ελλάδα στο σήμερα, όλα κύλησαν πολύ γρήγορα. Τίποτα δεν κράτησε πολύ-εκτός ίσως από τη μάρκα των τσιγάρων και τα φούμαρα των αιρετών. Αργά υπάρχει μόνον ό,τι πρόλαβε να αποθηκευτεί στην καρδιά ή τη σκέψη. Ακόμη και οι έρωτες, σαν τα πολιτικά κόμματα εξουσίας, από σαρανταπεντάρια δισκάκια έγιναν λονγκ πλαίη που γρήγορα αποκτούσαν χαρακιές… Η βελόνα της συνήθειας «κολλούσε», μέχρι που ο δίσκος έπαυε πια να παίζει. Τα ουάν-νάητ σταντ σιντάκια, μαζί με τα ξέκωλα εμ-πη-θρη τρέχουν πλέον στα ξωκλήσια ως μετανοούσες μαγδαληνές και τα στικάκια-μικρά το δέμας πλην μεγάλης χωρητικότητας σε καψουρογιαουρτοτράγουδα με ημερομηνία λήξεως ολίγων ημερών, χώνονται παντού.

Θα (μας) φορεθεί πολύ φέτος το καλοκαίρι, η… Ρίγα. Λετονίας ή λιμοκτονίας, αδιάφορο. Ρίγα να ναι κι ό,τι να ’ναι. Αρκεί να δηλώνουμε «αδιασάλευτες» τις εθνικές μας θέσεις σε ένα διασαλευμένο πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά περιβάλλον. Να αντιπολιτευόμαστε με τους συμπολιτευόμενους συμπελατειακούς και να συμπολιτευόμαστε με τους άνευ ιδεολογίας αντιπολιτευόμενους ανελλήνιστους. Με την περίτεχνη ασπίδα του Αχιλλέα ριγμένη στα βουρκώδη, την αιχμή του δόρατος χαμένη και την πτέρνα λαβωμένη θανάσιμα.

Ο πολυμήχανος Οδυσσέας παράτησε την πολιορκία της Τροίας και πολεμά με τους εκάστοτε ενδοκομματικούς μνηστήρες. Η πιστή Πηνελόπη περιφέρεται ως άπιστη νεανίζουσα και εκδίδεται στις αγορές της Ευρώπης για να βιοποριστεί. Ο Τηλέμαχος επιδίδεται σε ακραιφνείς τηλε-μαχίες. Ο γέρο-Νέστορας ζητά συγνώμη από τον λαό που παραπλάνησε, υποσχόμενος υποστολή της τροϊκανής σημαίας. Πλήθος πολεμιστών κρύβονται σε ένα σωρό ετερόχρωμους Δούρειους πολιτικούς ίππους κι οι εκάστοτε Αγαμέμνονες νοιάζονται μόνο για την περικεφαλαία τους. Η ωραία Ελένη εξακολουθεί να μοιράζεται το κρεβάτι της με τον κάθε Πάρι της παρωχολογίας.

Πόσα χρόνια… πόσες μάχες… πόσοι χαμένοι… πόσα γκρεμισμένα τείχη… πόση πολιορκία… για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη!



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία