Είναι αληθινά εντυπωσιακό, όσο και ελπιδοφόρο, το πόσο συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε για περιπτώσεις συμπατριωτών μας που γυρίζουν στον τόπο τους, από τα μεγάλα αστικά κέντρα ή και από το εξωτερικό.

Έρχονται γεμάτοι όνειρα να δημιουργήσουν στη γη που τους γέννησε, να μεταφέρουν τις γνώσεις και την εμπειρία που έχουν συγκεντρώσει, ορισμένοι τολμούν ακόμα και να καινοτομήσουν.

Και καθώς η προσαρμογή  στον τρόπο ζωής στην επαρχία, έπειτα από χρόνια απουσίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο κομμάτι για όσους επιστρέφουν, το να επιχειρήσουν να εφαρμόσουν οποιασδήποτε μορφής καινοτομία, είναι η μεγαλύτερη ίσως παγίδα…

Ή μήπως είναι η μεγαλύτερη πρόκληση τελικά;

Καθώς καινοτομία είναι οτιδήποτε καινούργιο, πρωτοποριακό, φρέσκο φέρνει μέσα της μια δραστηριότητα, μια ιδέα, μια πρωτοβουλία, ένας τρόπος παραγωγής / μεταποίησης / εμπορίου /υπηρεσίας, μια τεχνολογία ή μία μέθοδος που εφαρμόζεται για πρώτη φορά, η καινοτομία μπορεί να αφορά μια στενή γεωγραφική περιοχή, όπως την πόλη μας ή το Νομό μας, αλλά μπορεί να έχει και ευρύτερο χαρακτήρα, λ.χ. εθνικό ή ευρωπαϊκό.

Για τα καινοτόμα σχέδια που κάποιοι τολμηροί δοκιμάζουν να εισαγάγουν για πρώτη φορά στην περιοχή μας από κάπου αλλού ή να συλλάβουν αυτοί πρώτοι και να κάνουν πράξη εδώ, ο δρόμος φαίνεται μακρύς μέχρι να καταφέρουν να δουν τα πρώτα αποτελέσματα του έργου τους. Ιδιαίτερα όταν για την επιτυχία του εγχειρήματος απαιτείται και η συμμετοχή ή η με κάποιο τρόπο ανάμιξη του ντόπιου πληθυσμού.

Γιατί, πώς μπορούν αυτοί οι «θρασείς» επαναπατριζόμενοι να πιστεύουν ότι μπορεί κάτι καινούργιο να γίνει σε αυτά τα μέρη; Πόσο μεγάλη ιδέα έχουν άραγε για τον εαυτό τους που θέλουν να μοιραστούν τεχνογνωσία και πρωτοτυπία με εκείνους που ποτέ δεν εγκατέλειψαν τα πάτρια εδάφη; Τι τους κάνει αλήθεια να έχουν την εντύπωση πως ο τόπος έχει ανάγκη από αλλαγές, από εκσυγχρονισμό, από νέα πρότυπα και προδιαγραφές;

Αφού είναι γνωστό πως η συνήθεια, ως τρόπος ζωής, παρέχει σταθερότητα και αίσθηση «ασφάλειας», γι’ αυτό και έχει βαθιές ρίζες στα μέρη μας.
Κάθε τι νέο, είναι μπελάς… θέλει τρέξιμο, απόκτηση νέων γνώσεων και δεξιοτήτων, αλλαγή νοοτροπίας, ενσωμάτωση της δια βίου μάθησης στη σύγχρονη ζωή, βελτίωση των υποστηρικτικών δομών, όξυνση της αντίληψης και αφύπνιση κοιμισμένων ικανοτήτων, έχει αγωνίες, αβεβαιότητα … πού να τρέχουμε τώρα!

Και στον πυρήνα αυτό, στροβιλίζεται η παγιωμένη πλέον αντίληψη: Εμείς τόσα χρόνια τα καταφέραμε με αυτά που γνωρίζαμε και με όσα είχαμε στη διάθεσή μας, εμείς επιβιώσαμε σε συνθήκες…, εμείς.. εμείς.. εμείς..

Σεβαστός βέβαια ο αγώνας των παλαιότερων, κατανοητή και η βιοπάλη των συνεχιστών που πήραν τη σκυτάλη.

Θα μπορούσε κανείς ωστόσο να αναρωτηθεί, γιατί τόσος κόπος για να παραμένει τελευταίος ο τόπος μας σε ανάπτυξη;

Και πώς μπορεί η θρασύτητα μιας καινοτομίας να νικήσει ένα γιγάντιο, βραδυκίνητο «εμείς»;

Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί. Γιατί, και στην πάλη των νοοτροπιών, δεν είναι πάντα σίγουρο ότι κερδίζει ο Γολιάθ…

vasso-charitopoulou@hotmail.com