Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Αργεντινή

Διακεκριμένη προσωπικότητα του πολιτισμού, ο Oμογενής χορογράφος και δάσκαλος ελληνικών χορών Γιώργος Δερμιτζάκης



Μπουένος Αϊρες - (Κείμενο Γεωργία Χατζηγεωργίου)

Ως διακεκριμένη προσωπικότητα του πολιτισμού βραβεύθηκε από την κυβέρνηση της Αργεντινής, ο ομογενής Γιώργος Δερμιτζάκης. Ο 82χρονος χορογράφος και δάσκαλος ελληνικών χορών, ο οποίος εμπνέεται από τον ελληνικό πολιτισμό, είναι ο πρώτος Ελληνοαργεντίνος που έλαβε αυτή τη διάκριση, για την οποία δηλώνει "πολύ χαρούμενος".

   Γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες, όπου οι γονείς του μετανάστευσαν από τα Χανιά. Από τη δουλειά του ως πολιτικός μηχανικός κατάφερε να ζήσει την οικογένεια του, όμως, όπως δήλωσε  από την Αργεντινή, ο χορός είναι το μεγάλο πάθος του και "πάντα με ελληνική μουσική".

   Ο κ. Δερμιτζάκης, παρά την ηλικία του, εξακολουθεί να δημιουργεί, καθώς η χορευτική ομάδα του δίνει συνεχώς παραστάσεις σε Αργεντινή, Περού, Ουρουγουάη και Βραζιλία. Αυτή την περίοδο εργάζεται πάνω σε μια χορογραφία βασισμένη στα ποιήματα του Καβάφη.

   Για τον ίδιο, η Ελλάδα, την οποία έχει επισκεφθεί πολλές φορές, είναι κάτι σπουδαίο, όπως χαρακτηριστικά μας είπε. Μιλάει ελληνικά και η σύντροφός του στη ζωή και στον χορό Αγγελική Σιδεράκη είναι ομογενής, με ρίζες από τη Χίο και την Καππαδοκία.

   Επεσήμανε ότι αντιπροσωπεύει την ένωση Ελλάδας και Αργεντινής και η ταυτότητα του είναι "ελληνική και αργεντίνικη".

   Αναφέρθηκε στην οικονομική κρίση που έπληξε την Αργεντινή, τονίζοντας -μεταξύ άλλων- ότι "τώρα πηγαίνει πολύ καλά το κράτος".

   Για την κατάσταση στην Ελλάδα, σημείωσε ότι "η Γερμανία βούτηξε αυτά που περίσσευαν από τα κράτη τα μικρά και έτσι κέρδισε και έτσι η Ελλάδα χρεώθηκε".

   Ξεκίνησε να χορεύει στα 14 του χρόνια, κρυφά από τους γονείς του και η συστηματική του ενασχόληση ξεκίνησε μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, ενώ είχε ήδη εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός.

   Χόρεψε σε θεατρικές παραστάσεις και σε κάποιες ταινίες. Από τις αρχές της δεκαετίας του '60 δημιούργησε και χορευτικό συγκρότημα, στην Πανελλήνια Κοινότητα, με Ελληνόπουλα και Αργεντινούς.

   Παράλληλα, άρχισε να κάνει δικές του χορογραφίες. Έτσι, τη δεκαετία του '70 ανέβασε το δικό του "Ζορμπά, El griego", που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν άλλες χορογραφίες, όπως η "Φαίδρα", η "Ψυχοκόρη", η "Ταβέρνα" κ.ά.

   Ιδιαίτερη απήχηση είχε γνωρίσει η παράσταση "Τάνγκο - Χασάπικο", στην οποία "πάντρεψε" τους δύο χορούς, που έχουν κοινό ρυθμό δύο τετάρτων και "γεννήθηκαν" στα λιμάνια του Πειραιά και του Μπουένος Άιρες, περίπου την ίδια εποχή. Η παράσταση αυτή αποτέλεσε το έναυσμα για το γύρισμα του ντοκιμαντέρ "Τάνγκο -Χασάπικο, ο χορός των λιμανιών" της Κωνσταντίνας Μπούσμπουρα και της Χούλια Χέρμαν.

  



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία