Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ελληνικό ζαχαροπλαστείο "γλυκαίνει" τη Μελβούρνη για πάνω από πενήντα χρόνια 



Μελβούρνη

Έχει γλυκάνει τους καλεσμένους σε μερικά από τα πιο περιζήτητα πάρτι της Μελβούρνης, αλλά και τους θαμώνες των τοπικών καφέ, στα οποία παρέχει κουραμπιέδες, μπακλαβάδες και γαλακτομπούρεκο.

Όπως γράφει η ομογενειακή εφημερίδα “Νέος Κόσμος”, το ζαχαροπλαστείο Hellas Cakes, που έχει ιστορία πάνω από 50 χρόνων, είναι και ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές με κόλλυβα στις ελληνικές κηδείες και τα μνημόσυνα.

Ο πρώτος ιδιοκτήτης, Ηρακλής Κενός, μετανάστης από την Αθήνα, άνοιξε το ζαχαροπλαστείο το 1962. Είχε καθιερωθεί ως ζαχαροπλάστης στην Ελλάδα και αποφάσισε να ανοίξει την επιχείρηση για να ικανοποιήσει τις μεγάλες ανάγκες των Ελλήνων μεταναστών στη Μελβούρνη. Είχε την εξυπνάδα να μην αλλάξει τις συνταγές, προσελκύοντας περίεργους Αυστραλούς και ευγνώμονες Έλληνες.

Η επιχείρηση άνθισε και απέκτησε και συνέταιρο, τον ζαχαροπλάστη Γιώργο Λαλιώτη, που μετανάστευσε στην Αυστραλία, το 1974. Όπως δήλωσε στον “Νέο Κόσμο” ο Πίτερ Λαλιώτης, γιος του Γιώργου και τωρινός ιδιοκτήτης, τον πρώτο καιρό στη Μελβούρνη, ο πατέρας του δεν ασχολήθηκε με το παλιό του επάγγελμα, αλλά σύντομα εισήλθε και πάλι στον κόσμο του ψησίματος.

“Όταν ήρθε εδώ δούλεψε στα λάστιχα Olympic και πίστευε ότι ήταν εκπληκτικό να εργάζεσαι σε 8ωρη βάρδια γιατί στην Ελλάδα δούλευε από την ανατολή έως το ηλιοβασίλεμα”, τόνισε.

Όχι πολύ μετά, ο Γιώργος Λαλιώτης πέτυχε τον Ηρακλή Κενό, με τον οποίο ήταν παλιοί γνωστοί στην Αθήνα, την ώρα που δούλευε στην καρδιά του Ρίτσμοντ.

“Όταν ο πατέρας μου ήρθε εδώ βασικά πήρε την δουλειά και στο τέλος της ημέρας του δόθηκε η δυνατότητα να γίνει συνέταιρος”, υπογράμμισε ο Πίτερ Λαλιώτης.

Το 1977 ο Γιώργος έκανε συνέταιρο έναν άλλο υπάλληλο, τον Γιώργο Κανταρά και οι δυο τους συνέχισαν να δουλεύουν μαζί μέχρι τη συνταξιοδότηση τους. Τώρα η επιχείρηση είναι στα χέρια της επόμενης γενιάς, δηλαδή του Πίτερ Λαλιώτη και του Άντριου Κανταρά.

Οι πρώτες αναμνήσεις του Πίτερ, είναι στο ζαχαροπλαστείο, να βοηθάει τον πατέρα του με τις ατελείωτες παραγγελίες. “Μεγάλωσα εδώ μέσα. Θυμάμαι να τυλίγω τσουρέκια, να κουβαλάω δίσκους. Η πρώτη ανάμνηση που έχω είναι το 1977, να γράφουμε την ημερομηνία στη βασιλόπιτα”, τόνισε.

Ο Πίτερ ξεκίνησε να εργάζεται ως μαθητευόμενος στην επιχείρηση, σε ηλικία 15 ετών, ενώ σπούδασε την ζαχαροπλαστική τέχνη, στο William Angliss Institute, όπου αργότερα έγινε και δάσκαλος.

Στο ζαχαροπλαστείο, τα παραδοσιακά ελληνικά γλυκά συνεχίζουν να είναι best seller, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η επιχείρηση δεν έχει αλλάξει. Ο Πίτερ έχει προσαρμοστεί στις σύγχρονες τάσεις για να προσελκύσει νέους πελάτες.

“Οι συνταγές είναι πολύ, πολύ παρόμοιες, κάποια γλυκά τα σταματήσαμε, γιατί κάποια πράγματα, όπως οι τουλούμπες δεν θα πουλούσαν σήμερα, είναι πολύ βαριές, πολύ γλυκιές”, τόνισε. Παρασκευάζουν κάποια γλυκά χωρίς γλουτένη, ή χρησιμοποιούν γκανάς σοκολάτας και κρέμα βουτύρου για να είναι πιο ελαφριά στην γεύση.

Αυτό που κάνει το ζαχαροπλαστείο Hellas Cakes να ξεχωρίζει, είναι ότι συνεργάζεται με μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρίες catering. Έχει προμηθεύσει χιλιάδες μπισκότα, μπακλαβάδες και γαλακτομπούρεκα για εκδηλώσεις της εταιρίας Spotless, ενώ τακτικοί πελάτες είναι το καζίνο Crown και το γκραν πρι της Μελβούρνης.

Στην καρδιά Hellas Cakes είναι οι πελάτες του και πολλές γενιές γιόρτασαν τις σημαντικές στιγμές τους (γενέθλια, γάμοι), με τις τούρτες του ζαχαροπλαστείου.

Η μπροστινή όψη του μαγαζιού άλλαξε, εδώ και δύο χρόνια, καθώς ο Πίτερ έβαλε τραπεζάκια και οι πελάτες μπορούν να φάνε γλυκό και να πιουν καφέ στο μαγαζί. Ωστόσο, η κουζίνα εξακολουθεί και αντιστέκεται και οι έξι τεράστιοι φούρνοι είναι οι αυθεντικοί του 1962. Ο Πίτερ επισήμανε ότι δεν τους φτιάχνουν όπως παλιά γι' αυτό και διστάζει να τους εκσυγχρονίσει.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία