Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Οι συντηρητικοί νιώθουν πιο ευτυχισμένοι από τους προοδευτικούς ακόμη και στις πιο προοδευτικές χώρες



Πανεπιστήμιο Ράτγκερς/ΗΠΑ

Επιστημονική έρευνα δείχνει ότι οι συντηρητικοί νιώθουν (ή τουλάχιστον έτσι δηλώνουν) πιο ευτυχισμένοι από ό,τι οι προοδευτικοί και φιλελεύθεροι. Η διεθνής μελέτη έλαβε υπόψη της στοιχεία από 16 ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Η έρευνα αναδεικνύει ένα πολιτικό παράδοξο: ενώ σε συλλογικό επίπεδο οι πιο ευτυχισμένες χώρες είναι όσες αντικειμενικά έχουν ισχυρότερο κράτος πρόνοιας και πιο προοδευτικές πολιτικές, στο υποκειμενικό επίπεδο, ακόμη και στις ίδιες αυτές χώρες, τη μεγαλύτερη ευτυχία νιώθουν οι συντηρητικοί πολίτες, ενώ οι προοδευτικοί είναι πιο δυστυχισμένοι.

Η ανάλυση αφορούσε συνολικά 1,13 εκατομμύρια Ευρωπαίους και τα στοιχεία που αξιολογήθηκαν, ελήφθησαν από έρευνες αντιπροσωπευτικών δειγμάτων του πληθυσμού κάθε χώρας, που έγιναν παλαιότερα για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ανταμ Οκούλιτς-Κοζάριν του αμερικανικού Πανεπιστημίου Ράτγκερς, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό εφαρμοσμένης ψυχολογίας "Journal of Applied Psychology", διαπίστωσαν ότι οι πιο συντηρητικοί πολίτες αναφέρουν μεγαλύτερη ικανοποίηση (υποκειμενική ψυχική ευεξία) στη ζωή τους σε σχέση με τους πιο προοδευτικούς συμπολίτες τους, άσχετα με το πολιτικό «χρώμα» της εκάστοτε κυβέρνησής.

Από την άλλη, άσχετα με τις προσωπικές πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός, οι άνθρωποι που ζουν σε χώρες με πιο προοδευτικές κυβερνήσεις, νιώθουν πιο ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, από ό,τι όσοι ζουν σε χώρες όπου οι κυβερνήσεις ακολουθούν πιο συντηρητικές πολιτικές. Το -κάπως παράδοξο- συμπέρασμα είναι ότι πιο ευτυχισμένος πολίτης από όλους είναι ένας άνθρωπος με συντηρητικές απόψεις, ο οποίος ζει σε μια προοδευτική και φιλελεύθερη χώρα. Ίσως γι αυτό σκανδιναβικές χώρες όπως η Δανία, καταγράφουν τα υψηλότερα ποσοστά ευτυχίας διεθνώς.

«Τα ευρήματά μας μάς κάνουν να πιστέψουμε ότι οι συντηρητικοί που ζουν σε φιλελεύθερες (προοδευτικές) χώρες, είναι πιθανότερο να αναφέρουν την υψηλότερη ψυχική ικανοποίηση», δήλωσε ο Οκούλιτς-Κοζάριν. Όπως είπε, όταν εξετάζονται οι πολιτικές μιας χώρας, όσο πιο φιλελεύθερες και προοδευτικές αυτές είναι, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ευτυχία των πολιτών συνολικά. Όταν όμως λαμβάνονται υπόψη οι συγκεκριμένες πολιτικές πεποιθήσεις καθενός πολίτη και οι αξίες που αυτός πιστεύει, τότε οι πιο προοδευτικοί και φιλελεύθεροι νιώθουν πιο δυστυχισμένοι σε σχέση με τους συντηρητικότερους συμπατριώτες τους.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία