Στη μεγάλη τεχνολογική κατάκτηση των ημερών μας, την ηλεκτρονική ενημέρωση, την ταχύτατη προσωπική ενημέρωση στο σπίτι μας, στο γραφείο μας, για ότι αυτή σχεδόν τη στιγμή συμβαίνει, προκύπτει, επιστημονικά ανακαλύπτεται, σ’ όλο τον πλανήτη, ανακύπτει, αναδύει και η «ηλεκτρονική επανάσταση» της περισσότερης ελευθερίας έκφρασης γνώμης και ιδεών, πρωτοφανείς σήμερα βαθμοί ελευθερίας διακίνησης απόψεων, μέσω των υπολογιστών μας, όλων προς όλους.

Στην κοινωνική αυτή διαδικτυακή διαλεκτική, διαβάζει κανείς απόψεις, σκέψεις, πάσης φύσεως ανθρώπων, ποικίλης μόρφωσης και χαρακτήρων, με το κοινό χαρακτηριστικό την ανάγκη προσωπικής έκφρασης, και διαλεκτικής επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων, με απώτερα κίνητρα, αρχή και αιτία, εκείνα που ήδη διέγνωσε για την ανθρωπότητα ο Αριστοτέλης: φύσει «πολιτικό (κοινωνικό) ζώο» ο άνθρωπος και «φύσει του ειδέναι ορέγεται».

Διαβάζει, λοιπόν, κανείς στο διαδίκτυο, σχόλια και κείμενα, με άπταιστα ορθογραφημένη συμβατική κοινή γραφή, συνήθως μονοτονική, σε πολύ λίγους ρομαντικούς επιμένοντες, την πολυτονική γραφή, σε πολλούς πάρα πολλούς ανορθόγραφη ή άτονη, άλλους ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες, τα greeklish, άλλους μόνο άριστα ελληνικά, άλλους κάκιστα ελληνικά, άλλους ανακατεμένα αγγλικά με ελληνικά κ.λ.π. Ανατρέχοντας στο παρελθόν πάνω από μισό αιώνα, στα σχολεία μας στον τόπο μας, περάσαμε σταδιακά από την κατάργηση της «βαρείας», στην κατάργηση της «απλής καθαρεύουσας», την καθιέρωση της «δημοτικής», μετά την καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος που πλέον κατισχύει, που επικράτησε. Ο προβληματισμός όμως πάνω στο θέμα «γλώσσα» πάντα υπήρχε και υπάρχει. Έτσι μερικοί έγραψαν: «Ι άνθροπι ίνε όλι ίδιι». Πρόκειται για τη λεγόμενη «φωνητική» ή για μένα «ηχητική» γραφή.

Η παρατήρηση, η επιστημονική έρευνα πιστοποιεί, βεβαιώνει, ότι η γλώσσα σ΄όλους τους λαούς της υφηλίου διαχρονικά και από την εποχή των πρωτανθρώπων, συνεχώς εξελίσσεται, μεταβάλλεται. Χωρίς μια καλή μετάφραση, κανένας μας δεν μπορεί να διαβάσει Όμηρο. Καμιά φορά, τα κυπριακά, τα ποντιακά, ή ακόμα και τα κρητικά («σύντεκνε ίντα κάνεις;», αν το είπα καλά) δύσκολα τα καταλαβαίνουμε. Η εξέλιξη αυτή της γλώσσας στην ανθρωπότητα είναι ίσως εγγενής, θα έλεγα παραφράζοντας τον Αριστοτέλη, ίσως «εντελεχειακή», οπωσδήποτε όμως για μένα, σε γενική θεώρηση, απώτερα, αιτιοκρατική, διαδικασία αιτίου και αιτιατού. Ας το αφήσουμε όμως αυτό για τους ειδικούς. Εμείς ας καταφύγουμε στο αυτονόητο: Έτσ’ ειν’ η ζωή, c’ est la vie, that’ s life. Παρακαλώ προσέξτε στις τρεις αυτές γλώσσες το κοινό χαρακτηριστικό του αποστρόφου ( ’ ) (!). Και βέβαια, οφείλουμε να εμπιστευτούμε την ουσία, την πηγή, τη βεβαιότητα: Η γλώσσα είναι όργανο, εργαλείο, μέσο για την προφορική και γραπτή συν-εν-νόηση των ανθρώπων. Τίποτε μα τίποτε άλλο.

Θα τονίσω για την παραπάνω γραφή, την απάντηση σε εύλογη ένσταση: Και πώς θα ξεχωρίσουμε το «η τύχη» από το «οι τοίχοι», γράφοντας «ι τίχι»; Η απάντηση είναι απλούστατη, και για μένα απόλυτα πειστική: Τα ξεχωρίζουμε πλήρως, τα ξεδιαλύνουμε απόλυτα, όπως ακριβώς στον προφορικό λόγο: Με τα συνεκφραζόμενα. Ας πάρουμε ένα τυχαίο παράδειγμα. Κάποιος προφέρει μόνο τη λέξη «μουστοξίδι». Τι καταλάβαμε; Είναι μούστος με ξύδι; Από τα συνεκφραζόμενα όμως βεβαιωνόμαστε ότι είναι…η οδός «Μουστοξύδη». Απαιτείται, λοιπόν, σαφής, εναργής, ξεκάθαρη διατύπωση, χωρίς αμφισημίες και πολυσημίες, αυτής της προτεινόμενης γραφής, όπως εξ άλλου το ίδιο απαιτείται ανθρώπινα και τίμια, σε όλες τις συμβατικές υπαρκτές γλώσσες και διαλέκτους των λαών του κόσμου.

Αντιγράφω, ως έχει και όπως κατατέθηκε στην εθνική βιβλιοθήκη, από όπου μου ζητήθηκαν τότε εγγράφως να δωρίσω αντίτυπα, το εξώφυλλο, τα «Δυό λόγια» του προλόγου και ένα ελάχιστο τυχαίο δείγμα αποσπασμάτων, της ποιητικής μου  συλλογής: Το βρίσκω σημαντικό και χρήσιμο, μετά 44 χρόνια…

Κομάτια από καθρέφτι.
Πιίματα (1964 - 1969)
Αθίνα 1970

Δυό λόγια.

Κομμάτια από καθρέφτη είναι τούτα τα ποιήματα έτσι όπως δόθηκαν ακανόνιστα στο χρόνο. Αν ξανοίγουν κάτι στον αναγνώστη, θα είναι για μένα μεγάλη η ικανοποίηση και δικαιολογημένη αυτή η έκδοση.

Οι λέξεις έχουν γραφεί με την ηχητική τους εντύπωση. Οι κανόνες γραφής είναι απλοί, αυτονόητοι. Η επιτήδευση των πνευμάτων, τόνων και διφθόγγων, χωρίς καμμία ουσία, η ποικιλία των «ι» ή «ο» κ.λ.π. άγνωστη στον προφορικό λόγο, δεν έχει θέση στην προσπάθεια για αποκάλυψη ή στο θάμπος της κρυμμένης αλήθειας.

Λίγη προσπάθεια στη συγκέντρωση της προσοχής, στο ηχητικό αποτέλεσμα της λέξης, θα φέρη γρήγορα τον εθισμό στην άνετη ανάγνωση αυτής της γραφής.

Ιδανικά

…ικόνα πιστικί ι ζοί
Κε ι τέχνι τόσο πλάνα
Σπίτια κι άνθρωπι, φίσι, βιβλία
Μέσα στο σάρκινο χέρι
Στιν απάτι τον ιδόλον
Σε σφέρα που στροβιλίζι.

Ι δίκτες δεν σταμάτισαν

…τα ίχνι από τα παπούτσια
Κε τα δάχτιλα
Βαρέθικαν τι ρουτίνα

…ανάσα κε φοτιές
Σκέψη και τσέπες
Σ αφτό το χόρο.

Πόσο θα κρατίσι.
Τι σιμασία έχι ι όρα
Πάνο στους δίκτες.

Πολέμισε έπρεπε να πολεμίσι
Αγόνας, πολίς ιδρότας
Φθορά για τι νίκι και την ίτα
Αγονία για να γεράσι.
 

(*) Ο κ. Χαράλαμπος Τ. Γκόλιας, είναι:
- Φυσικός του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης 1959.
- Πολιτικός Μηχανικός του Ε.Μ.Πολυτεχνείου 1967.
- Διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών 2006.